χωρίς όπλα, ανθίζει

Στον Γούφα, επειδή δεν κρατάει τίποτα και
στον grand ecrivain, επειδή η συκιά του Γονατά που ανάρτησε
μ΄έκανε ν΄ανοίξω αυτό το προ 12ετίας τετράδιο και να ξεσηκώσω
το παρακάτω.
Έλεγε η melen στα 23 της..

Να ξυπνούσα πάνω σε πλοίο με γεύση αρμύρας να πικρίζει
στα χείλη μου κι έναν αέρα απαλό να μου φυσάει σταγόνες στο πρόσωπο
Να ξυπνούσα πάνω σ' ένα σώμα που ίδιο θάλασσα
Σε δάσος νερό με πεταλούδες πιτσιλωτές
Με μια γάτα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό μου
κι ένα όνειρο να εφαρμόζει στη σάρκα σα ρούχο
από ύφασμα τρυφερό στην αφή κι αέρινο
Να ξυπνούσα ανάμεσα στα χρώματα, χορεύοντας
να χώριζα τα σχήματα που θά περνα μαζί
Να κυλιόμουν σε χώμα όλο νερά σαν παιδί ακόμη απέραντο

Κυνηγώντας νεράϊδες στις πηγές και δράκοντες στα βράχια
Με μάτια που ν΄απλώνουνε όλο βλέμμα θεού και πεύκου
Με μυρωδιά χειμωνιασμένου ξύλου κι αφή
συκιάς φυσημένης από άνεμο
Άνεμος όλο μαλλιά και μάτια μέδουσας
όλα τα μυστικά να τα σκορπάει

Κρατώντας τίποτα πηγαίνει η άνοιξη
γι' αυτό ανθίζει