Πρέπει, λέει, να επιστρέψω στην Αθήνα. Δε γίνεται πια να δουλεύω από το νησί. Ζήτημα ρεαλισμού, λέει. Οι ανάγκες της δουλειάς που αυξάνονται, τα οικονομικά που δεν επιτρέπουν δεύτερο άτομο..,
Χα!
Σιγά και μην επιστρέψω σ΄έναν τόπο, που ακόμη και τα καρυδότσουφλα πρέπει να τα πετάω στα σκουπίδια γιατί δεν υπάρχει γύρω Γη να τα ανακυκλώσει.
Ζήτημα ρεαλισμού, λέω, σ' αυτήν την παράνοια δεν επιστρέφω.
Ζήτημα ρεαλισμού, λέει, η οικονομική κρίση, πού θα βρεις, τι θα κάνεις, πώς θα ζήσεις;
Ζήτημα ρεαλισμού, λέω, όσο πιο πολύ πιστεύεις στην κρίση, τόσο εκείνη θρέφεται και αποκτά διαστάσεις. Δεν επιστρέφω
Ζήτημα ρεαλισμού, λέει, μην ξοδεύεις μάταια τη δύναμή σου σε χίμαιρες.
Ζήτημα ρεαλισμού, λέω, δεν θα με φιμώσει ο φόβος, δεν θα χάσω τη φωνή,
Ό,τι μπορώ να φανταστώ δεν πάει χαμένο,
είναι ο δρόμος που ανοίγω περπατώντας.
