heat hot

Παντού χορεύει ο άνεμος σου λέω

να ένα απ΄τα βήματά του

Νιος, Αγία Θεοδότη, τη Δευτέρα

Για να μην ξεχνιόμαστε..

"Ε, ρε, πουτσαρά Θεέ, τι όμορφη πλάση μας εχάρισες και πως την καταντάνε"
(Γιάννης Ρίτσος από το οι λέξεις. Εικονοστάσιο Ανώνυμων Αγίων 6).

Το μποστάνι. Χωρίς χημικά.
Νερό κοπριά και σπόροι αρκούν.


από πιο κοντά, καρπούζι τεσσάρων ημερών


το άνθος της κολοκυθιάς


το μωβ λουλούδι της μελιτζάνας.
(Σήμερα έσκασε η πρώτη αλλά δεν πρόλαβα
να τη φωτογραφήσω)


ντομάτες πράσινες και κόκκινες,
ταλαιπωρημένες από τον Μαϊστρο


φωτοσκιάσεις


Η νέα γενιά πάει σχολείο


μαθαίνει να κατουράει και να χέζει
να τρώει και να λιάζεται
Αρκεί.

(cccummings ?

may i feel said he

(i' ll squeal said she

just once said he)

it's fun said she

(may i touch said he

how much said she

a lot said he)

why not said she

(let's go said he

not too far said she

what' s too far said he

where you are said she)

may i stay said he

(which way said she

like this said he

if you kiss said she

may i move said he

is it love said she)

if you' re willing said he

(but you' re killing said she

but it' s life said he

but your wife said she

now said he)

ow said she

(tiptop said he

don' t stop said she

oh no said he)

go slow said she

(cccome? said he

ummm said she)

you' re divine! said he

(you are Mine said she)

1935

e.e. cummings

(1894- 1962)

H θάλασσα που στάζω

Yara Yara

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει –μην το πεις αλλού- σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι.
Εγώ, - και σ’ έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πηρ’ από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ’ το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ

Paul Klee, 1879-1940


Τις γλάστρες να τις βάλεις
γύρω-τριγύρω στο πηγάδι
σε ωραία διάταξη
όπως τα ποιήματα
γύρω στο τίποτα.
Δεν έχει σημασία
που είναι άδειες -
αυτή' ναι η πρώτη μας ευγένεια
κ' η τελευταία.


Γιάννης Ρίτσος
Χάρτινα, εκδ. Κέδρος.