break the border lines

Με αφορμή τον Ιούδα του Aερόστατου, αναδημοσιεύω την ανάρτηση που έκλεινε τον κύκλο του 2008



Carlos Bolado - B.Z. Goldberg (2001)

-----------------------------------------------------------------
Ψαλμός

Ω, τα με ρωγμές διαφυγής σύνορα των κρατών που έγιναν από
ανθρώπους!
Πόσα ταξιδεύοντα σύννεφα να πέρασαν ατιμωρητί,
πόση άμμος της ερήμου μετατοπίζεται από τη μια χώρα στην άλλη,
πόσα λιθάρια βουνών κατρακυλούν μέσα σε ξένο έδαφος με άλματα
προκλητικά!

Είναι ανάγκη ν' αναφέρω κάθε πουλί που πετάει μπροστά από τις
παραμεθόριες περιοχές
ή κατεβαίνει και κάθεται πάνω στο οδόφραγμα στη μεθόριο;
Ένας ταπεινός κοκκινολαίμης -ακίνητος, η ουρά του παραμένει στο
εξωτερικό, ενώ το ράμφος του στην πατρίδα του..

Απόσπασμα από το ποίημα Ψαλμός,
της Wislawa Szymborska
Επιλεγμένα Ποιήματα
μετάφραση Άλκης Τσελέντης
εκδ. Δωδώνη

Στα μάτια ακόμη σύννεφο

Εξαιρετικά εύστοχο δυστυχώς

και έρχονται χαπάκια μουντιάλ για να κοιμόμαστε καλύτερα τα βράδυα

Huxley versus Orwell

Άλλο σχετικό βιβλίο με τα δύο παραπάνω. ο Αναρχικός των δύο κόσμων (The dispossessed), της Ούρσουλα Λεγκέν (εκδ Parsec).

άτιτλο

Σάββατο ταξίδευα. Ίο-Αμοργό μέσω Νάξου.
Στ΄ανοιχτά της Ηρακλειάς, ένα κοπάδι δελφίνια έσκασε μύτη
πλάι στο Σκοπελίτη και ακολούθησε τη ρότα του για ένα περίπου πεντάλεπτο.
Κάποια στιγμή ένα δελφίνι χώρισε από τα υπόλοιπα,
πλησίασε πιο κοντά στο καράβι, κολύμπησε για λίγο
και ξαφνικά βούτηξε και χάθηκε στο βάθος.
Όταν διάβασα για το θάνατο του Δημήτρη , μου ήρθε στο νου
εκείνο το δελφίνι που ξαφνικά έφυγε.
Δεν ξέρω πως γίνεται να νοιώθεις τόση στενοχώρια
για κάποιον που γνωρίζεις μόνο μέσω της ιστοσελίδας του, όμως συμβαίνει.

Δημήτρη, αντίο

Σ΄αυτό το θέατρο σκιών..

καραγκιόζηδες ξέρουμε ποιοι είναι.
Ποιος είναι όμως ο καραγκιοζοπαίχτης ;

Σκατά

Aπό την ανάκριβη πόλη

XX

(Μια επέτειος πιο μελαγχολική

Και πιο συνεσταλμένη από μια χαμένη επανάσταση)

Θυμήθηκα ξαφνικά το κυνηγετικό όπλο
Που έκρυψα στους στίχους εξαιτίας της αστυνομίας
Και δεν ξέρω πού είναι.

Το έκρυψα στο βάθος των λέξεων,
Έχασα το κλειδί της διάβασης

Και τώρα, αυτή τη μέρα των οδοφραγμάτων με ιστούς αράχνης,
Τι θα γίνει με μένα
Χωρίς θάνατο στα δάχτυλα;

Το κυνηγετικό όπλο! Πού είναι το κυνηγετικό όπλο;...
(Η κούκλα, η κούκλα του Carlos Queiroz...)
...Ίσως φθαρμένο
Αλλά ακόμη χρήσιμο στις παρελάσεις της ομίχλης
Με φυσίγγια δακρύων
(στεγνών δακρύων)
Για να σκοτώσουν τους ανθρώπους και μετά να τους κλάψουν.

Ανήκε στον Ze do Telhado,
Χάθηκε στον ανταρτοπόλεμο της σιωπής,
Ταξίδεψε στα χέρια κραυγών
Καραμπίνα
Για να γεμίσει από το στόμα
Στο Μουσείο της Χολέρας.

.

Και τώρα; Πού είναι;
Ίσως στη λέξη Αγάπη,
Ίσως στη λέξη Μίσος,
Ίσως στη λέξη Φόβος,

Ίσως στη λέξη Θάνατος,

Ίσως στη λέξη Σκατά.

Jose Gomes Ferreira

από την ανθολογία Πορτογαλικής ποίησης

εκδ Ροές

Μετάφραση Γιάννη Σουλιώτη

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ

Γιατί με φτιάχνουν

άσχημο;

Αν τα πουλιά
τα έδιωχνε η ασχήμια

εμένα θα περίμεναν να φύγουν;

Ντίνα Καραβίτη

Διαλαθόντα

εκδ. Κέδρος

ανάλγητου θεού ημίφως

το ποίημα που ακολουθεί το ξεσήκωσα
από τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου

Γέννησις

'Εξω βαριά, μονότονα κι επίμονα χτυπά η βροχή
στους τσίγκους των καταστημάτων.
Και σα βουβό παράπονο μέσ' στην καρδιά μας αντηχεί
που άγνωστος φόβος της κρατά δεμένη κάθε της πτυχή
κι είναι σπηλιά κακοποιών και βάρβαρων πνευμάτων.

Ανίσχυρο το λογικό -κρίση, συνείδηση και νους-
ζητεί να μάθει την αιτία
που μας κρατάει στην ερμιά του ψυχικού μας αχανούς
που μας κρατάει σκοτεινούς, βασανισμένους, ταπεινούς
γεμάτους ζόφο και νυχτιά και θλίψη και σκοτία.

Τάχατες τ' άλλα πλάσματα, που η σκέψη δεν τα τυραννά
δεν τα βαραίνει σαν κατάρα,
νοιώθουν το ίδιο σαν εμάς τον αδυσώπητο βραχνά
ή τάχα πέφτουν ήσυχα να κοιμηθούν μ' όνειρα αγνά
χωρίς καμμιά τον ύπνο τους να τον ταράζει αντάρα;

Χριστέ, γιατί γεννήθηκες μες στου χειμώνα την καρδιά
και τέτοια δίδαξες θρησκεία;
Προτού να ρθεις εμοιάζαμε ξέγνοιαστα κι άταχτα παιδιά
κι ήταν η ζήση μας απλή, με φως γεμάτη κι ομορφιά
κι απ' την ψυχή μας άγνωστη και ξένη η αμαρτία.
'Ο,τι κι αν κάναμε κακό, ήταν απλό και φυσικό
κι όμοιοι μας ήταν κι οι θεοί μας.
'Ηταν ανθρώπινοι θεοί, με τίποτα το θεϊκό
που μας γελούσαν στοργικά, που συγχωρούσαν το κακό
κι ήτανε πάντα μέσα μας και πάντοτε μαζί μας.

Μα εσύ τους έδιωξες αυτούς, τους πρόσχαρους, τους αφελείς
θεούς, που μας πονούσαν τόσο
και ξέσκισες τους νόμους μας, τους ανθρωπίνους κι ατελείς,
νόμους ωστόσο μιας ζωής, γλυκειάς και διάφανης κι απλής
και μάρανες την ηδονή, την άνοιξη, τη δρόσο.
Από τα βάθη του αχανούς, του ακατανόητου ουρανού
μια φοβερή έφερες εικόνα
ενός ανάλγητου θεού, σκληρού, στυγνού και σκοτεινού
κι είπες πως είν' αμάρτημα και το τραγούδι του πτηνού
και της κοπέλλας τ' όνειρο, κι η μυρουδιά του ανθώνα.

Νόμους εθέσπισες σκληρούς με τη στυγνή σου διδαχή
και σκότωσες την ευτυχία.
Απάρνηση κάθε χαράς, σκοτάδια μέσα στην ψυχή,
κάθε χαμόγελο γλυκό, κάθε χαρούλα μας φτωχή
είναι θανάσιμο κακό και ρύπος κι αμαρτία.

Ποτές δε χάρηκες το φως. Σε θέλγαν πάντα τα κεριά
και των ναών σου το ημίφως.
Οι προσευχές σου ψάλλονται με μια κατάνυξη βαριά.
Δεν χάρισες στον άνθρωπο ούτε μια στάλα λευτεριά
και οι πιστοί σου ήθελες νάχουμε δούλων ήθος.

Κι όπως γεννήθηκες Χριστέ μες στου χειμώνα την καρδιά
που σύμβολο στη σκοτεινή σου στάθηκε θρησκεία,
για να πεθάνεις διάλεξες κάποια χαρούμενη βραδυά
κι ερύπανες της άνοιξης τη ζωογόνα ευωδιά
με του φριχτού σου λιβανιού τη δυσωδία.

(Σάμος, 24.12.1937)
Άχθος Αρούρης

Ρώσικη ρουλέτα

.

Βecause

.

Δόντια των λέξεων

Δαγκάνοντας κρύον αέρα

BECAUSE

Το χάος μετριέται μόνο με χάος

.

Φέρετρο φέρετρο

Πού πετάς γύρω μου γύρω μου

Μερόνυχτα τώρα

Ανάμεσα Τετέλεσται και Πριν

.

Μεσάνυχτα πάντα

'Ολο δεξιά και καταστροφή

Ποίηση πάλι

Μ' ένα νυστέρι που σκάβω

Ανάμεσα Σάββατο

Και φωτεινή επιγραφή

.

BECAUSE

Τ' απόστημα τούτου του κόσμου

ολοένα χοντραίνει

BECAUSE

Μισώ τα μισητά αντικείμενα

Όπως αυτό το χαλασμένο κρέας

Την καρδιά

Και τον τρόμο μέσα μου

Πού του παίζω τόσο άσκημα παιχνίδια

Να τον τρομάζω

.

Όμως ζαλίζομαι

Στο δέκατό μου όραμα ανεβασμένoς

Καθώς η αυτόματη πωλήτρια του σεξ

Μου μιλά γι' ανθρώπους

Τσάντες γεμάτες σάρκες

και λέξεις που δε χρειάζομαι

Γι' αυτό ανεβαίνω στο άλλο μου όραμα

Όμως το σώμα μου

Είναι τυλιγμένο ακόμα με ρολόγια

Για να θυμάται χαμόγελα

Που γλιστρούσανε πάνω σε τζάμια

Και πώς γελούσανε τα τζάμια

.

Μόνο που τώρα στο μυαλό τους

Τελευταία ανάμνηση πετρέλαιο κι αλουμίνιο

Οδοντόκρεμα ξυπνητήρια καφές ανία

.

Πράγματα που ξυπνάνε και ξεκινάνε

Από ' να καρμπόν

Μαζί τους και το πρωί

.

Πράγματι κομμάτια κάρβουνο μόνο

Ξεκάρφωτα

.

Μια μαύρη κάλτσα να την κουνά ο άνεμος

Μακραίνει μακραίνει

Βγάζοντας από μέσα της

Νύχια και κόκαλα

Βρύσες σκορπιούς

Χιλιόμετρα του λύκου μες στο στόμα μου

Πού τρόμαξα

Έβγαλα τα λεφτά μου

Κι ένα κατοστάρικο μόνο βρήκα

Πού' γραφε πάνω του

Άλλο πια δεν μπορώ

Αφήστε με να φύγω

.

BECAUSE

Αυτός είν' ένας κόσμος

Όπου και τα πράγματα ακόμα

Δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλά

BECAUSE

Αυτός ο κόσμος τρελάθηκε

.

BECAUSE

Μες στο δωμάτιο μου τώρα μπαίνουν

Ο Άλαν με το κοράκι του

Ο Κώστας με τις κάργιες του

Ο Άλεν με το λιοντάρι του

.

Είναι μια βρώμικη νύχτα καπιταλιστική

Κι' είναι ένας βρωμόκαιρος

Όπου και να κοιτάξεις

Παντού

.

Καθόμαστε όλοι μαζί

Και παίζουμε ρωσική ρουλέτα

.

Αλέξης Τραϊανός

Από το Σύνδρομο του Ελπήνορα

.

*λυπάμαι πού

δεν μπόρεσα να στήσω τη σελίδα

όπως διάλεξε ο ίδιος ο Τραϊανός

ΈΡΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Magritte, Memoire.

Η Λησμονημένη V

Αυτά τα λόγια θα τα ξεριζώσει μετά σαράντα
χρόνια η λησμονημένη. Και σ' αυτό το δρόμο
να πω πως γίνονται θαύματα; Όχι. Τα θαύματα
γίνονται μόνο στις στοιχειωμένες εκκλησιές
Να πω για τον άνθρωπο που έγινε δέντρο και
για το στόμα του που φύτρωσαν λουλούδια; ντρέπομαι
κι όμως πρέπει να μιλήσω κι ας μη με πιστέψουν
Ο μόνος που θα μπορούσε να με πιστέψει τον σκο-
τωσαν εκεί μπροστά στο βωμό κάτι γυμνά αγόρια
τον σκότωσαν με τις πέτρες. Ήθελαν να πληγώσουν
ένα λυκόσκυλο ήθελαν να πουν ένα τραγούδι ήθελαν
να φιλήσουν μια γυναίκα. Πάντως τον σκότωσαν
και τον κόψαν στα δυο μ' ένα σπαθί. Από τη μέση
κι απάνω τον έστησαν άγαλμα σ' ένα παράθυρο.
Από τη μέση και κάτω τον έμαθαν να περπατάει σαν
τα μικρά που αρχινάνε. Γι' άγαλμα δε φάνηκε άξιος
γιατί δε μπόρεσαν να γίνουν άσπρα τα μάτια του.
Τα πόδια του πάλι κάνουνε ένα σωρό τρέλες και
τρομάζουν τις γυναίκες που νυχτώνονται στα πα-
ράθυρα. Τώρα πλάϊ στα χείλια του έχουν φυτρώσει
δυο φυλλαράκια πικρά. Καταπράσινα. Είναι άνθος
ή άνθρωπος; Είναι άνθρωπος ή άγαλμα; Είναι
άγαλμα ή απόκρυφος θάνατος. Αυτά τα λόγια
θα τα ξεριζώσει μετά σαράντα χρόνια η λησμο-
νημένη.


Μagritte, Le modele rouge.

Μίλτος Σαχτούρης, Τα Ποιήματα (1945-1971)

εκδ. Κέδρος.