Σκατά

Aπό την ανάκριβη πόλη

XX

(Μια επέτειος πιο μελαγχολική

Και πιο συνεσταλμένη από μια χαμένη επανάσταση)

Θυμήθηκα ξαφνικά το κυνηγετικό όπλο
Που έκρυψα στους στίχους εξαιτίας της αστυνομίας
Και δεν ξέρω πού είναι.

Το έκρυψα στο βάθος των λέξεων,
Έχασα το κλειδί της διάβασης

Και τώρα, αυτή τη μέρα των οδοφραγμάτων με ιστούς αράχνης,
Τι θα γίνει με μένα
Χωρίς θάνατο στα δάχτυλα;

Το κυνηγετικό όπλο! Πού είναι το κυνηγετικό όπλο;...
(Η κούκλα, η κούκλα του Carlos Queiroz...)
...Ίσως φθαρμένο
Αλλά ακόμη χρήσιμο στις παρελάσεις της ομίχλης
Με φυσίγγια δακρύων
(στεγνών δακρύων)
Για να σκοτώσουν τους ανθρώπους και μετά να τους κλάψουν.

Ανήκε στον Ze do Telhado,
Χάθηκε στον ανταρτοπόλεμο της σιωπής,
Ταξίδεψε στα χέρια κραυγών
Καραμπίνα
Για να γεμίσει από το στόμα
Στο Μουσείο της Χολέρας.

.

Και τώρα; Πού είναι;
Ίσως στη λέξη Αγάπη,
Ίσως στη λέξη Μίσος,
Ίσως στη λέξη Φόβος,

Ίσως στη λέξη Θάνατος,

Ίσως στη λέξη Σκατά.

Jose Gomes Ferreira

από την ανθολογία Πορτογαλικής ποίησης

εκδ Ροές

Μετάφραση Γιάννη Σουλιώτη