darwin's nightmare

πέθαναν 20 άνθρωποι σήμερα από υποθερμία ανοιχτά της λέσβου

και τραυματίστηκαν άλλοι 22 με μαχαίρι σε σχολείο στην κίνα

ο κόσμος τους αγνοεί

βουίζει μονάχα για τους 26 νεκρούς του κονέκτικατ

κάθε μέρα πεθαίνουν άγνωστο πόσα παιδιά στη γάζα

άγνωστο πόσα στη συρία

προφανώς ανήκουν στα αναλώσιμα του κόσμου μας

και προφανώς εμείς

δεν ξοδεύουμε παραπανίσιο μελάνι για τ' αναλώσιμα

ούτε και δάκρυα

Σανκάρα

 Τομά Σανκάρα 1949-1987

Ο Τομά Σανκάρα άλλαξε το όνομα της Άνω Βόλτα. Η παλιά γαλλική αποικία μετονομάστηκε Μπουρκίνα Φάσο, γη των ενάρετων ανθρώπων.
Μετά από την μακρόχρονη αποικιοκρατία, οι ενάρετοι άνθρωποι κληρονόμησαν μια έρημο: εξαντλημένη γη, ξεραμένα ποτάμια, αποδεκατισμένα δάση. Ένα στα δύο νεογέννητα δεν ξεπερνούσε τους τρεις μήνες ζωής.
Εκείνος που έφερε την αλλαγή ήταν ο Σανκάρα. Ο λαός έβαλε τα δυνατά του να πολλαπλασιαστούν τα τρόφιμα, να καταπολεμηθεί ο αναλφαβητισμός, να αναστηθούν τα δάση της χώρας και να προστατέψει το νερό, το σπάνιο και ιερό αυτό αγαθό.
Η φωνή του Σανκάρα αντήχησε από την Αφρική σε ολόκληρο τον κόσμο: "Από τα μυθικά ποσά που ξοδεύονται για την αναζήτηση ζωής σε άλλους πλανήτες, προτείνουμε να προοριστεί τουλάχιστον ένα τοις εκατό για να σωθεί η ζωή σε τούτον τον πλανήτη".
"Η παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας αρνούνται τους πόρους για να βρούμε νερό στα εκατό μέτρα, αλλά διατίθενται να σκάψουν πηγάδια τριών χιλιάδων μέτρων για την εξαγωγή πετρελαίου".
"Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο. Αρνούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Κόλαση και το Καθαρτήριο".
"Καταγγέλουμε τον εγωϊσμό των ανθρώπων που προξενεί τη δυστυχία του πλησίον τους. Παραμένει ατιμώρητος, ενώ στον  κόσμο καταστρέφεται η βιόσφαιρα από τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχεται το έδαφος και ο αέρας".
Το 1987, η αποκαλούμενη διεθνής κοινότητα αποφάσισε να απαλλαχθεί από τον νέο Λουμούμπα.
Η δουλειά ανατέθηκε στον Μπλεζ Καμπαορέ, τον καλύτερό του φίλο.
Η ανταμοιβή για το έγκλημά του ήταν η εξουσία εφ' όρου ζωής.

Blaise Compaore 

αντί για ισόβια κάθειρξη, ισόβια προεδρία

Εντουάρντο Γκαλεάνο
Καθρέφτες

ό,τι έχετε ευχαρίστηση

Για να ζεσταθεί λίγο ο χώρος πριν επιστρέψω,
Αγαπημένος και πάντα επίκαιρος Μούτσης

ο κόου, ο καϊξής και η γιαγιά μου

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του Κόου, βρισκόμαστε  για λίγο  στο σπίτι μιας γριάς η οποία περιγράφει την αγγλία που αγάπησε
μια αγγλία που δεν υπάρχει πια. 
Δε μιλάει με πίκρα, ούτε με νοσταλγία. Μιλάει με θυμό.

Η γριά είναι τελικά μετανάστης. 

Όχι στον χώρο. Γεωγραφικά παραμένει στον ίδιο τόπο. 

Χρονικά όμως ναι. Κατοικεί σ' ένα σύμπαν ξένο, με συνήθειες διαφορετικές, άλλους ρυθμούς, άλλες προτεραιότητες. 

Βλέποντας αυτό το βίντεο του Καϊξή, σκέφτομαι πως μοιάζει να μας χωρίζουν χιλιετηρίδες από εκείνη την εποχή

είναι όμως δίπλα μας, τόσο κοντά μας

όσο και η γιαγιά μου εδώ πλάϊ μου που την έζησε

Kelly Reichardt

Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος ξεπήδησε ως μια αυθόρμητη απάντηση στις mainstream πανάκριβες παραγωγές κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Στα πρώτα του βήματα έδωσε μερικές πολύ δυνατές ταινίες. Καπελώθηκε όμως γρήγορα όταν κάποιοι μυρίστηκαν  λεφτά στον χώρο και επένδυσαν σ' αυτόν κόβοντάς του στην ουσία την ορμή και μετατρέποντάς τον σιγά αλλά σταθερά σε κάτι λιγότερο πρωτότυπο.

Το κίνημα έπαψε να είναι ανεξάρτητο. Κάτω από τη σημαία του εναλλακτικού δημιουργήθηκε ένα νέο μοντέλο παραγωγής  φθηνότερων ταινιών. Μια καινούργια μικρή βιομηχανία άρχισε να ανθίζει εις βάρος της ποιότητας που έπεσε κατακόρυφα. Το αρχικό κέφι στις περισσότερες περιπτώσεις χάθηκε. Το μεράκι, η τρέλλα ή το προσωπικό χνάρι, που ήταν κύρια συστατικά σ αυτές τις ταινίες, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, στιλιζαρίστηκαν και διαβρώθηκαν.

-Πολλά λέω. . ας μπω στο θέμα. .

Οι ταινίες της Kelly Reichardt γυρνάνε τον ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο στην πηγή του. Του ξαναδίνουν τη σημασία που έχασε. Είναι εύγλωττες χωρίς να γίνονται φωνακλάδικες. Είναι ιδιαίτερες χωρίς να διεκδικούν το καπέλο καμίας ιδιαιτερότητας. Είναι βαθειά πολιτικές χωρίς να σηκώνουνε παντιέρα και βαθειά ανθρώπινες χωρίς να γίνονται μελό.

Ακολουθεί το τρέιλερ της τελευταίας της ταινίας 

Wendy and Lucy

και της αμέσως προηγούμενης

Old joy

Τρίχες κατσαρές

"Σύμφωνα με την Wall Street Journal, μόνο το 2008, η παγκόσμια βιομηχανία της αποτρίχωσης κέρδισε 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια".

1,8 δισεκατομμύρια δολάρια κέρδος από τις τρίχες. Όχι της κεφαλής, αυτές υπολογίζονται χωριστά. Σαμπουάν για την πιτυρίδα, για την τριχόπτωση, μαλακτικές κρέμες, λάδια ενδυνάμωσης, λακ, αφροί, κεριά, κομμωτήρια, βαφές, περμανάντ, αποσγουρώσεις, περούκες, μπλα-μπλα.

1,8 δισεκατομμύρια ευρώ για να ξεριζώσεις, συνήθως οδυνηρά, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και σαν τζάνκι να συνεχίσεις να το ξεριζώνεις επειδή επιμένει να ξαναφυτρώνει.

Παραθέτω:

Η ισοπέδωση, που μας εξομοιώνει αλλά και μας σαγηνεύει, δεν μπορεί να μετρηθεί. Δεν υπάρχει υπολογιστής ικανός να καταγράψει τα καθημερινά εγκλήματα που διαπράττει η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας κατά της διαφορετικότητας των ανθρώπων και του δικαιώματός τους σε μια ταυτότητα. Κι' όμως, τα καταστρεπτικά επιτεύγματά της είναι οφθαλμοφανή. Ο χρόνος σιγά σιγά αδειάζει, η ιστορία χάνεται και ο χώρος δεν αναγνωρίζει πια την εκπληκτική ποικιλία των περιοχών του...

...κοιταζόμαστε όλοι υποχρεωτικά σε έναν και μοναδικό καθρέφτη, ο οποίος αντανακλά τις αξίες της κουλτούρας της κατανάλωσης...

...στο βασίλειο της επίδειξης οφείλουμε όλοι να επιβιβαστούμε στο κρουαζιερόπλοιο της κατανάλωσης, που σκίζει τα ταραγμένα νερά της αγοράς. Η πλειοψηφία των επιβατών είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει, αλλά τα ναύλα όσων μπορέσουν να ταξιδέψουν θα τα πληρώσουμε όλοι με το εξωτερικό χρέος.

Απόσπασμα από το Ένας Κόσμος Ανάποδα του Εντουάρντο Γκαλεάνο (εκδ. Πιρόγα)

1,8 δισεκατομμύρια δολάρια για τρίχες.

Mόνο επτά από τα 181 μέλη του ΔΝΤ έχουν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μεγαλύτερο από το ετήσιο κέρδος της βιομηχανία αποτρίχωσης.

Τρίχες δηλαδή. Τρίχες κατσαρές χρυσάφι.

Α ρε PIGS,

σκεφτείτε πού κάνετε focus!
Κάποιοι μαινόμενοι στο όριο της γελοιότητας, κάποιοι υποστηρίζοντας ένα κείμενο πριν καλά-καλά το διαβάσουν και αρκετοί -ευτυχώς- με χιούμορ.
Οι συνδηλώσεις του "τίτλου τιμής" που επίσημα αποδίδεται σε όλα τα κράτη-μέλη της Μεσογείου -όχι από φυλλάδες και δημοσιογράφους- αλλά από αυτούς που κρατούν τα ηνία και παίρνουν τις αποφάσεις,
δεν είδα να απασχολούν κανέναν.
Oύτε οι πατριωτικές κορόνες, ούτε και το αυτομαστίγωμα οδηγούν κάπου. Το όλο ζήτημα δεν αφορά μόνο το δημοσιονομικό μας έλλειμμα, την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας και τη φοροδιαφυγή. Αφορά κυρίως τον τρόπο που το χρηματοπιστωτικό σύστημα, βλογάει τα γένια του. Και όπως πολύ ωραία το έθεσε σε ένα του σχόλιο ο Έλικας : "Δεν φταίει καν το ότι είναι καπιταλισμός. Έχουμε να κάνουμε με τον ψυχοπαθή δίδυμο αδελφό του."


Υ.Γ. Πάντως εμείς, ως σημείο G του PIGS, μια χαρά τα πάμε! Τόσο που ασχολούμαστε με το μουνί της Τζούλιας, πού θα πάει, θα το βρούμε το ρημάδι!

*Portugal, Italy, Greece, Spain

Γαλέρα - Φρεγάτα 0-6, σημειώσατε 2

Κυρίες, κύριοι,

αφήστε τώρα αμέσως τη γκρίνια, κόψτε πάραυτα τα κλαψουρίσματα και ανασκουμπωθείτε.

Έχουμε όλοι χρέος να βοηθήσουμε την καλή μας την κυβέρνηση που στην ειλικρινή και φιλότιμη προσπάθειά της να εξυγιάνει δημοσιονομικά εμάς τους ρεμπεσκέδες, αγόρασε έξι ωραίες φρεγάτες από τους Φράγκους.

Στο εξής το γνωστό νησιώτικο άσμα:

θα πάρω μια ψαρόβαρκα, το μωρό μου, θα πάρω μια ψαρόβαρκα, θα πάω να βγώ στην Πάρο και τα λοιπά, θεωρείται παρωχημένο.

Στην Πάρο, από δω και μπρος θα πηγαίνουμε με φρεγάτα, τέρμα και τελείωσε.

Και χωρίς μωρό, γιατί τα μωρά έχουν έξοδα κι εμείς πρέπει να κάνουμε οικονομία. Οφείλουμε να προσφέρουμε τον οβολό μας για την επόμενη φρεγάτα. Η εξυγίανση απαιτεί θυσίες.

Κύριες, κύριοι, θέτε δε θέτε θα θυσιαστείτε.

Επίσης, στο εξής απαγορεύεται αυστηρά σε οποιαδήποτε ψαροπούλα να ξεκινάει απ το γιαλό.

Δεν είναι πράγματα αυτά! Ζούμε στην εποχή της πράσινης ανάπτυξης ή όχι ;

Οι ψαροπούλες που βγάζουν σφουγγάρια θα φορολογούνται εξτρά γιατί χαλάνε την ισορροπία του βυθού.

Αν δε υποπέσει στην κυβερνητική αντίληψη πως εκτός από σφουγγάρια, αλίευτηκαν και τίποτε μαργαριτάρια, θα ακολουθεί άμεση δήμευση της περιουσίας του δράστη υπέρ της πατρίδος.

Λοιπόν, αν δε σας αρέσει να τραβάτε ασταμάτητα κουπί σ' αυτή τη Γαλέρα, τρέχτε να προλάβετε κανα περαστικό Πειρατικό όσο είναι ακόμα καιρός γιατί όπου νά' ναι θα ανοίξουν πυρ να τα βουλιάξουν οι φρεγάτες .

Συμπληγάδες

Από τη μία πλευρά, ο μονόλιθος της βλακείας
Από την άλλη πλευρά, ο συμπαγής βράχος της κερδοσκοπίας
Στη μέση, όλα όσα κινδυνεύουν να καταλήξουν πουρές.

Όπως και να την ονομάσεις, η "πανδημία",
έχει φέρει τα πρώτα της καταστροφικά αποτελέσματα:
οι φόροι μας, έχουν ήδη κατατεθεί στη βιομηχανία φαρμάκων.
Έρχονται τώρα και νέες ρυθμίσεις να προστεθούν στα μέτρα
"προστασίας" : τα εργασιακά δικαιώματα, ή για την ακρίβεια,
ό,τι έχει απομείνει από αυτά

Ποιος πουλί μου, θα περάσει ανάμεσα απ' τις πέτρες
χάνοντας μονάχα λίγα φτερά;
Στο περιστέρι φόρεσαν κλαδί ελιάς κι άσπιλο κρίνο,
αποβλακώθηκε
και κωπηλάτες μείναν λίγοι.


(μα ας έχουν όλα τα καράβια μας σημαία πειρατική
και πλήρωμα πολύχρωμο)

Δίπολο

Πίνα Μπάους, 1940-2009

Βουλευτής στην Πορτογαλία παραιτήθηκε γιατί παραφέρθηκε : έκανε κερατάκια(!) σε συνάδερφό του της αντιπολίτευσης την ώρα που ο τελευταίος επέκρινε την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με τα ορυχεία ψευδάργυρου.
Η παραίτησή του έγινε δεκτή!

Πώς είπατε;

Όχι , όχι, ούτε Παυλίδη, ούτε Παυλόπουλο τον λεν τον βουλευτή
και παραιτήθηκε από σήμερα κύριε Μανώλη, όχι από Σεπτέμβρη
και παραιτήθηκε απλώς γιατί έκανε κερατάκια κύριε Σουφλιά,
φανταστείτε δηλαδή τι θα συνέβαινε αν "τακτοποιούσε" όπως εσείς με νόμο την παρανομία
ώστε να μαζέψει φραγκάκια για ένα κράτος που θα τα φάει σε μίζες, στρατόπεδα και εξοπλισμούς.

Τι σχέση έχει η Πίνα Μπάους με όλα αυτά;
Τιμής ένεκεν η παρουσία της σ' αυτή την ανάρτηση
γιατί το πέρασμά της απ΄τον κόσμο ομόρφυνε -και ομορφαίνει- την ασχήμια

Μήπως να φτιάξουμε μιαν αποικία στον Άρη;

Το είδα και ενθουσιάστηκα!
Τι να προσθέσω εγώ; τα λέει όλα!

Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Χερουβείμ και θα δημοσιευτεί στη Γαλέρα του Ιουλίου.
Βαγγέλη, ευχαριστώ για την άδεια προδημοσίευσης :)

Μες στο καζάνι

Βάσκο Πόπα, 1922-1991

Στη μέση της καρδιάς φιλύρα

Στη μέση της καρδιάς φιλύρα ανθισμένη
Κάτω από τη φιλύρα θαμμένο καζάνι
Μες στο καζάνι σύννεφα δώδεκα
Μέσα στα σύννεφα ο νέος ήλιος

Για το καζάνι κάναμε άνω κάτω την καρδιά μας
Ξεσκάψαμε δώδεκα σύννεφα
Εκείνο με τον ήλιο ξέφευγε
Από βυθό γλιστρώντας σε βυθό

Στηλώσαμε τα μάτια στον στερνό βυθό
Βαθύτερον απ' τη μονάκριβη ζωή μας
Απ' την ανασκαφή παραιτηθήκαμε

Κόψαμε τη φιλύρα για να μας ζεστάνει
Έκανε κρύο γύρω απ' την καρδιά μας

Βάσκο Πόπα
Ποιήματα
μετάφραση Έλλη Σκοπετέα
εκδ. Κέδρος.

Φεύγουμε ;

Χάρολντ Πίντερ


-Παιδιά ελάτε. Γύρω γύρω μου όλοι.
Η Ηλέην σαλτάρισε σε μια καρέκλα, με τη φούστα σηκωμένη ως τη μέση της.
-Σας το είχα τάξει.
Άρχισε να βογγάει και να στριφογυρνάει στο ρυθμό της μουσικής, οι ζαρτιέρες πολύ σφιχτές. Σκύψανε όλοι ομαδικά, γρυλίσματα γύρω της, στο πάτωμα. Το δωμάτιο έγινε μουντό τώρα, κακοφωτισμένο από δύο γλόμπους του τοίχου, που έλουζαν με φως τα μπούτια της πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια.
-Μπαλλέτο αφιερωμένο σε όλους σας, τσίριγμα η φωνή της.
-Τη γουστάρεις απ' αυτή την οπτική γωνία;
-Έλα έξω, είπε ο Πητ.
-Τώρα!
Η φούστα ανέμισε.
-Αααααααααααα!
Το φως κρουστό, καυτό, προσπαθούσε να διατρήσει τα βλέφαρα του Μαρκ. Η Ηλέην κατέβηκε από την καρέκλα. Δίπλα στον γλόμπο του τοίχου άρχισε να λικνίζεται. Έβγαλε σε αργό ρυθμό τη μπλούζα της.
-Εγώ κάνω κουμάντο στο πάρτυ.
-Την κάνεις κέφι; Θα τη γουστάριζες; ρώτησε η Σόνια.
-Τσάκωτο!
Το σουτιέν της τινάχτηκε προς το σκοτάδι.
-Χώσε με, μωράκι μου, χώσε με στην μπρούτζινη κρεβατάρα σου.

Χόρευε μονάχη της, μια στο μισόφωτο και μια στο φως της λάμπας. Γέλια κακαριστά ακούστηκαν, πνίγηκαν. Τα πόδια στο πάτωμα χτυπούσαν τον ρυθμό. Χάιδεψε τα στήθη της. Τα χέρια της γλίστρησαν κάτω, στην κυλλότα της, στα πισινά της, στριφογύριζε. Κάποιος που δεν ξεχώριζε μέσα στο μισοσκόταδο την τράβηξε πάνω του, έπεσαν κάτω. Ο Μαρκ πάτησε ένα ποτήρι που είχε πέσει απ' το μπαρ. Αρπάχτηκε από τη Σόνια. Κάθησαν. Ο καναπές έτριζε.

Δος ημίν, δος ημίν
γουρουνοπόδαρο και τζιν,
τζιν και βότκα δώσε κι άλλο
και το κρίμα μου μεγάλο,
σφάξε με, θυσίασέ με
δώσε τζιν ημίν και μέθυσέ με.

Το δωμάτιο γρύλισε, το δωμάτιο έδωσε γροθιά. Φως κλαψούρισε πάνω στα κορμιά.
-Αααααααχ, φώναξε η Ηλέην, πεθαίνω. Αααααα, φώναξε ο Μαρκ, πάψε, μονάχα ο Θεός ξέρει το πότε. Ο Μπάξτερ χτύπαγε τον τοίχο. Σφάξε με, σφάξε με, σφάξε άραξε θρηνώντας στη γωνιά μου με μεθάς με σβήνεις ξέρω πως ξέρεις πως όποιας και να' ναι τον καβαλλιέρο προστυχιές σε μένα γιατί έτσι πάρ' τα πόδια σου από πάνω μου, με μέθυσε, φουλαρισμένος να δω το μωρό μου ανασκέλωσέ με παρθενικό πραματάκι σου γουρουνοπόδαρο να κοκκινήσει ανασκέλωσέ με.
-Έξω!
Ο Μαρκ αποτίναξε τα κυματίζοντα σχήματα απ' το δωμάτιο, βγήκαν με τη Σόνια σκουντουφλώντας έξω στον διάδρομο.
-Εδώ.
Έσπρωχνε φουριόζος κάποια πόρτα, αυτοί κλεισμένοι μέσα.
-Εδώ.
Το κρεβάτι βούλιαξε. Ο Μαρκ σκαρφάλωσε.
-Τι έγινε. Γαμώτο μου.
Ο Πητ και ο Μαρκ ανασηκώθηκαν, το κεφάλι στητό, οι ματιές αντιμέτωπες.
-Μάλιστα, είπε ο Μαρκ.
-Μάλιστα.
-Πώς πάει;
-Ε, ας μην γκρινιάζουμε κιόλας.
-Κομματάκι στριμωχτά σ' αυτό εδώ το παταράκι.
-Γεγονός.
-Όχι και πρώτης κατηγορίας ιδέα, ε;
Η Σόνια αποτραβήχτηκε, προχώρησε κατά την πόρτα.
-Περίμενέ με, είπε η Μπρέντα.
Η πόρτα μισάνοιξε σαν ραγισματιά, χλωμά κεφάλια ψιθύρισαν μέσα στα σκοτεινά, το κόκκινο φως τραυμάτισε τη μαυρίλα, έκλεισε.
-Έριξες τον προσωπικό σου οβολό για τη Δημοκρατία;
-Η σημαία μας είναι μεσίστια, είπε ο Πητ. Εσένα;
-Εγώ να δεις!
-Πώς σου φαίνεται η ιδέα να βγούμε από δω μέσα.
-Έγινε, άντε να φεύγουμε.

Χάρολντ Πίντερ
Οι νάνοι
εκδ. Καστανιώτη
μετάφραση Πάυλος Μάτεσις.

Putas asesinas

1953 Χιλή - 2003 Βαρκελώνη

.

... 24.Το 1973 επέστρεψα στη Χιλή κάνοντας ένα μακρύ χερσαίο και θαλάσσιο ταξίδι που παρατάθηκε χάρη στη φιλοξενία. Γνώρισα επαναστάτες διαφόρων ειδών. Ο πύρινος σίφουνας στον οποίο δεν θα αργούσα να τυλιχτεί η Κεντρική Αμερική ήδη διαφαινόταν στα μάτια των φίλων μου, που μιλούσαν για το θάνατο, όπως διηγείται κανείς μια ταινία. 25. Έφτασα στη Χιλή τον Αύγουστο του 1973. Ήθελα να συμμετάσχω στο χτίσιμο του σοσσιαλισμού. Το πρώτο βιβλίο με ποιήματα που αγόρασα ήταν το Obra gruesa του Πάρρα.

Το δεύτερο το Artefactos, και αυτό του Πάρρα. 26. Είχα λιγότερο από έξι μήνες περιθώριο για να απολαύσω το χτίσιμο του σοσσιαλισμού. Εννοείται πως τότε δεν το ήξερα. Ήμουν παρριανός στην αφέλεια. 27. Παραυρέθηκα σε μια έκθεση και γνώρισα πολλούς Χιλιανούς ποιητές, ήταν τρομακτικό. 28. Στις 11 Σεπτεμβρίου παρουσιάστηκα εθελοντής στον μοναδικό επιχειρησιακό πυρήνα της συνοικίας στην οποία έμενα. Ο επικεφαλής ήταν ένας κομμουνιστής εργάτης, χοντρούλης και μπερδεμένος, αλλά αποφασισμένος να παλέψει. Η γυναίκα του έμοιαζε πιο γενναία από αυτόν. Όλοι στριμωχνόμασταν στη μικρή τραπεζαρία με το ξύλινο πάτωμα. Ενώ ο επικεφαλής του πυρήνα μιλούσε, κοίταξα τα βιβλία που είχε πάνω στο ράφι. Ήταν λίγα, τα περισσότερα καουμπόικα μυθιστορήματα σαν αυτά που διάβαζε ο πατέρας μου.

....

54. Παιδιά του ισπανικού λέοντα, έλεγε ο Ρούμπεν Ντάριο, ένας εκ γεννετής αισιόδοξος. Παιδιά του Ουώλτ Ουίτμαν, του Χοσέ Μαρτί, της Βιολέτα Πάρρα: γδαρμένοι, λησμονημένοι, σε κοινούς τάφους στα βάθη της θάλασσας, με τα κόκκαλά τους ανακατωμένα σ' ένα τρωικό πεπρωμένο που τρομάζει τους επιζήσαντες. 55. Τους σκέφτομαι αυτές τις μέρες που οι βετεράνοι των Διεθνών Ταξιαρχιών επισκέπτονται την Ισπανία, γεροντάκια που κατεβαίνουν από λεωφορεία με τη γροθιά σηκωμένη. Ήταν 40.000 και σήμερα επιστρέφουν στην Ισπανία 350 ή κάτι τέτοιο. 56. Σκέφτομαι τον Μπελτράν Μοράλες, σκέφτομαι τον Ροδρίγο Λίρα, σκέφτομαι τον Μάριο Σαντιάγο, σκέφτομαι τον Ρεϊνάλντο Αρένας. Σκέφτομαι τους ποιητές που πέθαναν σε πάγκους βασανιστηρίων, που πέθαναν από έιντς, από υπερβολική δόση, όλους αυτούς που πίστεψαν στον λατινοαμερικάνικο παράδεισο και πέθαναν στην λατινοαμερικάνικη κόλαση. Σκέφτομαι αυτά τα έργα που ίσως επιτρέψουν στην αριστερά να βγει από την τάφρο της ντροπής και της αναποτελεσματικότητας. 57. Σκέφτομαι τα δικά μας μάταια και μυτερά κεφάλια και τον φρικτό θάνατο του Ισαάκ Μπάμπελ. 58. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω νερουδιανός στη συνεργασία.

.

Απόσπασμα από το Λίστα χορού που περιλαμβάνεται

στο Πουτάνες Φόνισσες του Ρομπέρτο Μπολάνιο.

Εκδ Άγρα, μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου

τελετουργία ανεμοστρόβιλων καιρών

Η Κατερίνα*..

ΣΠΟΝΔΗ

Στο Σημείο

που όσο πλησιάζω

απομακρύνεται

Στο Σημείο

που όσο σκοτεινιάζει

αναδύεται

Στο Σημείο

που κρατάω στη χούφτα μου

κι' άμα πάω να στο δείξω

υδρατμός αγάπης γίνεται

και εξανεμίζεται

Στο Σημείο που ονομάζω

- Εσύ - Εγώ-

εγγράφω όλους τους φόνους

ποδοπατημένων χορταριών.

Ν' ανθίσει.

Κατερίνα Γώγου

Απόντες

εκδ. Καστανιώτη

.

*..που ακόμη δεν "είδε"

μια συγκεντρωτική έκδοση του έργου της

.

ALSO SPRACH BUTT (2)

o butt, γλυπτό του Γκρας


ΜΕ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ

Mε ήθελε απλώς μαδημένο

Πούπουλα -γράφω

για γλάρους που τσακώνονται,

κι ενάντια στο χρόνο.

Ή πώς καταφέρνει ένας νεαρός με την ανάσα του

να περάσει το πούπουλο πάνω από το φράχτη,

στο πουθενά.

Χνούδι, είναι ο ύπνος και οι χήνες με το κιλό.
Όπου κρεββάτι και το βάρος του.

Την ώρα που μαδούσε ανάμεσα στα στρογγυλά της γόνατα,

και τα φτερά, έτσι όπως είναι γραμμένο, πετούσαν στον αέρα,

η επίσημη εξουσία κοιμόταν σε πουπουλένια στρώματα.

Πουλιά για ποιον;

Εγώ πάντως φύσαγα, κράταγα τον αέρα.

Έτσι μεταφράζεται η πίστη:

αμφιβολία και πούπουλα.

Τώρα πρόσφατα βρήκα φτερά,

και τα΄κοψα στα μέτρα μου.

Πρώτα καλόγεροι, δημοτικοί γραφιάδες αργότερα,

και σήμερα πρακτικογράφοι κρατάν το ψέμα εν ροή.

Γκύντερ Γκρας Ο ΜΠΟΥΤ ΤΟ ΨΑΡΙ

μετάφραση θ. Κοκκορογιάννης

εκδ. Οδυσσέας

ALSO SPRACH BUTT (1)

ο butt

... Kαι μετά την αρνίσια σπάλα με φασολάκια και αχλάδια, μου
έδωσε διορία εννιά μηνών να ξεγεννήσω τις μαγείρισσές μου.
Ισότιμοι γινόμαστε όταν πρόκειται για προθεσμίες. Ό,τι και να'
χω μαγειρέψει, η μαγείρισσα μέσα μου βάζει κι άλλο αλάτι.

Για τι πράγμα γράφω

Για το φαγητό, τη γεύση που αφήνει.
Εκ των υστέρων, για καλεσμένους που ήρθαν απρόσκλητοι
ή κοντά έναν αιώνα καθυστερημένοι.
Για το λεμόνι που ζητάει το σκουμπρί.
Απ' όλα τα ψάρια γράφω για τον Μπουτ.

Γράφω για την αφθονία.
Για τη νηστεία και γιατί την ανακάλυψαν οι άσωτοι.
Για τη θρεπτική αξία που έχουν τα ψίχουλα
πάνω στο τραπέζι των πλουσίων.
Για το λίπος και τα κόπρανα, το αλάτι και την έλλειψη.
Καθιστός πάνω σ' ΄ένα βουνό από κεχρί σας δασκαλεύω,
πώς χολώθηκε το πνεύμα και
πώς τρελάθηκε το στομάχι.

Γράφω για τα στήθη.
Για την εγκυμοσύνη της Ιλζεμπιλ
(και τη βουλημία για αγγουράκια τουρσί),
όσο πρόκειται να κρατήσει.
Για την τελευταία μοιρασμένη μπουκιά,
την ώρα που περνάς με κάποιο φίλο
τρώγοντας ψωμί, τυρί, φουντούκια και κρασί.
(Με το στόμα γεμάτο συζητούσαμε για το θεό,
το σύμπαν και το φαγητό, που δεν είναι παρά σκέτος φόβος.)

Γράφω για την πείνα,
πώς την περιέγραψαν, πώς τη διέδωσαν γραπτώς.
Για τα μπαχάρια, την ώρα που πηγαίνω στην Καλκούτα
(τότε που ο Βάσκο ντε Γκάμα κι εγώ
ρίξαμε την τιμή του πιπεριού)

Κρέας. Κρέας ωμό ή μαγειρεμένο,
που κουρελιάζεται, ξεφτίζει, μαραίνεται και λιώνει.
Μετράω τον καθημερινό χυλό
κι όσα άλλα μας έχουνε ταϊσει μέχρι τώρα:
τις ιστορικές ημερομηνίες,
τις μάχες στο Τάνενμπεργκ, το Βίτστοκ, το Κολίν,
και ότι περίσσεψε από δαύτα:
κόκαλα, τσόφλια, έντερα και λουκάνικα.

Για την αηδία που προκαλεί το γεμάτο πιάτο,
για το καλό γούστο,
για το γάλα (και πώς πήζει)
για τα παντζάρια, τα λάχανα, τη νίκη της πατάτας,
για όλα αυτά θα γράψω αύριο
ή αφού πρώτα γίνουν απολιθώματα του σήμερα
τα υπολείμματα του χτες.

Για τι πράγμα γράφω: για το αυγό.
Το λίπος των βασάνων, το σαράκι της αγάπης,
το καρφί και το σκοινί, τον καυγά για την παραπανίσια
κουβέντα, την τρίχα στη σούπα.
Για τους καταψύκτες και τι τους συνέβη
όταν σταμάτησε να’ ρχεται ρεύμα.
Γράφω για όλους εμάς τους φαγωμένους
γύρω απ’ το άδειο τραπέζι.
μα και για σένα και μένα και το ψαροκόκαλο στο λαιμό.


Εννέα και πλέον μαγείρισσες

Η πρώτη μαγείρισσα μέσα μου –καθότι μπορώ να μιλήσω μόνο
για μαγείρισσες που κάθονται μέσα μου και θέλουν να βγουν έ-
ξω- λεγόταν Άουα και είχε τρία στήθη. Αυτά συνέβαιναν τη Λί-
θινη Εποχή. Εκείνο τον καιρό εμείς οι άντρες δεν είχαμε πολλά
δικαιώματα, αφού η Άουα ήταν αυτή που μας έφερε τα τρία α-
ναμμένα κάρβουνα που’ χε κλέψει από τον ουράνιο λύκο κρύ-
βοντάς τα κάπου (μπορεί και κάτω απ’ τη γλώσσα της). Στη συ-
νέχεια, η Άουα εφεύρε, παρεπιπτόντως θαρρείς, τη σούβλα και
μας δίδαξε να ξεχωρίζουμε το ωμό απ’ το ψημένο. Η βασιλεία
της Άουα ήταν ήπια. Οι γυναίκες της Λίθινης Εποχής, αφού τε-
λείωναν το θηλασμό των βρεφών, έπαιρναν στο βυζί τους άντρες,
μέχρι να τους κοπούν οι ζωηράδες κι οι έμμονες ιδέες και να ησυ-
χάσουν υπνωτισμένοι και χρησιμοποιήσιμοι για κάθετι.
Έτσι ήμασταν όλοι χορτάτοι. Ποτέ ξανά, όταν αργότερα έφτασε
το μέλλον, δε χορτάσαμε τόσο πολύ. Γιατί τότε θηλάζαμε αδιάκο-
πα. Συνεχώς έρεε η αφθονία μες στο στόμα μας. Ποτέ δεν άκου-
γες: «σου φτάνει τόσο» ή «δεν κάνει άλλο». Κανένα λογικό μπι-
μπερό δε δινόταν ως υποκατάστατο. Πάντα ήταν ώρα θηλασμού.
Επειδή η Άουα είχε καθιερώσει ως τροφή για τις μητέρες μια
κρέμα από κοπανισμένα βελανίδια, αβγοτάραχο και πύαρ από
τους ιδιαίτερους αδένες της άλκης, τα θηλυκά της Λίθινης Εποχής
κατέβαζαν γάλα ακόμα κι όταν δεν είχαν μωρά. Αυτό μας δημιου-
ργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας και μας έκανε ειρηνικούς, ενώ
ο θηλασμός έφτιαξε την πρώτη διαίρεση στο χρόνο της ημέρας.
Θρεμμένοι με τόση ακρίβεια διατηρούμασταν ακμαίοι ακόμα κι
όταν είχαμε χάσει τα δόντια μας, πράγμα που’ χε σαν συνέπεια
να περισσεύουν αρκετοί άντρες, ενώ οι γυναίκες καταναλώνο-
νταν γρηγορότερα και πέθαιναν νεότερες. Εμείς οι άντρες δεν
είχαμε να κάνουμε και πολλά πράματα ανάμεσα στους θηλασμούς:
κυνήγι, ψάρεμα, κατασκευή στουρναριών∙ κι όταν μετά από αυ-
στηρούς κανόνες προτεραιότητας ερχόταν η σειρά μας για το θη-
λασμό, οι γυναίκες (που βασίλευαν με τη φροντίδα τους) επέτρε-
παν μερικές φορές να μπούμε και στην αγκαλιά τους.
Σημειωτέον ότι ήδη από τη Λίθινη Εποχή οι μανάδες έλεγαν
στα μωρά τους «Λα λα», ενώ οι άντρες (όταν τους φώναζαν να
δουν τα παιδιά) έλεγαν «Χμμ!» Πατέρες δεν υπήρχαν. Ίσχυε μό-
νο το μητριαρχικό δίκαιο.
Ήταν μια ευχάριστα άχρονη εποχή. Κρίμα που κάποιος, άντρας
φυσικά, αποφάσισε ξαφνικά να λιώσει μέταλλο από πετρώματα
και να το χύσει σε φόρμες από άμμο. Ο θεός ξέρει ότι δεν ήταν
γι’ αυτό που είχε κλέψει η Άουα τη φωτιά. Μα όσο κι’ αν απεί-
λησε να μας αποστερήσει το βυζί, την επερχόμενη Εποχή του
Χαλκού και τις αντρικές φρικαλεότητες που την ακολούθησαν
δεν μπόρεσε να τις σταματήσει. Κατάφερε, πάντως, να τις ανα-
βάλλει λίγο.


Γκύντερ Γκρας ,Ο ΜΠΟΥΤ ΤΟ ΨΑΡΙ

μετάφραση Θ. Κοκκορογιάννης
Εκδ. Οδυσσέας