ο butt
... Kαι μετά την αρνίσια σπάλα με φασολάκια και αχλάδια, μου
έδωσε διορία εννιά μηνών να ξεγεννήσω τις μαγείρισσές μου.
Ισότιμοι γινόμαστε όταν πρόκειται για προθεσμίες. Ό,τι και να'
χω μαγειρέψει, η μαγείρισσα μέσα μου βάζει κι άλλο αλάτι.
Για τι πράγμα γράφω
Για το φαγητό, τη γεύση που αφήνει.
Εκ των υστέρων, για καλεσμένους που ήρθαν απρόσκλητοι
ή κοντά έναν αιώνα καθυστερημένοι.
Για το λεμόνι που ζητάει το σκουμπρί.
Απ' όλα τα ψάρια γράφω για τον Μπουτ.
Γράφω για την αφθονία.
Για τη νηστεία και γιατί την ανακάλυψαν οι άσωτοι.
Για τη θρεπτική αξία που έχουν τα ψίχουλα
πάνω στο τραπέζι των πλουσίων.
Για το λίπος και τα κόπρανα, το αλάτι και την έλλειψη.
Καθιστός πάνω σ' ΄ένα βουνό από κεχρί σας δασκαλεύω,
πώς χολώθηκε το πνεύμα και
πώς τρελάθηκε το στομάχι.
Γράφω για τα στήθη.
Για την εγκυμοσύνη της Ιλζεμπιλ
(και τη βουλημία για αγγουράκια τουρσί),
όσο πρόκειται να κρατήσει.
Για την τελευταία μοιρασμένη μπουκιά,
την ώρα που περνάς με κάποιο φίλο
τρώγοντας ψωμί, τυρί, φουντούκια και κρασί.
(Με το στόμα γεμάτο συζητούσαμε για το θεό,
το σύμπαν και το φαγητό, που δεν είναι παρά σκέτος φόβος.)
Γράφω για την πείνα,
πώς την περιέγραψαν, πώς τη διέδωσαν γραπτώς.
Για τα μπαχάρια, την ώρα που πηγαίνω στην Καλκούτα
(τότε που ο Βάσκο ντε Γκάμα κι εγώ
ρίξαμε την τιμή του πιπεριού)
Κρέας. Κρέας ωμό ή μαγειρεμένο,
που κουρελιάζεται, ξεφτίζει, μαραίνεται και λιώνει.
Μετράω τον καθημερινό χυλό
κι όσα άλλα μας έχουνε ταϊσει μέχρι τώρα:
τις ιστορικές ημερομηνίες,
τις μάχες στο Τάνενμπεργκ, το Βίτστοκ, το Κολίν,
και ότι περίσσεψε από δαύτα:
κόκαλα, τσόφλια, έντερα και λουκάνικα.
Για την αηδία που προκαλεί το γεμάτο πιάτο,
για το καλό γούστο,
για το γάλα (και πώς πήζει)
για τα παντζάρια, τα λάχανα, τη νίκη της πατάτας,
για όλα αυτά θα γράψω αύριο
ή αφού πρώτα γίνουν απολιθώματα του σήμερα
τα υπολείμματα του χτες.
Για τι πράγμα γράφω: για το αυγό.
Το λίπος των βασάνων, το σαράκι της αγάπης,
το καρφί και το σκοινί, τον καυγά για την παραπανίσια
κουβέντα, την τρίχα στη σούπα.
Για τους καταψύκτες και τι τους συνέβη
όταν σταμάτησε να’ ρχεται ρεύμα.
Γράφω για όλους εμάς τους φαγωμένους
γύρω απ’ το άδειο τραπέζι.
μα και για σένα και μένα και το ψαροκόκαλο στο λαιμό.
Εννέα και πλέον μαγείρισσες
Η πρώτη μαγείρισσα μέσα μου –καθότι μπορώ να μιλήσω μόνο
για μαγείρισσες που κάθονται μέσα μου και θέλουν να βγουν έ-
ξω- λεγόταν Άουα και είχε τρία στήθη. Αυτά συνέβαιναν τη Λί-
θινη Εποχή. Εκείνο τον καιρό εμείς οι άντρες δεν είχαμε πολλά
δικαιώματα, αφού η Άουα ήταν αυτή που μας έφερε τα τρία α-
ναμμένα κάρβουνα που’ χε κλέψει από τον ουράνιο λύκο κρύ-
βοντάς τα κάπου (μπορεί και κάτω απ’ τη γλώσσα της). Στη συ-
νέχεια, η Άουα εφεύρε, παρεπιπτόντως θαρρείς, τη σούβλα και
μας δίδαξε να ξεχωρίζουμε το ωμό απ’ το ψημένο. Η βασιλεία
της Άουα ήταν ήπια. Οι γυναίκες της Λίθινης Εποχής, αφού τε-
λείωναν το θηλασμό των βρεφών, έπαιρναν στο βυζί τους άντρες,
μέχρι να τους κοπούν οι ζωηράδες κι οι έμμονες ιδέες και να ησυ-
χάσουν υπνωτισμένοι και χρησιμοποιήσιμοι για κάθετι.
Έτσι ήμασταν όλοι χορτάτοι. Ποτέ ξανά, όταν αργότερα έφτασε
το μέλλον, δε χορτάσαμε τόσο πολύ. Γιατί τότε θηλάζαμε αδιάκο-
πα. Συνεχώς έρεε η αφθονία μες στο στόμα μας. Ποτέ δεν άκου-
γες: «σου φτάνει τόσο» ή «δεν κάνει άλλο». Κανένα λογικό μπι-
μπερό δε δινόταν ως υποκατάστατο. Πάντα ήταν ώρα θηλασμού.
Επειδή η Άουα είχε καθιερώσει ως τροφή για τις μητέρες μια
κρέμα από κοπανισμένα βελανίδια, αβγοτάραχο και πύαρ από
τους ιδιαίτερους αδένες της άλκης, τα θηλυκά της Λίθινης Εποχής
κατέβαζαν γάλα ακόμα κι όταν δεν είχαν μωρά. Αυτό μας δημιου-
ργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας και μας έκανε ειρηνικούς, ενώ
ο θηλασμός έφτιαξε την πρώτη διαίρεση στο χρόνο της ημέρας.
Θρεμμένοι με τόση ακρίβεια διατηρούμασταν ακμαίοι ακόμα κι
όταν είχαμε χάσει τα δόντια μας, πράγμα που’ χε σαν συνέπεια
να περισσεύουν αρκετοί άντρες, ενώ οι γυναίκες καταναλώνο-
νταν γρηγορότερα και πέθαιναν νεότερες. Εμείς οι άντρες δεν
είχαμε να κάνουμε και πολλά πράματα ανάμεσα στους θηλασμούς:
κυνήγι, ψάρεμα, κατασκευή στουρναριών∙ κι όταν μετά από αυ-
στηρούς κανόνες προτεραιότητας ερχόταν η σειρά μας για το θη-
λασμό, οι γυναίκες (που βασίλευαν με τη φροντίδα τους) επέτρε-
παν μερικές φορές να μπούμε και στην αγκαλιά τους.
Σημειωτέον ότι ήδη από τη Λίθινη Εποχή οι μανάδες έλεγαν
στα μωρά τους «Λα λα», ενώ οι άντρες (όταν τους φώναζαν να
δουν τα παιδιά) έλεγαν «Χμμ!» Πατέρες δεν υπήρχαν. Ίσχυε μό-
νο το μητριαρχικό δίκαιο.
Ήταν μια ευχάριστα άχρονη εποχή. Κρίμα που κάποιος, άντρας
φυσικά, αποφάσισε ξαφνικά να λιώσει μέταλλο από πετρώματα
και να το χύσει σε φόρμες από άμμο. Ο θεός ξέρει ότι δεν ήταν
γι’ αυτό που είχε κλέψει η Άουα τη φωτιά. Μα όσο κι’ αν απεί-
λησε να μας αποστερήσει το βυζί, την επερχόμενη Εποχή του
Χαλκού και τις αντρικές φρικαλεότητες που την ακολούθησαν
δεν μπόρεσε να τις σταματήσει. Κατάφερε, πάντως, να τις ανα-
βάλλει λίγο.
Γκύντερ Γκρας ,Ο ΜΠΟΥΤ ΤΟ ΨΑΡΙ
μετάφραση Θ. Κοκκορογιάννης
Εκδ. Οδυσσέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου