Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιο παιχνίδι και όχι πάνω στην καμπούρα μας,
θα ήταν για γέλια, για πολλά γέλια.
Ο Γιωργάκης έχει φάει δεκαπέντε γκολ πριν το ημίχρονο κι ακόμη τρέχει να ισοφαρίσει.
Δεν είναι όμως μπάλα αυτό που κλωτσάει
Κλωτσάει ό,τι έχει απομείνει όρθιο και ό,τι θα μπορούσε να σταθεί όρθιο
σ αυτό το κράτος που πια δεν είναι κράτος.
Κλωτσάει την αυτονομία και την εθνική του κυριαρχία
Κλωτσάει την όποια αξία έχει ο καθένας μας,
αφήνοντας μοναδικό υπόλειμμα και στίγμα
την παραμόρφωση της ελληνικότητας από τα ακροδεξιά σκουπίδια.
Κλωτσάει το μυαλό και το στομάχι μου
Το μυαλό και το στομάχι των φίλων μου
Τα γηρατειά του πατέρα μου.
Μπάλα δεν υπάρχει σ αυτό το γήπεδο.
Η μπάλα είμαστε εμείς.
Μακάρι να τέλειωνε εδώ αλλά όχι.
Όταν θα φάει ο Γιώργος την κλωτσιά που θα τον ξαποστείλει
μαζί με τα παρατρεχάμενα τσιράκια του,
τι θα έρθει;
H εντροπία δεν αναστρέφεται
H εντροπία δεν αναστρέφεται
ούτε η φυγόκεντρος ξαφνικά αδρανεί
και οι από μηχανής θεοί είναι σαν τους αγιοβασίληδες των παιδικών μας χρόνων
ευπρόσδεκτοι πάντα και αναγκαίοι όπως οι μύθοι.
Ανύπαρκτοι όμως στη σφαίρα του πραγματικού
Ισχυροί μόνο στη σφαίρα του ευκταίου.
Aνάμεσα στις σφαίρες του ευκταίου και του πραγματικού
Aνάμεσα στις σφαίρες του ευκταίου και του πραγματικού
σφαίρες σφυρίζουν, παίζουνε μαχαιρώματα
βόμβες τυφλές εκρήγνυνται
Η μπάλα δεν υπάρχει