Κάπα

Το κάπα είναι γραμμένο το 1927, τη χρονιά που ο Ακουταγκάουα αυτοκτόνησε.
Για την δική του εποχή, η νουβέλα κινείται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας.

Στη δική μας εποχή, το παρακάτω απόσπασμα θα ονομαζόταν μάλλον καυστική σάτιρα.

 Ριουνοσούκε Ακουταγκάουα, 1892-1927

...Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις έχασαν πρόσφατα τις δουλειές τους γύρω στα σαράντα με πενήντα χιλιάδες άτομα. Παρόλ αυτά, δεν είχα συναντήσει ακόμα τη λέξη "απεργία" σ' αυτόν τον τόπο, όσο και κι αν φυλλομετρούσα ανυπόμονα τις εφημερίδες κάθε πρωί. Ήταν κάτι που μου φαινόταν μάλλον περίεργο και δυσεξήγητο. Έτσι, σε μια άλλη περίπτωση που ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του Γκάελ, πάλι παρέα με τον Πεκ και τον Τσακ, βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω γιατί.

"Μα επειδή τρώγονται!"

Ο Γκάελ ήταν εκείνος που απάντησε. Το είπε με τον πιο φυσικό τρόπο, ανάμεσα σε δυο ρουφηξιές καπνού από το πούρο του.

Αυτό το "τρώγονται" δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα ακριβώς τι σήμαινε. Ο Τσακ όμως, με το γνωστό μονόκλ του, φαίνεται πως πρόσεξε το απορημένο μου ύφος κι έσπευσε να μου εξηγήσει.

"Αυτό που ήθελε να πει ο Γκάελ ήταν ότι σφάζουμε όσους εργάτες χάνουν τη δουλειά τους και χρησιμοποιούμε τη σάρκα τους για κρέας. Να, εδώ έχω μια εφημερίδα. Για να δούμε αν γράφει τίποτε σχετικό. Να! Άκου! " Ο αριθμός νέων ανέργων αυτό το μήνα έφτασε τους 64.769. Αντίστοιχη πτώση παρατηρήθηκε και στην τιμή του κρέατος".

"Καλά, και οι εργαζόμενοι δέχονται μια τέτοια κατάσταση χωρίς να διαμαρτύρονται; Να οδηγούνται στο..."

"Δεν θ' άλλαζε τίποτε, όση φασαρία κι αν έκαναν. Η σφαγή του εργαζόμενου προβλέπεται με ειδικό άρθρο στο σύνταγμά μας".

Αυτά τα τελευταία λόγια ανήκαν στον Πεπ, που έκανε μια γκριμάτσα πίσω από μια γλάστρα. Φυσικό ήταν να νιώσω ναυτία με όσα είχα ακούσει. Ο Γκάελ όμως, ο οικοδεσπότης μου (απ' αυτόν ίσως το περίμενε κανείς), ο Πεπ και ο Τσακ έδειχναν να το αντιμετωπίζουν σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Ο Τσακ μάλιστα ήταν εκείνος που, μ' ένα χαμόγελο και έναν κοροϊδευτικό τόνο στη φωνή του, έκανε σαφή την αδιαφορία τους:

"Με μια τέτοια τακτική, βλέπεις, η Πολιτεία γλιτώνει τον πολίτη απ' το άγχος της αυτοκτονίας ή της λιμοκτονίας. Μια εισπνοή από δηλητηριώδες αέριο... κι αυτό είναι όλο. Ούτε πόνος, ούτε τίποτε".

Ριουνοσούκε Ακουταγκάουα

Κάπα

εκδ. Καστανιώτη