μέλη και μελωδία

Τα παπούτσια που’ ραψε ο τσαγκάρης
δεν βγήκαν ζεστά· ξέχασε
να περάσει στην τσαρχοβέλονα το τραγούδι.

Κωστής Παπακόγκος
Γκρεμόχορτα
Εκδ. Μανδραγόρας.

Road of the gypsies

loyko




bratsch

τρεις και ο Μασκοφόρος

Αλέξανδρος

Ποιός δεν θυμάται εκείνο το ποιήμα του Ρόμπερτ Γκρέιβς,

όπου ονειρεύεται ότι ο Μεγαλέξανδρος δεν πέθανε στην Βα-

βυλώνα, αλλά χάθηκε από το στρατό του και διείσδυσε στην

Ασία; Ύστερα από περιπλανήσεις σ' αυτή την άγνωστη

γεωγραφία, συνάντησε έναν στρατό κίτρινων ανθρώπων

και, έτσι όπως ήταν επαγγελματίας πολεμιστής, κατατάχτη-

κε στις γραμμές τους. Πέρασαν πολλά χρόνια και κάποια

μέρα πληρωμής, ο Αλέξανδρος κοίταξε με κάποια έκπληξη

ένα χρυσό νόμισμα που του είχαν δώσει. Αναγνώρισε τη

μορφή και σκέφτηκε: αυτό το νόμισμα το είχα κόψει εγώ για

να γιορτάσω μια νίκη κατά του Δαρείου, όταν ήμουνα ο

Αλέξανδρος ο Μακεδών.

Adrienne Bordenave, La modification du Passe ou la seule

base de la tradition, 1949

Σάντσο Πάνσα

Ο Σάντσο Πάνσα -που, άλλωστε, ποτέ δεν καυχήθηκε

γι' αυτό- τις ώρες του δειλινού και της νύχτας, καθώς

περνούσαν τα χρόνια, και μ' ένα σωρό ιπποτικά και περιπε-

τειώδη μυθιστορήματα για βοήθεια, κατάφερε σε τέτοιο

βαθμό να παραμερίσει τον εαυτό του από τον δαίμονά του

-τον οποίο αργότερα ονόμασε Δον Κιχώτη- που αυτός,

εγκαταλειμμένος, έκανε κατόπιν τα πιο τρελλά κατορθώματα.

Τα κατορθώματα όμως αυτά, από έλλειψη ενός αντικειμενι-

κού σκοπού, ο οποίος ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο Σάντσο

Πάνσα, δεν έβλαψαν κανέναν. Ο Σάντσο Πάνσα, ένας άν-

θρωπος ελεύθερος, παρακινημένος ίσως από αίσθημα ευθύ-

νης, συνόδευσε τον Δον Κιχώτη στις περιπέτειές του, πράγ-

μα που του πρόσφερε μεγάλη και ωφέλιμη ψυχαγωγία ως το

τέλος της ζωής του.

Franz Kafka

Φουλάνο

Ήταν έτοιμος να πει: "Έρχομαι εκ μέρους του Φουλάνο",

όταν είδε τόσο λίγα φιλικά πρόσωπα πού, αντί να πάρει

κάθισμα, όρθωσε τ' ανάστημά του, έβαλε το σομπρέρο του

και είπε, γυρίζοντας την πλάτη:

"Φεύγω εκ μέρους του Φουλάνο"

Jules Renard, Journal

Ο Μασκοφόρος

Ο μασκοφόρος ανέβαινε τη σκάλα. Τα βήματά του αντη-

χούσαν μες τη νύχτα: Τικ, τακ, τικ, τακ.

Αguirre Acevedo, Φαντασμαγορίες

Από τις Σύντομες και παράξενες ιστορίες

Ανθολόγηση από τον Χόρχε Λουις Μπόρχες

και τον Αντολφο Μπιοϊ Κασάρες

Εκδ. Ύψιλον

Songlines

Και σκέψου τούτη την αργο-περπατημένη ψυχή…
Τζων Ντον, “The second anniversarie”

Στην Αφρική, ένας λευκός εξερευνητής, ανυπόμονος να συνεχίσει βιαστικά το ταξίδι του, πλήρωσε τους αχθοφόρους του για μια σειρά από αναγκαστικές πορείες. Σαν κόντευαν όμως να φτάσουν στον προορισμό τους, εκείνοι απίθωσαν τους μπόγους τους κι αρνιόντουσαν να σαλέψουν. Κανένα ποσό επιπλέον πληρωμής δε στάθηκε ικανό να τους πείσει για το αντίθετο. Είπαν πως έπρεπε να περιμένουν τις ψυχές τους να τους προφτάσουν.

Οι Βουσμάνοι , που περπατάνε μεγάλες αποστάσεις απ’ άκρη σ’ άκρη στην Καλαχάρι, δεν πιστεύουν ότι η ψυχή επιζεί σ’ έναν άλλο κόσμο. «Όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε» «Ο άνεμος φυσά σβήνοντας τα χνάρια μας, κι’ αυτό είναι το τέλος μας».

Οι νωθροί και καθιστικοί λαοί, όπως ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι –με τη δοξασία τους για κάποιο μεταθανάτιο ταξίδι στον Αγρό των καλαμών- μεταφέρουν στον επόμενο κόσμο τα ταξίδια που παρέλειψαν να κάνουν εδώ.


Bruce Chatwin
Τα μονοπάτια των τραγουδιών
Εκδ. Χατζηνικολή, 1990.

l' important c' est d' aimer

Eπειδή διαβάζω για τρίτη φορά την αμερικάνικη νύχτα
του Christopher Frank,(εκδ. Πόλις) πάνω στην οποία
βασίστηκε η συγκεκριμένη ταινία του Andrzej Zulawski

τελετουργία ανεμοστρόβιλων καιρών

Η Κατερίνα*..

ΣΠΟΝΔΗ

Στο Σημείο

που όσο πλησιάζω

απομακρύνεται

Στο Σημείο

που όσο σκοτεινιάζει

αναδύεται

Στο Σημείο

που κρατάω στη χούφτα μου

κι' άμα πάω να στο δείξω

υδρατμός αγάπης γίνεται

και εξανεμίζεται

Στο Σημείο που ονομάζω

- Εσύ - Εγώ-

εγγράφω όλους τους φόνους

ποδοπατημένων χορταριών.

Ν' ανθίσει.

Κατερίνα Γώγου

Απόντες

εκδ. Καστανιώτη

.

*..που ακόμη δεν "είδε"

μια συγκεντρωτική έκδοση του έργου της

.

κάτω απ' το δέντρο

.
Φως ξεφτισμένη σημαία
πρόφτασε ο άνεμος, κέντησε στο πανί σου
τη σταθερή κυριαρχία της φθοράς

αλλά εγώ πεσμένη καταγής, γιατί να νοιάζομαι
σάματι έχω να κερδίσω άλλο
απ το αλύχτισμα του αίματος στις φλέβες μου
.

,

.

πετώντας

.

κολυμπώντας

.

.

έρποντας
.

.

περπατώντας

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

Το αγοράκι με το στραβισμό, όταν ξύπνησε, θέλησε να πάει στο αποχωρητήριο, είχε διάρροια, κάτι το πείραξε έτσι αδύναμο που ήταν, αλλά γρήγορα είδε ότι δεν μπορούσε να μπει μέσα, απ’ ό,τι φαίνεται η γριά του κάτω ορόφου είχε χρησιμοποιήσει όλα τα αποχωρητήρια του κτηρίου μέχρι που δεν έπαιρναν άλλη χρήση, μόνο από μια εκπληκτική σύμπτωση κανείς από τους επτά, την προηγούμενη μέρα, προτού πάνε για ύπνο, δεν χρειάστηκε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοιλιακής χώρας, αλλιώς θα το ήξεραν ήδη. Τώρα τις ένοιωθαν όλοι, και πάνω απ’ όλους ο ταλαίπωρος μικρός που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί πραγματικά, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, αυτά τα βρώμικα γεγονότα της ζωής θα πρέπει να περιλαμβάνονται σε οποιαδήποτε εξιστόρηση, με το έντερο ήσυχο όλοι έχουν ιδέες, συζητούν, λόγου χάρη, αν υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στα μάτια και τα αισθήματα, ή αν το αίσθημα ευθύνης είναι φυσική συνέπεια της καλής όρασης, όταν όμως σφίγγει η δυσκολία, όταν το σώμα μάς εξαντλεί στους πόνους και την αγωνία, τότε βγαίνει στην επιφάνεια το ζώο μέσα μας. Στον κήπο, αναφώνησε η γυναίκα του γιατρού, και είχε δίκιο…
…Πιάνοντας την κοιλιά του, υποβασταζόμενο από τη γυναίκα του γιατρού, το αγοράκι με το στραβισμό κατέβηκε τα σκαλιά αγωνιώντας, πάλι καλά που κατάφερε και κρατήθηκε ως εκεί ο καημένος, ας μην έχουμε άλλη απαίτηση, στα τελευταία σκαλοπάτια ο σφιγκτήρας έπαψε πια ν’ αντιστέκεται στην εσωτερική πίεση, τις συνέπειες τις φαντάζεστε. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι πέντε κατέβαιναν όπως μπορούσαν τη σκάλα υπηρεσίας, κι αν ακόμα τους είχε μείνει λίγη ντροπή απ’ το διάστημα που έζησαν στην καραντίνα, είχε έρθει τώρα η ώρα να τη χάσουν. Σκορπισμένοι στον κήπο, βογκώντας απ’ την προσπάθεια, υποφέροντας από ένα ίχνος ανώφελης συστολής, έκαναν ό,τι είχαν να κάνουν.

.

Περί τυφλότητος

εκδ. Καστανιώτη