Και σκέψου τούτη την αργο-περπατημένη ψυχή…
Τζων Ντον, “The second anniversarie”
Στην Αφρική, ένας λευκός εξερευνητής, ανυπόμονος να συνεχίσει βιαστικά το ταξίδι του, πλήρωσε τους αχθοφόρους του για μια σειρά από αναγκαστικές πορείες. Σαν κόντευαν όμως να φτάσουν στον προορισμό τους, εκείνοι απίθωσαν τους μπόγους τους κι αρνιόντουσαν να σαλέψουν. Κανένα ποσό επιπλέον πληρωμής δε στάθηκε ικανό να τους πείσει για το αντίθετο. Είπαν πως έπρεπε να περιμένουν τις ψυχές τους να τους προφτάσουν.
Οι Βουσμάνοι , που περπατάνε μεγάλες αποστάσεις απ’ άκρη σ’ άκρη στην Καλαχάρι, δεν πιστεύουν ότι η ψυχή επιζεί σ’ έναν άλλο κόσμο. «Όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε» «Ο άνεμος φυσά σβήνοντας τα χνάρια μας, κι’ αυτό είναι το τέλος μας».
Οι νωθροί και καθιστικοί λαοί, όπως ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι –με τη δοξασία τους για κάποιο μεταθανάτιο ταξίδι στον Αγρό των καλαμών- μεταφέρουν στον επόμενο κόσμο τα ταξίδια που παρέλειψαν να κάνουν εδώ.
Bruce Chatwin
Τα μονοπάτια των τραγουδιών
Εκδ. Χατζηνικολή, 1990.
2 σχόλια:
Τέλειο!
Διαμαντάκια που μάς χαρίζεις..
χαίρομαι που σου άρεσε,
αξίζει να διαβάσεις το βιβλίο.
Έχει από τη μία να κάνει με τους αβορίγινες της αυστραλίας και το πως τραγουδάν τη γή τους.. ένας άνθρωπος που δεν έχει ποτέ διανύσει μια διαδρομή, μπορεί να βρει το δρόμο του μέσα στην έρημο, τραγουδώντας το τραγούδι και περπατώντας με συγκεκριμένο ρυθμό.. θα αναγνωρίζει στο τοπίο αυτά που διηγείται το τραγούδι, μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις..
από την άλλη είναι σκέψεις του Chatwin πάνω στο νομαδικό τρόπο ζωής και την πρωταρχική σημασία του βαδίσματος για τον άνθρωπο..
Καλησπέρα :)
Δημοσίευση σχολίου