ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

Το αγοράκι με το στραβισμό, όταν ξύπνησε, θέλησε να πάει στο αποχωρητήριο, είχε διάρροια, κάτι το πείραξε έτσι αδύναμο που ήταν, αλλά γρήγορα είδε ότι δεν μπορούσε να μπει μέσα, απ’ ό,τι φαίνεται η γριά του κάτω ορόφου είχε χρησιμοποιήσει όλα τα αποχωρητήρια του κτηρίου μέχρι που δεν έπαιρναν άλλη χρήση, μόνο από μια εκπληκτική σύμπτωση κανείς από τους επτά, την προηγούμενη μέρα, προτού πάνε για ύπνο, δεν χρειάστηκε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοιλιακής χώρας, αλλιώς θα το ήξεραν ήδη. Τώρα τις ένοιωθαν όλοι, και πάνω απ’ όλους ο ταλαίπωρος μικρός που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί πραγματικά, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, αυτά τα βρώμικα γεγονότα της ζωής θα πρέπει να περιλαμβάνονται σε οποιαδήποτε εξιστόρηση, με το έντερο ήσυχο όλοι έχουν ιδέες, συζητούν, λόγου χάρη, αν υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στα μάτια και τα αισθήματα, ή αν το αίσθημα ευθύνης είναι φυσική συνέπεια της καλής όρασης, όταν όμως σφίγγει η δυσκολία, όταν το σώμα μάς εξαντλεί στους πόνους και την αγωνία, τότε βγαίνει στην επιφάνεια το ζώο μέσα μας. Στον κήπο, αναφώνησε η γυναίκα του γιατρού, και είχε δίκιο…
…Πιάνοντας την κοιλιά του, υποβασταζόμενο από τη γυναίκα του γιατρού, το αγοράκι με το στραβισμό κατέβηκε τα σκαλιά αγωνιώντας, πάλι καλά που κατάφερε και κρατήθηκε ως εκεί ο καημένος, ας μην έχουμε άλλη απαίτηση, στα τελευταία σκαλοπάτια ο σφιγκτήρας έπαψε πια ν’ αντιστέκεται στην εσωτερική πίεση, τις συνέπειες τις φαντάζεστε. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι πέντε κατέβαιναν όπως μπορούσαν τη σκάλα υπηρεσίας, κι αν ακόμα τους είχε μείνει λίγη ντροπή απ’ το διάστημα που έζησαν στην καραντίνα, είχε έρθει τώρα η ώρα να τη χάσουν. Σκορπισμένοι στον κήπο, βογκώντας απ’ την προσπάθεια, υποφέροντας από ένα ίχνος ανώφελης συστολής, έκαναν ό,τι είχαν να κάνουν.

.

Περί τυφλότητος

εκδ. Καστανιώτη