Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Alvar Nunez Cabeza de Vaca



Leaving the snakeskin of place after place
going on- after the trees
the grass, a bird flying after a song.
William Stafford, "For the grave of
Danie Boone".
.
Adventures in the Unknown Interior has never been widely read, and one cannot credit it with infuencing later American literature, or habits of mind.Cabeza de Vaca had become an American by the time he wrote it. He had been through an odyssey that was not possible in Europe, and by the end of it he no longer though or behaved like a European. In a sense he had been conquered by America...
...How permanent was his tranformation? What became of the failed conquistador in the end?
In 1537* Cabeza de Vaca returned to Spain and could not wait to leave. He felt uneasy and confined in walled cities, court gossip let him cold, and he never did get used to wearing shoes again. His only ambition was to return to the Americas.
In 1540, after three years of lobbying, he managed to get command of an expedition to Paraguay: the beleaguered Spanish outpost at Asuncion needed saving. He landed on the coast of Brazil, where ships were waiting to take him on the established sea route via Buenos Aires and up the rivers.
Instead, Cabeza de Vaca took off his shoes and led his men on a thousand-mile walk overland, through a tangled hell of jungle, mountains and cannibal villages that was thought impassable - killing no Indians and losing none of his men along the way. The next year he made another thousand-mile barefoot march, and would have kept going if his men hadn't threatened to mutiny.
In 1543 Cabeza de Vaca was sent back to Spain in chains for trying to prevent the exploitation of Paraguayan Indians. No monument stands to him in either continent.
.
Richard Grant
Ghost Riders
Travels with American Nomads
Abacus,UK
.
* Από το 1528 ως το 1536 ο Cabeza de Vaca, περπάτησε περί τα 6000 μίλια μέσα στη ζούγκλα..

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

αιώρηση



Είχε αέρα, έναν αέρα του ατλαντικού, κι έλεγα μέσα μου πως στο τέρμα της λεωφόρου υπήρχε η θάλασσα. Γλάροι πετούσαν από πάνω μου. Στην πλατεία Αλμά η μπόρα έγινε πιο δυνατή και κάθισα σ' ένα από τα λίγα αδειανά τραπεζάκια του Σε Φρανσίς, μεσ' απ' τη τζαμαρία. Ήρθε το γκαρσόνι για την παραγγελία. Δεν είχα πια πεντάρα στην τσέπη μου.
-Κάποιον περιμένω.
Κι' ήταν, στο κάτω-κάτω αλήθεια. Κάποιον περίμενα. Στην άλλη μεριά της πλατείας τα κάγκελα του μικρού κήπου άστραφταν κάτω απ' τη βροχή. Τώρα θα είχε σίγουρα ξυπνήσει. Αρκούσε να κάνω μερικά βήματα και να χτυπήσω το κουδούνι της εξώπορτας. Θέλησα όμως να μείνει η ζωή μου ακόμη μια στιγμή αιωρούμενη στο καφενείο τούτο, μέσα στις φωνές και στο κουβεντολόι και στις ανταύγειες της βροχής πάνω στο τζάμι και στο πεζοδρόμιο. Περίμενα να σκοτεινιάσει και ν' ανάψουν τα φώτα. Και νομίζω πως θα΄μενα για πολύ ακόμη στο τραπεζάκι εκείνο, μισοναρκωμένος, αν δεν υποκλινόταν ξανά το γκαρσόνι μπροστά μου:
-Εξακολουθείτε να περιμένετε κάποιον;
Είχε στη φωνή του τόση ειρωνεία, ώστε σηκώθηκα. Έξω δεν έβρεχε πια. Στάθηκα μπροστά στο κιόσκι και διάλεξα μια εφημερίδα. Αυτό το πρόσχημα είχα χρησιμοποιήσει για να μπορέσω να βγω απ' το διαμέρισμα και δεν ήθελα να φανώ ψεύτης.


Πατρικ Μοδιανό
Η Χαμένη Γειτονιά
Εκδ. Χατζηνικολή.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Κόψη αόρατου φτερού



Aποσπάσματα από το Β.Μελέτη Ψυχής
του Γιώργου Θέμελη.
.
ΙV
Ω πώς το φως μας αλλοιώνει
Από στιγμή σε στιγμή, από νύχτα σε νύχτα,
Μ' αιφνίδιους τοκετούς και με θανάτους.
.
Ως να μην έχουμε ήλιο να ζεσταθούμε.
...
.
V
Γέμισα χτύπους και τριγμούς,
Σαν κάποιος μέσα μου να θορυβεί,
Σαν κάποιος να στηθοδέρνεται.
.
Ίσως αυτό που λέμε τύψη
Νάναι ένας δαρμός,
Ένας κρυφός δαρμός ή θρήνος.
.
Κόψη αόρατου φτερού που παραδέρνει.
...
.
VII
Δε μας μένει ψυχή μου, τίποτ' άλλο,
Παρά να βάλουμε φωτιά, να κάψουμε το σπίτι μας,
Να μείνει πίσω η στάχτη να την πάρουμε.
.
Ό,τι κάναμε, κάναμε.
Ό,τι πήραμε, ό,τι δώσαμε.
.
Μια τελευταία ανάφλεξη, μια ανάληψη.
.
Γ. Θέμελη
Ποιήματα ΙΙ
Θεσσαλονίκη 1970.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Λώροι γύρω απ΄το σήμερα




-Kαι βρίσκετε πως τα παιχνίδια των ποετάστρων, αυτά έχουν βάρος;
-Είναι δύσκολη η τέχνη, είπε με απάθεια ο Στρατής, και πολλοί αποτυχαίνουν. Όμως δε βρίσκω άλλο τρόπο να πω τη συγκίνησή μου.
Το στόμα της κυρίας έμοιαζε τώρα απειροελάχιστο από την περιφρόνηση:
-Και ποιος σκοτίζεται για τη συγκινησούλα σας! Πραγματική ποίηση μπορεί να κάνει μονάχα ο προφήτης που θα δώσει στον κόσμο μια καινούργια πίστη.
-Έχω την εντύπωση, αποκρίθηκε ο Στρατής, πως αυτό είναι άλλο πράγμα. Όμως νομίζω πως αν επιτύχει κανείς να εκφράσει αληθινά τη συγκίνηση που του δίνει ο κόσμος, βοηθά τους άλλους να μη χάνουν την πίστη που πρέπει να έχουν μέσα τους.
-Μα ποιά συγκίνηση; οποιαδήποτε;
-Μου φαίνεται οποιαδήποτε.
-Ώστε δεν έχετε κοσμοθεωρία;
-Η κοσμοθεωρία μου θα βγει, αν κανένας τη χρειάζεται, όταν τελειώσει η εργασία μου.
-Δηλαδή από την ανάποδη, αποκρίθηκε η κυρία. Είναι φριχτό να υπάρχουν ακόμη νέοι που σκέφτονται έτσι, σήμερα. ΣΗΜΕΡΑ.
Ο αντίχειρας και ο δείχτης άρχισαν πάλι ν' ανοιγοκλείνουν και να κόβουνε σπάγγους και κλωστές, να κόβουνε λώρους γύρω από το σήμερα.


Απόσπασμα από το
Έξι νύχτες στην Ακρόπολη
Γιώργος Σεφέρης
εκδ. Ερμής.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

με πεζά και κεφαλαία



O κύριος αυτός αποτελείται μόνον από γράμματα του αλφαβήτου. Πλήθος γραμμάτων, εννοείται, ο αριθμός των γραμμάτων είναι αστρονομικός. Πάντως είναι μόνο γράμματα.
Από δω η φίλη του. Αυτή αποτελείται, όπως μπορεί ο καθένας να δει, από σάρκα και οστά. Και τι σάρκα! Χάρμα οφθαλμών, χαίρεσαι να τη βλέπεις, πόσο μάλλον να την αγγίζεις!
Τώρα πάνε κι οι δυο μαζί στο πανηγύρι. Στη βαρκούλα και στον τεράστιο τροχό που γυρίζει, όλα πήγαν καλά. Να όμως που φτάνουν μπροστά στον πάγκο της σκοποβολής. Πρόκειτε βέβαια για έναν πάγκο σκοποβολής που διαφέρει από τους συνηθισμένους.
"Εξέτασε τον εαυτό σου!" λέει μια πινακίδα πάνω από τον πάγκο. Κι από κάτω οι κανόνες του παιχνιδιού. Είναι μόνο τρεις:
1. Κάθε βολή πετυχαίνει σίγουρα.
2. Για κάθε επιτυχία δίνεται μια βολή δωρεάν.
3. Η πρώτη βολή δεν χρεώνεται.
Ο άντρας με το χέρι περασμένο γύρω από τους γοφούς της φίλης του, μελετά προσεκτικά τον κανονισμό. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία, εκείνη όμως τον πίεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Θέλει να δει πως τα καταφέρνει εκείνος στην σκοποβολή.
Ο κύριος όμως δεν θέλει.
"Γιατί όχι αγάπη μου; Τι σε πειράζει;"
Αυτό που τον πειράζει είναι ότι ο στόχος είναι κι αυτός ασυνήθιστος σαν όλα τ' άλλα σ' αυτό τον πάγκο. Πρέπει κανείς να πυροβολήσει τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την εικόνα του όπως φαίνεται μέσα στον καθρέφτη απέναντι. Και ο κύριος που αποτελείται από γράμματα δεν νιώθει αρκετά πραγματικός, ώστε να διακρίνει και μάλιστα τόσο τολμηρά ανάμεσα στον εαυτό του και την αντανάκλασή του.
"Ή θα ρίξεις ή θα χωρίσουμε!" τον απειλεί στο τέλος θυμωμένη η φιλενάδα του.
Εκείνος κουνάει το κεφάλι. Τότε κι εκείνη φεύγει, πιασμένη στο μπράτσο ενός χασάπη, που καταλαβαίνει από σάρκα και οστά.
Ο κύριος μένει πίσω και την κοιτάζει. Κι όταν εκείνη χάνεται πια ανάμεσα στο πλήθος και δεν την φτάνει με τη ματιά του, τότε διαλύεται κι αυτός σχηματίζοντας ένα μικρό σωρό κατάχαμα από πεζά και κεφαλαία, που οι περαστικοί ποδοπατούν.
Θα μπορούσε θαυμάσια και να πυροβολήσει, έτσι δεν είναι;

Μιχαελ Έντε
Ο καθρέφτης μες στον καθρέφτη
εκδ. Ψυχογιός.