-Kαι βρίσκετε πως τα παιχνίδια των ποετάστρων, αυτά έχουν βάρος;
-Είναι δύσκολη η τέχνη, είπε με απάθεια ο Στρατής, και πολλοί αποτυχαίνουν. Όμως δε βρίσκω άλλο τρόπο να πω τη συγκίνησή μου.
Το στόμα της κυρίας έμοιαζε τώρα απειροελάχιστο από την περιφρόνηση:
-Και ποιος σκοτίζεται για τη συγκινησούλα σας! Πραγματική ποίηση μπορεί να κάνει μονάχα ο προφήτης που θα δώσει στον κόσμο μια καινούργια πίστη.
-Έχω την εντύπωση, αποκρίθηκε ο Στρατής, πως αυτό είναι άλλο πράγμα. Όμως νομίζω πως αν επιτύχει κανείς να εκφράσει αληθινά τη συγκίνηση που του δίνει ο κόσμος, βοηθά τους άλλους να μη χάνουν την πίστη που πρέπει να έχουν μέσα τους.
-Μα ποιά συγκίνηση; οποιαδήποτε;
-Μου φαίνεται οποιαδήποτε.
-Ώστε δεν έχετε κοσμοθεωρία;
-Η κοσμοθεωρία μου θα βγει, αν κανένας τη χρειάζεται, όταν τελειώσει η εργασία μου.
-Δηλαδή από την ανάποδη, αποκρίθηκε η κυρία. Είναι φριχτό να υπάρχουν ακόμη νέοι που σκέφτονται έτσι, σήμερα. ΣΗΜΕΡΑ.
Ο αντίχειρας και ο δείχτης άρχισαν πάλι ν' ανοιγοκλείνουν και να κόβουνε σπάγγους και κλωστές, να κόβουνε λώρους γύρω από το σήμερα.
Απόσπασμα από το
Έξι νύχτες στην Ακρόπολη
Γιώργος Σεφέρης
εκδ. Ερμής.
10 σχόλια:
Απ' το ίδιο βιβλίο (σελ. 227):
"Προσπαθούσα να γυμνώσω την καρδιά μου όσο μπορούσα⋅ να πάω πιο βαθιά, ακόμη πιο βαθιά. Στο τέλος δεν έβρισκα τίποτε άλλο παρά μια επιφάνεια ίσια, στρωτή, λεία, χωρίς καμιά προεξοχή όπου μπορεί να σκαλώσει το μάτι. Το απόλυτο κενό και μια φοβερή διαύγεια του μυαλού. Αισθάνεσαι, και βλέπεις τις αισθήσεις σου να πέφτουν εκεί μέσα και να χάνουνται σαν τις σταλαματιές στην άκρη ενός σπάγγου. Σε φωνάζουν , και δεν ξέρεις ποιον φωνάζουν, εκείνον που κοιτάζει, ή εκείνον που αυτός κοιτάζει. Και φτάνεις στο σημείο να παίρνει η παραμικρή σου πράξη τη σημασία μιας θανάσιμης μάχης. Ξέρεις ποιός ήταν ο Νάρκισσος; Ένας άνθρωπος που έβλεπε τον εαυτό του να πνίγεται χωρίς να μπορεί να κινηθεί για να τον σώσει."
Καληνύχτα!
..Αισθάνεσαι, και βλέπεις τις αισθήσεις σου να πέφτουν εκεί μέσα και να χάνουνται σαν τις σταλαματιές στην άκρη ενός σπάγγου. Σε φωνάζουν , και δεν ξέρεις ποιον φωνάζουν, εκείνον που κοιτάζει, ή εκείνον που αυτός κοιτάζει. Και φτάνεις στο σημείο να παίρνει η παραμικρή σου πράξη τη σημασία μιας θανάσιμης μάχης..
Ο συνειρμός με οδήγησε εδώ:
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περσότερο,τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα.
Ανάρχουμε από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα απότελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.
Καρυωτάκης,
Λώροι γύρω απ΄το τίποτα, που πάει να πει -γύρω απ το σήμερα, χωρίς στολίδια πίστης.
Καλημέρα
Καλώς ορίσατε!
Kαλημέρα σας,
ποιανού ο πίνακας κοσμεί την ανάρτησή σας?
Από το "Γράμμα του Μαθιού Πασκάλη" :
Βερίνα, μας ερήμωσε η ζωή κι οι αττικοί ουρανοί κι οι/ διανοούμενοι που σκαρφαλώνουν στο ίδιο τους κε-/ φάλι/ και τα τοπία που κατάντησαν να παίρνουν πόζες από την/ ξεραΐλα κι από την πείνα/ σαν τους νέους που ξόδεψαν όλη τους την ψυχή για να/ φορέσουν ένα μονογυάλι/ σαν τις κοπέλες ηλιοτρόπια ρουφώντας την κορφή τους/ για να γίνουν κρίνα.
Σας παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.
ανώνυμε, ο πίνακας αυτής,όπως και της προηγούμενης,ανάρτησης είναι του Edgar Ende. Γερμανός υπερεαλιστής, πατέρας του Μιχαελ Εντε και πολύ καλός, για το δικό μας τουλάχιστον γούστο, χαράκτης.
Καλημέρα σας
Ο Μαθιός Πασκάλης μας πήρε στη δίνη του, είχαμε καιρό να τον επισκεφτούμε..μας πήγε πέρα-δώθε και τελικά μας απίθωσε μπροστά στην ανάρτηση που έρχεται..
Καλή μέρα
ι πιιτές ινε αλίτεσ.
γουφίνους ντοτογιέκιους
χωρίς ινία λύτες
Θυμάμαι ακόμα τη συγκίνησή μου από την ανάγνωση της νουβέλας, πόσα; είκοσι χρόνια μετά;
Τότε ήταν που είχα συγχωρέσει στον Ποιητή όσα δε μου είχε εξιστορήσει, με στίχους.
Παναγιώτη Κονιδάρη,
είναι από εκείνα τα βιβλία που αφήνουν τα ίχνη τους στην αίσθηση της γεύσης, καταχωρούνται μέσα μας περισσότερο σαν προσωπική μνήμη παρά σαν μια ακόμη ιστορία που κάποτε διαβάσαμε. Ίσως γι αυτό μπορεί κανείς να ανακαλέσει αυτούσια τη συγκίνηση που ένιωσε διαβάζοντάς το, τόσα χρόνια πριν.
Δημοσίευση σχολίου