Aποσπάσματα από το Β.Μελέτη Ψυχής
του Γιώργου Θέμελη.
.
ΙV
Ω πώς το φως μας αλλοιώνει
Από στιγμή σε στιγμή, από νύχτα σε νύχτα,
Μ' αιφνίδιους τοκετούς και με θανάτους.
.
Ως να μην έχουμε ήλιο να ζεσταθούμε.
...
.
V
Γέμισα χτύπους και τριγμούς,
Σαν κάποιος μέσα μου να θορυβεί,
Σαν κάποιος να στηθοδέρνεται.
.
Ίσως αυτό που λέμε τύψη
Νάναι ένας δαρμός,
Ένας κρυφός δαρμός ή θρήνος.
.
Κόψη αόρατου φτερού που παραδέρνει.
...
.
VII
Δε μας μένει ψυχή μου, τίποτ' άλλο,
Παρά να βάλουμε φωτιά, να κάψουμε το σπίτι μας,
Να μείνει πίσω η στάχτη να την πάρουμε.
.
Ό,τι κάναμε, κάναμε.
Ό,τι πήραμε, ό,τι δώσαμε.
.
Μια τελευταία ανάφλεξη, μια ανάληψη.
.
Γ. Θέμελη
Ποιήματα ΙΙ
Θεσσαλονίκη 1970.
4 σχόλια:
Κι ο Σολωμός στην 95η στροφή του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν":
Λάμψιν έχει όλη φλογώδη
Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός⋅
Φως το χέρι, φως το πόδι
Κι' όλα γύρω σου είναι φως.
ομολογώ πως ειδικά στην συγκεκριμένη
ανάρτηση, μου ταιριάζει καλύτερα ο κυκλοδίωκτος ήλιος του Κάλβου
καλή σας μέρα Μόνα
Για την Παίζουσα Μόνα:
Ένας σκυφτός καθρέπτης, π' αγρυπνεί,
Να μη ματώσει η όψη, να μη λερωθεί.
Μην το ματιάξει η θλίψη και χλωμιάσει.
Δεν είναι άλλο φως επάνω στα δένδρα,
επάνω στα όρη, στα βουνά,
Στα μάτια που μας κοιτάζουν, στα πορτραίτα,
Μες στις ζωγραφιστές εικόνες των βιβλίων.
Χίλιες όψεις, χίλια φορέματα και μυστικά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ, απ' τη συλλογή "Η Μόνα Παίζει"
Για τη Melen:
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
Είναι γυναίκες οι ψυχές, ανοίγουν
Η μια στην άλλη, αναζητούν.
Γυναίκα είναι η γη, πάσχει να είναι ωραία,
Ν' απαστράπτει στον καθρέφτη.
Γυναίκα είναι η θάλασσα κ' η πόρτα,
Δέχεται και κλει, γυναίκα ο τάφος,
Μας σκεπάζει, γυναίκα είναι η νύχτα
Και σκοτεινιάζει, βαραίνει τα κόκκαλα.
Γυναίκα η βρύση κ' η πλατειά βροχή,
Η στέρηση, η ανάμνηση κ' η προσευχή,
Η στάμνα, το σκαμνί, το καράβι,
Το δένδρο, το πουλί, τ' αηδόνι και το ψάρι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ, απ' τις "Φωτοσκιάσεις"
Μόνα και Στρατή
Σημεία και Σύμβολα
Οδοιπόροι
Όταν περνώ στον εαυτό μου,
Σαν μέσα σ' ένα άλλο ένδυμα,
Βγάζοντας τα καθημερινά κουρέλια,
Το φως
Ανατέλλει και δύει στο πρόσωπό μας.
Η τύχη του κρέμεται μετέωρη
Σαν από κάποιον ήλιο δικό μας.
Λέμε το φως ημέρα, το σκότος νύχτα,
Μοιράζουμε ονόματα: άστρα, φυτά και ζώα.
Είμαστε δίχως τάφο και πατρίδα,
Σαν τους πλανόδιους μουσικούς.
Τραγουδάμε, χορεύουμε, παίζουμε όργανα.
Η μουσική μας είναι η ομιλία μας, ο έρωτας το μυστικό μας.
Οδοιπορείτε, ακούραστοι οδοιπόροι, μιλάτε.
Τι στοιχίζει μια λέξη ακόμα, ένα όνομα.
Ένα χαμόγελο ή μια χειρονομία.
Επίσης από τις Φωτοσκιάσεις
..δυστυχώς όχι σωστά τοποθετημένο στη σελίδα.
καλησπέρα σας!
Δημοσίευση σχολίου