σύνορο συ ελάσσων

Κάποτε, ήμουν μαθήτρια ακόμα, θαυμάσαμε το τρίο Σαμαρά-Κοσμόπουλου-Άνθιμου να ωρύεται ενάντια σε ένα νεοσύστατο κρατίδιο που με το ζόρι στεκόταν στα ισχνά του ποδάρια. Η Θεσσαλονίκη δονήθηκε πολύ καιρό στον ρυθμό αυτής της παράνοιας.
Γέμισε θρησκευτικά καφέ με νεοφώτιστους χριστιανούς, ατσαλώθηκε πίσω από ένα συντηρητικό προφίλ που ως και σήμερα δεν κατάφερε να αποβάλλει εντελώς και τελικά απώλεσε τα πιο προοδευτικά της στοιχεία που -μπροστά στον κίνδυνο να καταλήξουν γραφική μειοψηφία χωρίς ορίζοντα- αργά ή γρήγορα την έκαναν γι' αλλού.
Στο μεταξύ, το κρατίδιο στάθηκε στα πόδια του και ανέπτυξε -όπως ήταν αναμενόμενο- εθνικιστικό φρόνημα.
Μερίδιο της ευθύνης -και όχι αμελητέο- γι αυτό το μόρφωμα, φέρουν οι έλληνες πολιτικοί, με πρώτο απ όλους τον αντώνη σαμαρά.

Σήμερα το θέμα ξανανοίγει, πολιτικό σπέκουλο μιας κυβέρνησης που καταρρέει και ενός πρωθυπουργού που ενώ συνομιλεί με την παναγία,
δεν έχει αυτιά να ακούσει τους διπλανούς, τους πολίτες, τους γείτονές του.
Οι εθνικιστικές θέσεις του παναγιόπληκτου, δεν έχουν αλλάξει σε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια.
Κυβερνά κουφός, όπως κουφός ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα.
Όσες πετυχημένες εγχειρήσεις και να κάνει στα διοπτροφόρα μάτια του, παραμένει τυφλός,
θεότυφλος.
Γιατί αλλιώς -δε μπορεί-  θα έπαιρνε χαμπάρι πόσοι άνθρωποι διασχίζουν πάνω-κάτω τα σύνορα καθημερινά για να βάλουν βενζίνη, να ψωνίσουν τα απαραίτητα, να φροντίσουν τα χαλασμένα δόντια τους -αφού δε φτάνουν τα ρημάδια τα λεφτά για έλληνα οδοντίατρο-.
Γιατί  αλλιώς, θα καταλάβαινε το αυτονόητο: πως δεν υπολογίζει σύνορα η ανέχεια.