φωτιές διαδοχικών "κυβερνήσεων"

Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τους χαρακτηρισμούς και τις θεωρίες κι ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα, τα γεγονότα ΜΟΝΟ, τα γεγονότα χωρίς το καπέλο της προσωπικής τοποθέτησης του καθένα μας.

Εξηγούμαι: γεγονός είναι οι πυρκαγιές. Τοποθέτηση είναι να πει κανείς - καλά κάνουμε και τα καίμε, να πει -τι φταίει ο κοσμάκης και η περιουσία του, να πει-συνωμοσία!πονηρός δάκτυλος ή ό,τι άλλο υποστηρίζει κάποιος ως δίκαιο, σωστό, λογικό κλπ

Ας βγάλουμε την τοποθέτηση- καπέλο μας,

τι μας λένε από μόνα τους τα γεγονότα;

Λένε πως το καζάνι έβρασε τόσο πολύ που τώρα ξεχειλίζει και ξεχύνεται ανεξέλεγκτα. Λένε πως ενώ το καζάνι σκορπάει παντού καυτές ριπές οι ιθύνοντες τα έχουν χαμένα, εντελώς χαμένα. Εξακολουθούν να μιλάν την ίδια νεκρή γλώσσα, αδυνατούν ακόμη και τώρα να καταλάβουν πως αυτή η γλώσσα με όλα όσα πρακτικά συνεπαγόταν και εξακολουθεί να συνεπάγεται, οδήγησε την κατάσταση στην έκρηξη των ημερών, αδυνατούν να καταλάβουν πως όχι μόνο απαξιώνουν την ποιότητα της ζωής καθημερινά αλλά ταυτόχρονα εμπαίζουν τον πολίτη λες και είναι κατ’ ανάγκη ηλίθιος ή ένας ακόμη αριθμός στα εκλογικά τεφτέρια τους , πόσο περίμεναν ότι θα αντέξει κάποιος δεμένος χειροπόδαρα με δάνεια ενώ τα βατοπέδια ακμάζουν, πόσο θ αντέξει κάποιος με 400-500 ευρώ το μήνα, απλήρωτες υπερωρίες, τις περισσότερες φορές ανασφάλιστος;

Το καζάνι ξεχείλιζει, καίγεται και καίει ότι βρει μπροστά του. Οι πρώην και νυν κυβερνήσεις χρόνια ολόκληρα έριχναν λάδι στη φωτιά. Τι κοιτάζουν λοιπόν τώρα σα χάνοι; Γιατί τόση έκπληξη; Ακόμη κι’ ένα παιδί γνωρίζει τι συμβαίνει όταν ρίχνεις λάδι στη φωτιά.

Υ.Γ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.. δεν μπορώ να πιστέψω πως τόσα μέτωπα, σε τόσες πόλεις μένουν ανοιχτά μόνο από χούλιγκανς και αντιεξουσιαστές, ούτε ότι σε όλα πια τα μέτωπα συμμετέχουν και «όργανα της τάξης» για προβοκάτσια. Είναι κι άλλοι που σπάνε, κι’ άλλοι που καίνε, γι΄αυτούς μιλάω παραπάνω. Διαβάζω παντού βιαστικές ερμηνείες , ερμηνείες που δεν λαμβάνουν υπόψη πως σε μια έκρυθμη κατάσταση, αυτό που θεωρείται "μέσος πολίτης", δεν αντιδρά με τον αναμενόμενο τρόπο. Μοιάζει πια αυτός ο μέσος πολίτης, σα μια καρικατούρα που δεν αλλάζει ποτέ. Αυτός στον οποίο απευθύνονται οι πολιτικοί, δεν υπάρχει,γιατί δεν υπάρχουν πλέον οι συνθήκες που τον γέννησαν, είναι άλλος ο μέσος πολίτης γιατί είναι άλλες οι συνθήκες στις οποίες ζει.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνισταμένη όλων αυτών των ημερών, ελπίζω αυτή η γενικευμένη δυσαρέσκεια να φέρει μια καλύτερη επιτέλους διαχείρηση αυτής της χώρας που σήμερα μετά τόσα χρόνια πολιτικού πλιάτσικου, έφτασε να πλιατσικολογείται από τους πολίτες της.