Το παραμύθι είναι άχρονο.
Η Ιστορία υπακούει στον γραμμικό νόμο παρελθόν-παρόν-μέλλον.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο στην καθημερινή του ζωή η σφαγή των αβοριγινων απ' ότι ο κένταυρος ή η νεράϊδα;
Ο καθένας υφίσταται το δικό του κομμάτι Ιστορικής πραγματικότητας, χωρικά και χρονικά μιλώντας , συνήθως αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα σ' αυτό το χωρικά και χρονικά περιορισμένο πλαίσιο.
Το παραμύθι αντίθετα προσπερνάει όλα τα σύνορα, ακόμη κι αυτό της γλώσσας, απευθύνεται σ’ ένα σύνολο ακερμάτιστο, επιτρέπει στον αρχικό παλμό να εκδηλωθεί και να σχεδιάσει απ την αρχή τις διαστάσεις του κόσμου ανεμπόδιστα.
Ό,τι ανασαίνει, επιβιώνει ατόφιο μες το μύθο.
Από αυτήν την γωνία κοιτώντας, επέλεξα το παρακάτω απόσπασμα από το Waterland:
Ρεαλισμός· μοιρολατρία· φλέγμα· Το να ζεις στο Φενς είναι σαν να κατεβάζεις κάθε μέρα μεγάλες δόσεις πραγματικότητας. Τη μεγάλη, επίπεδη μονοτονία της πραγματικότητας· τον πλατύ, άδειο χώρο της πραγματικότητας. Η μελαγχολία κι η αυτοκτονία δεν είναι άγνωστες στο Φενς. Το πολύ πιοτό, η τρέλλα και τα ξαφνικά, βίαια ξεσπάσματα είναι συνηθισμένα. Πώς ξεπερνιέται η πραγματικότητα; Πώς αποκτιούνται, σ’ έναν επίπεδο τόπο, διακυμάνσεις στα συναισθήματα; Αν είσαι από τους Άτκινσον, δεν είναι δύσκολο. Αν έχεις γίνει πλούσιος πουλώντας εξαιρετικής ποιότητας κριθάρι, αν μπορείς να κοιτάζεις από το Νόρφολκ ψηλά και να βλέπεις κάτω το επίπεδο Φενς – αυτό το μη τοπίο-, τότε μια Ιδέα, ένας προγραμματισμός των σχεδίων σου, μπορεί να σε κάνει να υπερνικήσεις την πραγματικότητα. Αλλά άμα είσαι γεννημένος στη μέση αυτού του επίπεδου, καρφωμένος εκεί, κολλημένος πάνω του, με τη λάσπη ν’ αφθονεί γύρω…;
Πώς υπερνικούσαν αλήθεια την πραγματικότητα οι Κρικ; Λέγοντας ιστορίες. Ρουφάγανε την κάθε ιστορία. Την εποχή που οι Άτκινσον έγραφαν ιστορία, οι Κρικ γεννούσαν παραμύθια.
Η Ιστορία υπακούει στον γραμμικό νόμο παρελθόν-παρόν-μέλλον.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο στην καθημερινή του ζωή η σφαγή των αβοριγινων απ' ότι ο κένταυρος ή η νεράϊδα;
Ο καθένας υφίσταται το δικό του κομμάτι Ιστορικής πραγματικότητας, χωρικά και χρονικά μιλώντας , συνήθως αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα σ' αυτό το χωρικά και χρονικά περιορισμένο πλαίσιο.
Το παραμύθι αντίθετα προσπερνάει όλα τα σύνορα, ακόμη κι αυτό της γλώσσας, απευθύνεται σ’ ένα σύνολο ακερμάτιστο, επιτρέπει στον αρχικό παλμό να εκδηλωθεί και να σχεδιάσει απ την αρχή τις διαστάσεις του κόσμου ανεμπόδιστα.
Ό,τι ανασαίνει, επιβιώνει ατόφιο μες το μύθο.
Από αυτήν την γωνία κοιτώντας, επέλεξα το παρακάτω απόσπασμα από το Waterland:
Ρεαλισμός· μοιρολατρία· φλέγμα· Το να ζεις στο Φενς είναι σαν να κατεβάζεις κάθε μέρα μεγάλες δόσεις πραγματικότητας. Τη μεγάλη, επίπεδη μονοτονία της πραγματικότητας· τον πλατύ, άδειο χώρο της πραγματικότητας. Η μελαγχολία κι η αυτοκτονία δεν είναι άγνωστες στο Φενς. Το πολύ πιοτό, η τρέλλα και τα ξαφνικά, βίαια ξεσπάσματα είναι συνηθισμένα. Πώς ξεπερνιέται η πραγματικότητα; Πώς αποκτιούνται, σ’ έναν επίπεδο τόπο, διακυμάνσεις στα συναισθήματα; Αν είσαι από τους Άτκινσον, δεν είναι δύσκολο. Αν έχεις γίνει πλούσιος πουλώντας εξαιρετικής ποιότητας κριθάρι, αν μπορείς να κοιτάζεις από το Νόρφολκ ψηλά και να βλέπεις κάτω το επίπεδο Φενς – αυτό το μη τοπίο-, τότε μια Ιδέα, ένας προγραμματισμός των σχεδίων σου, μπορεί να σε κάνει να υπερνικήσεις την πραγματικότητα. Αλλά άμα είσαι γεννημένος στη μέση αυτού του επίπεδου, καρφωμένος εκεί, κολλημένος πάνω του, με τη λάσπη ν’ αφθονεί γύρω…;
Πώς υπερνικούσαν αλήθεια την πραγματικότητα οι Κρικ; Λέγοντας ιστορίες. Ρουφάγανε την κάθε ιστορία. Την εποχή που οι Άτκινσον έγραφαν ιστορία, οι Κρικ γεννούσαν παραμύθια.
Graham Swift
Υδάτινη Χώρα
Εκδ. Εστία
Υδάτινη Χώρα
Εκδ. Εστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου