κι εμείς ακόμα κοιμόμαστε τον ύπνο μας.
Ο Καρατζαφέρης έβαλε πλώρη να γίνει ο νέος έλληνας Μπερλουσκόνι
και φλερτάρει ανοιχτά με τον Ε.Τ.
Οι δημοσιογράφοι τι θα κάνουν τότε;
Μάλλον αυτό που κάνουν και σήμερα. Θα μουλώσουν.
Παραιτήθηκε μήπως κανείς από το Έθνος ή το Βήμα και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Όχι. Πρώτα απ΄όλα ο επιούσιος. Ο φόβος για το μεροκάμματο. Ο φόβος για την κρίση.
Ποια ελευθερία λόγου και ποια δημοσιογραφική δεοντολογία όταν καταντάς υπαλληλάκος του φόβου σου;
Πάνω στο φόβο στήσαν όλοι τους χορό και μας χορεύουν στο ταψί πριν μας βάλουν στο φούρνο των νέων φόρων με γαρνιτούρα τα άκρως αντιδημοκρατικά μέτρα που αυτές τις μέρες ψηφίζονται σωρηδόν.
Το Πασοκ, τρίβει στη γωνία τα χέρια του και περιμένει.
Ξέρει ότι πολλοί θα στραφούν προς τα εκεί για να σωθούν.
Τρομάρα τους.
Τρομάρα μας.
Θα ξηλώσει μήπως ο Γιωργάκης τις φρεσκοστημένες κάμερες; θα περάσει καινούργιο νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό; θα βάλει χέρι στις τράπεζες, θα εναντιωθεί στο μπαμπούλα της εκκλησίας; Θα μειώσει τους άμεσους και έμμεσους φόρους; Θα φτιάξει τέλος πάντων ένα πιο ανθρώπινο κράτος;
Όχι προφανώς.
Τι περιμένουμε;
Πρόσφατα αποκτήσαμε και έναν νέο μπαμπούλα: μια σέχτα ανεγκέφαλων τραμπούκων
που μεταξύ άλλων δηλώνει πως θέλει να δει τανκς και τεθωρακισμένα στους δρόμους,
υποστηρίζει την τυφλή βία, μετατρέπεται στο δεξί χέρι του καθεστώτος..
Σφίγγει ο κλοιός.
Τι περιμένουμε;
Δεν είμαστε πολλοί, αλλά δεν είμαστε και λίγοι.
Και δε μιλάω εδώ για αριστερούς, οικολόγους, ή όποια υποομάδα
στην οποία μπορεί να θεωρεί ότι ανήκει ο καθένας από μας.
Μιλάω γι αυτούς που έχουν συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω.
Πρέπει να παραμερίσουμε τις διαφορές και πρέπει να το κάνουμε τώρα.
Πρέπει να υπάρξει συσπείρωση, να δημιουργηθεί μια ομάδα πίεσης με όπλο τη σκέψη
και την κοινή επιθυμία για ένα πιο ανθρώπινο κράτος. Ούτε με πέτρες, ούτε με άγονες συζητήσεις πάνω στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας γυρνάει ο τροχός.
Βασικές ελευθερίες και δικαιώματα καταποντίζονται με ρυθμούς που προκαλούν ίλιγγο.
Δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο
Κανείς δεν θα έρθει να μας σώσει.
Πρέπει να βρούμε τρόπους, να δράσουμε, ν΄αντισταθούμε σε αυτή τη διάλυση.
Τι περιμένουμε πια;
DIVIDED WE FALL
8 σχόλια:
Θα ήθελα να ξεκινήσει ένας διάλογος, ένας πραγματικός διάλογος,
για το τι μπορεί να γίνει και με ποιον τρόπο
Μελένια μου από καιρό έχω σκεφτεί ένα κόμμα, ναι κόμμα, που θα λέγεται "Κίνημα Ανθρώπων". Αλλιώς "Κι άν;"
Αλλά θέλει πάρα πολλή ενέργεια κάτι τέτοιο, τεράστια έκθεση στη δημοσιότητα...
Από την άλλη, είναι τεράστιο και εφιαλτικό το αδιέξοδο που ζούμε. Τουλάχιστον αν πάρουμε μιαν ενεργητική πρωτοβουλία δεν θα νιώθουμε άχρηστοι κι ανήμποροι.
Θα μιλήσουμε κατ ιδίαν Σ;ο))))
Δεν ξέρω γιατί μα έχω στηρίξει πολλές ελπίδες στο διαδίκτυο. Θαρρώ πως μπορεί να γίνει ο μη-χώρος οργάνωσης (ή έστω αυτοοργάνωσης) των πυρήνων αντίστασης στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και τα παρεπόμενά της.
Έχει άποψη, ελευθερία, θέληση, πάθος και όπλα ο ιντερνετικός χρήστης. Όσα χρειάζεται δηλαδή για να πραγματοποιήσει ανατροπές. Ωστόσο δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα το πως θα γίνει η σύμφυση των μικρών φλογών σε δυνατή πυρκαγιά.
Μία από τις νίκες του καπιταλισμού είναι η ικανότητά του να μαζοποιεί, ούτως ώστε να έχει γίνει ακριβοθώρητη η εμφάνιση ηγετικών προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το συνεκτικό κρίκο τέτοιων πυρήνων.
Από την άλλη, φίλος σκηνοθέτης λέει πως πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να δώσεις ώθηση να ξανανέβεις στην επιφάνεια. Δεν ξέρω αν αργούμε για τον βυθό, μα δε θεωρώ πως είναι και απαραίτητος. Αυτό που ασφαλώς απαιτείται είναι η συνειδοποίηση, άρα η γνώση. Δεδομένου ότι στα επόμενα χρόνια η εξαθλίωση λαών και τάξεων θα οξυνθεί, θα υπάρχει πια και το ευρύ λαϊκό έρεισμα που θα στηρίξει μια τέτοια προσπάθεια.
Φυσικά όλα αυτά θα μοιάζουν μάλλον σαν αμπελοφιλοσοφίες, παρά σα συγκροτημένη πολιτική πρόταση. Το δέχομαι. Γι' αυτό και είμαι έτοιμος να αποδεχτώ τους οποιους μετασχηματισμούς. Το δύσκολο να προβλεφθεί έιναι η κατάληξη, η επόμενη μέρα. Περισσότερο από την πορεία φοβάμαι τον τερματισμό. Μα χωρίς ρίσκο δεν κερδίζεις. Εξάλλου πόσο χειρότερα μπορεί να είναι από την τωρινή αυτοκαταστροφική πορεία;
Υπάρχει και η θεωρία του "ωριμου φρούτου" για το νυν οικονομικοπολιτικό σύστημα, μα αυτό θέλει ανάλυση πολλή και επιπλέον είμαι υπέρ του ακτιβισμού.
Στο τέλος, ως έσχατη λύση, υπάρχει και ο αναχωρητισμός (άλλος για τον Άρη;), αλλά δεν είμαι τόσο απελπισμένος. Σε κάθε περίπτωση θα το παλέψω. Όχι για την κακομοίρα τη μάνα μου, για μένα. Και για τα παιδιά μου.
Και, ναι! Δεν είμαστε πλέον λίγοι!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΑΛΛΑ Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΩΣ ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ.
ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΗΣΥΧΑΖΟΥΜΕ...
ΦΙΛΙΑ
Δεν μπορώ να πω πως έχω μία ακριβώς σχηματισμένη πρόταση του τι θα μπορούσε να γίνει.
Ξεκινώ από αυτό που πιθανώς να είναι εφικτό.
Υπάρχουν σε όλη την ελλάδα, μικρές ομάδες,μικροί πυρήνες που δραστηριοποιούνται σε τομείς που μας απασχολούν όλους. Θα μπορούσε ίσως να γίνει μία απόπειρα σύγκλισης των ομάδων αυτών. Δεν εννοώ να διαλυθούν προς χάρη ενός μεγαλύτερου σχήματος, αλλά να συμμετέχουν όλοι ή όσοι τέλος πάντων ενδιαφέρονται, σε ένα πιο συλλογικό σχήμα.
Σκέφτομαι πως έτσι, η φωνή του καθενός πολλαπλασιάζεται και δυναμώνει, γίνεται υπολογίσιμη και μπορεί να καταφέρει περισσότερα.
Το πως τώρα η σύγκλιση που προτείνω, ως μια πρώτη ιδέα, θα ήταν πραγματοποιήσιμη, δεν το γνωρίζω.
Χρειάζεται διάθεση και συντονισμός.
Χρειάζεται επίσης κάποιοι να διαθέσουμε χρόνο, να ενώσουμε τις γνώσεις που έχουμε ώστε να καλυφθούν διαφορετικοί τομείς του εγχειρήματος.
@μαυρογατί
φοβάμαι πως εκεί μέσα θα διαλυθούμε πριν καν ξεκινήσουμε..
μακάρι στο μέλλον κάτι τέτοιο να είναι εφικτό..
Προς το παρόν όμως, νομίζω πως πιο ήπιες κινήσεις, κινήσεις που μπορούν να σχηματίσουν μία συμπαγή βάση η οποία θα λειτουργεί ως μοχλός πίεσης, είναι στο πλαίσιο του δυνατού. Ένα βήμα τη φορά :)
Αν διαφωνείς, το συζητάμε.
Το θέμα είναι να βρεθούν τρόποι άμεσα, ή έστω μεσοπρόθεσμα εφαρμόσιμοι και αποτελεσματικοί.
@Παναγιώτη
Σίγουρα το ιντερνετ μπορεί να βοηθήσει. Το θέμα είναι πως θα το εκμεταλλευτούμε πρακτικά, όχι μόνο ανταλλάσοντας απόψεις.
Παράδειγμα σχετικό με την πρόταση που κάνω στο προηγούμενο σχόλιο,
είμαστε ο καθένας σε διαφορετικά μέρη, υπάρχουν μπλογκερ παντού στην ελλάδα,
θα μπορούσαν κάποιοι να μπουν στη διαδικασία να μαζέψουν τις σκόρπιες ομάδες της περιοχής τους
μέσα στο πλαίσιο της ιδέας για ένα μεγαλύτερο σχήμα..
Αυτό είναι απλώς μια δική μου αρχική ιδέα, περιμένω και θέλω να ελπίζω πως θα υπάρξουν κι άλλες.
Ούτε για μένα ο αναχωρητισμός είναι λύση.. κι ας ζω ημι-αναχωρητικά..:)
@αθηνα
ίσως το θέμα είναι να αφήσουμε τη φαντασία και τη σκέψη μας να πλανηθεί στο σύνορο μεταξύ εφικτού και επιθυμητού,
να κάνουμε έναν πρώτο λογαριασμό και να σχηματίσουμε πιθανούς εφαρμόσιμους τρόπους.
Κάτι θα καταφέρουμε, δε μπορεί!
Και βέβαια, δεν εφησυχάζουμε..
Οχι, όχι, δεν μουλώνουν Μελένια μου όλοι οι δημοσιογράφοι. Ενίσταμαι. Ούτε είναι πάντα ο φόβος για το μεροκάματο. Ναι, υπάρχουν λίγοι, μεγαλοδημοσιογράφοι κυρίως που μουλώνουν, έρπουν και γλύφουν την εξουσία προς όφελός τους. Αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι που το παλεύουν κάθε μέρα και προσπαθούν να κρατήσουν τη δημοσιογραφία σε κάποιο επίπεδο. Οσο μπορούν. Γιατί πώς μπορείς να δημοσιεύσεις ένα αντιπολιτευτικό ρεπορτάζ όταν δεν εξυπηρετεί τον εκδότη σου γιατί έχει οικονομικά συμφέροντα με την κυβέρνηση; Που να μιλήσεις για την μπόχα των πολιτικών όταν όλα τα έντυπα είναι διαπλεκόμενα; Ισως μόνο στα blogs αλλά και γι΄αυτά ακόμα έχω μια μικρή ένσταση όσον αφορά την ανωνυμία τους και οτι ο καθένας μπορεί να πει οτι θέλει χωρίς στοιχεία.
Αναγνωρίζω βέβαια ότι η πλειονότητα του κόσμου έχει αυτή την αντίληψη για τους δημοσιογράφους αλλά πιστεύω ότι βγάζει τα συμπεράσματά της από τους γελοίους που βλέπει στην τηλεόραση. Ανθρωποι που διαβάζουν εφημερίδες, ακούν ραδιόφωνο και ενημερώνονται από το διαδίκτυο θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν αυτή την άποψη. Γιατί πολλοί δημοσιογράφοι έχουν δημοσιεύσει σκάνδαλα, έχουν φέρει στο φως κακοποιήσεις μεταναστών, έχουν σταθεί στο πλευρό ανθρώπων που αδικούνται. Δεν το μουλώνουν, δεν το μουλώνουμε. Κι εγώ δημοσιογράφος είμαι και προσπαθώ να αντισταθώ καθημερινά μέσα από το σύστημα συμβάλλοντας ίσως στην ελάχιστη αποδόμησή του. Και δεν είμαι η μόνη, ευτυχώς.....
Δημοσίευση σχολίου