Επίκαιρο και διαρκές

Σύμφωνα με τον ορισμό του Τριανταφυλλίδη, Επίκαιρο είναι αυτό που αφορά το παρόν, την παρούσα κατάσταση.
Σύμφωνα με τον Ταμπούκι, το Επίκαιρο είναι κάτι που διέρχεται, που είναι τώρα και δεν είναι αμέσως μετά.
Σκέφτομαι πως επίκαιρο είναι αυτό που τέμνει το «συνεχές» του χρόνου μας στιγμιαία.
Κάποιες φορές μας προκαλεί ισχυρές αντιδράσεις όμως μετά το ξεχνάμε γιατί είναι στη φύση του επίκαιρου να προσπεράσει.
Επίκαιρες είναι και οι τελευταίες πυρκαγιές.
Τέμνουν την καθημερινότητα και τη συνείδησή μας, προκαλούν τις αντιδράσεις μας.
Θα μας αποσχολήσουν ως τη ΔΕΘ. Ίσως και ως τις εκλογές. Μετά, θα ξεχαστούμε με κάποιο άλλο εξίσου σοβαρό επίκαιρο.
Όμως η καταστροφή δεν είναι επίκαιρη, ούτε και σταματάει αν στρέψουμε τα μάτια μας αλλού. Έχει διάρκεια.
Πώς γίνεται να αντιμετωπίζουμε το διαρκές με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε το επίκαιρο;
Γιατί αυτό κάνουμε. Αλλιώς θα παίρναμε τσάπες, βαριοπούλες και τρακτέρ και θα γκρεμίζαμε όποιο νέο αυθαίρετο έκανε να ξεμυτίσει. Αλλιώς, με κάποιον τρόπο θα επιμέναμε.
Δεν επιμένουμε πραγματικά.
Η καθημερινότητα μας παρασύρει αλλού
Αφήνουμε την καταστροφή να εγκαθίσταται μέσα στο διαρκές,
επειδή ζούμε το «παιχνίδι που μας επιβάλλει το δικό μας Επίκαιρο».*

*Η φράση στα εισαγωγικά είναι από το Forbidden Games, που περιλαμβάνεται στο: Είναι αργά, όλο και πιο αργά, του Αντόνιο Ταμπούκι.
(Εκδ. Άγρα, μετάφραση Ανταίος Χρυσοστομίδης)