Η ζωή μας είναι πάνω-κάτω η Πατησίων, έλεγε η Γώγου κι έμοιαζε εφιάλτης.

Όμως κανένας μαύρος στίχος δεν αντανακλά το μέγεθος της παράνοιας του σήμερα.

Τι να γράψεις σ' αυτές τις εποχές;
Κοντεύει μέσα μου να εκραγεί η σιωπή, μα είναι διάτρητες οι λέξεις.

Δεν ξέρω σε ποιους ταιριάζει καλύτερα το μοιρολόϊ, σ' αυτούς που φύγαν ή σ' εμάς,

πάνω-κάτω, πάνω-κάτω η Πατησίων

Βία Βάι
ΟΥΚ
πάνω-κάτω
πάνω-κάτω η Πατησίων

Τρίχες κατσαρές

"Σύμφωνα με την Wall Street Journal, μόνο το 2008, η παγκόσμια βιομηχανία της αποτρίχωσης κέρδισε 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια".

1,8 δισεκατομμύρια δολάρια κέρδος από τις τρίχες. Όχι της κεφαλής, αυτές υπολογίζονται χωριστά. Σαμπουάν για την πιτυρίδα, για την τριχόπτωση, μαλακτικές κρέμες, λάδια ενδυνάμωσης, λακ, αφροί, κεριά, κομμωτήρια, βαφές, περμανάντ, αποσγουρώσεις, περούκες, μπλα-μπλα.

1,8 δισεκατομμύρια ευρώ για να ξεριζώσεις, συνήθως οδυνηρά, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και σαν τζάνκι να συνεχίσεις να το ξεριζώνεις επειδή επιμένει να ξαναφυτρώνει.

Παραθέτω:

Η ισοπέδωση, που μας εξομοιώνει αλλά και μας σαγηνεύει, δεν μπορεί να μετρηθεί. Δεν υπάρχει υπολογιστής ικανός να καταγράψει τα καθημερινά εγκλήματα που διαπράττει η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας κατά της διαφορετικότητας των ανθρώπων και του δικαιώματός τους σε μια ταυτότητα. Κι' όμως, τα καταστρεπτικά επιτεύγματά της είναι οφθαλμοφανή. Ο χρόνος σιγά σιγά αδειάζει, η ιστορία χάνεται και ο χώρος δεν αναγνωρίζει πια την εκπληκτική ποικιλία των περιοχών του...

...κοιταζόμαστε όλοι υποχρεωτικά σε έναν και μοναδικό καθρέφτη, ο οποίος αντανακλά τις αξίες της κουλτούρας της κατανάλωσης...

...στο βασίλειο της επίδειξης οφείλουμε όλοι να επιβιβαστούμε στο κρουαζιερόπλοιο της κατανάλωσης, που σκίζει τα ταραγμένα νερά της αγοράς. Η πλειοψηφία των επιβατών είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει, αλλά τα ναύλα όσων μπορέσουν να ταξιδέψουν θα τα πληρώσουμε όλοι με το εξωτερικό χρέος.

Απόσπασμα από το Ένας Κόσμος Ανάποδα του Εντουάρντο Γκαλεάνο (εκδ. Πιρόγα)

1,8 δισεκατομμύρια δολάρια για τρίχες.

Mόνο επτά από τα 181 μέλη του ΔΝΤ έχουν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μεγαλύτερο από το ετήσιο κέρδος της βιομηχανία αποτρίχωσης.

Τρίχες δηλαδή. Τρίχες κατσαρές χρυσάφι.

Huxley versus Orwell

Άλλο σχετικό βιβλίο με τα δύο παραπάνω. ο Αναρχικός των δύο κόσμων (The dispossessed), της Ούρσουλα Λεγκέν (εκδ Parsec).

Συνομιλία με την πέτρα

Wisława Szymborska, 1923

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας

"Είμαι εγώ, άσε με να μπω μέσα.

Θέλω να εισδύσω στο εσωτερικό σου

να κοιτάξω τριγύρω

να σε αναπνεύσω σαν τον αέρα".

"Φύγε -είπε η πέτρα-

είμαι ερμητικά κλειστή.

Ακόμα κι αν με θρυμματίσεις σε κομμάτια

θα είμαι ερμητικά κλειστή.

Ακόμα κι αν μας τρίψεις σε άμμο

δεν θα σε αφήσουμε να μπεις μέσα".

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

"Είμαι μόνον εγώ, άσε με να μπω μέσα.

Έχω έρθει από καθαρή περιέργεια.

Γι' αυτή τη ζωή είναι η μοναδική ευκαιρία.

Επιθυμώ να σεργιανίσω στο παλάτι σου,

ύστερα να επισκεφτώ το φύλλο και τη σταγόνα του νερού.

Δε μου μένει πολύς καιρός.

Είμαι θνητός και για τούτο θά' πρεπε να συγκινηθείς".

"Είμαι από πέτρα" λέει η πέτρα,

"και γι' αυτό πρέπει να διατηρήσω την αυστηρότητα.

Φύγε απ' εδώ.

Δεν έχω μυική κατασκευή για να γελάσω".

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

"Είμαι μόνον εγώ, άσε με να μπω μέσα.

Μαθαίνω ότι έχεις εντός σου μεγάλες άδειες αίθουσες

που ποτέ δεν τις είδαν, μάταια όμορφες,

σιωπηλές, δίχως απόηχο βημάτων.

Μα την αλήθεια, ούτε κι εσύ τις ξέρεις καλά".

"Μεγάλες και άδειες, είναι αληθινό", λέει η πέτρα,

"όμως δεν υπάρχει χώρος.

Όμορφες, πιθανόν, αλλά όχι για το γούστο

των δικών σου φτωχών κριτηρίων.

Μπορείς να καταφέρεις να με γνωρίσεις, αλλά δεν θα με γνωρίσεις

ποτέ απ' άκρη σ' άκρη.

Όλη μου η επιφάνεια είναι γυρισμένη προς εσένα,

'Ολο μου το εσωτερικό είναι γυρισμένο αλλού".

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

"Είμαι μόνον εγώ, άσε με να μπω μέσα.

Δεν ψάχνω σε σένα καταφύγιο για αιωνιότητα.

Δεν είμαι δυστυχισμένος.

Δεν είμαι άστεγος.

Ο κόσμος μου αξίζει να γυρίσω πίσω.

Θα μπω και θα βγω με άδεια χέρια.

Και για να κάνω αισθητή την παρουσία μου

θα προφέρω μόνο λέξεις και τίποτ' άλλο

που να μην εγγυάται εμπιστοσύνη".

"Δεν θα μπεις μέσα" λέει η πέτρα.

"Σου λείπει η αίσθηση της συμμετοχής.

Καμιά αίσθηση δεν καταφέρνει να την αντικαταστήσει.

Ακόμη και η πιο οξεία όραση το να γίνεις και να βλέπεις τα πάντα

δεν θα σ΄εξυπηρετήσει χωρίς την αίσθηση της συμμετοχής.

Δεν θα μπεις μέσα, πιάνεις πολύ λίγο το νόημά της,

πολύ λίγο την αρχή της, πολύ λίγο την φαντασία".

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

"Είμαι μόνον εγώ, άσε με να μπω.

Δεν έχω στη διάθεσή μου δυο χιλιάδες αιώνες

γι' αυτό άσε με να μπω στο σπίτι σου".

"Αν δε με πιστεύεις" λέει η πέτρα,

¨ρώτησε το φύλλο, θα σου πει το ίδιο.

Ρώτησε μια σταγόνα νερού, θα πει αυτό που είπε το φύλλο.

Τελικά ρώτησε μια τρίχα απ' το κεφάλι σου.

Ξεσπάω σε γέλιο, ναι, σε γέλιο, τρανταχτό γέλιο,

μόνο που δεν ξέρω να γελάω".

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

"Είμαι μόνον εγώ, άσε με να μπω μέσα".

"Δεν έχω πόρτα" λέει η πέτρα.

Wislawa Szymporska

Eπιλεγμένα ποιήματα

Μετάφραση Άλκη Τσελέντη

Εκδ. Δωδώνη.

Ομολογώ πως τo συγκεκριμένο ποιήμα θα προτιμούσα να το δω να κρέμεται στο τσαρδί του locus solus, σε δική του μετάφραση.

Γυναίκες

Α ρε PIGS,

σκεφτείτε πού κάνετε focus!
Κάποιοι μαινόμενοι στο όριο της γελοιότητας, κάποιοι υποστηρίζοντας ένα κείμενο πριν καλά-καλά το διαβάσουν και αρκετοί -ευτυχώς- με χιούμορ.
Οι συνδηλώσεις του "τίτλου τιμής" που επίσημα αποδίδεται σε όλα τα κράτη-μέλη της Μεσογείου -όχι από φυλλάδες και δημοσιογράφους- αλλά από αυτούς που κρατούν τα ηνία και παίρνουν τις αποφάσεις,
δεν είδα να απασχολούν κανέναν.
Oύτε οι πατριωτικές κορόνες, ούτε και το αυτομαστίγωμα οδηγούν κάπου. Το όλο ζήτημα δεν αφορά μόνο το δημοσιονομικό μας έλλειμμα, την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας και τη φοροδιαφυγή. Αφορά κυρίως τον τρόπο που το χρηματοπιστωτικό σύστημα, βλογάει τα γένια του. Και όπως πολύ ωραία το έθεσε σε ένα του σχόλιο ο Έλικας : "Δεν φταίει καν το ότι είναι καπιταλισμός. Έχουμε να κάνουμε με τον ψυχοπαθή δίδυμο αδελφό του."


Υ.Γ. Πάντως εμείς, ως σημείο G του PIGS, μια χαρά τα πάμε! Τόσο που ασχολούμαστε με το μουνί της Τζούλιας, πού θα πάει, θα το βρούμε το ρημάδι!

*Portugal, Italy, Greece, Spain

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας

Mέσα στη δίνη του ανέμελου εκτροχιασμού μας, οι λέξεις και οι έννοιες χάνουν τη σημασία τους, μετατρέπονται σε αφηρημένα σχήματα, σε φούσκες γεμάτες με θόρυβο και αποσπασματικές εντυπώσεις.
Τι είναι πολιτισμός; Πώς ορίζεται σήμερα; Ποια είναι τα κριτήρια ώστε να θεωρείται ένα κράτος πολιτισμένο;
Ας αρχίσουμε ανάποδα. Ξέρουμε, είμαστε βέβαιοι, εμείς οι σύγχρονοι δυτικοί πως πολιτισμό έχουμε μόνο εμείς. Τους άλλους πρέπει να τους εκπολιτίσουμε, που μ' άλλα λόγια σημαίνει να τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας.
Πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίοι, ανάμεσα σ αυτούς και οι μισοί τουλάχιστον Έλληνες, κατοικούν


σε γειτονιές σαν κι αυτήν


ή στοιβαγμένοι σε κτήρια-γκέτο σαν αυτό.

(Το συγκεκριμένο βρίσκεται σε προάστιο του Παρισιού).
Αυτά δεν τα θυμόμαστε, τα αποβάλλουμε. Παρίσι, είναι το κέντρο, η Νοtre Dame, o Πύργος του Άιφελ, η Μονμάρτη. Σίγουρα και όσοι κάνουν τον τροχό να γυρίζει ζουν κάπου εκεί κοντά. Δεν παριστάνουν κάθε πρωϊ τις σαρδέλες στα RER για να διανύσουν την απόσταση που θα τους πάει στο μεροκάμματο. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για όλες τις μεγαλουπόλεις της πολιτισμένης Ευρώπης.
Και βέβαια, όπως από το Παρίσι θυμόμαστε μόνο το κέντρο, έτσι από το Ιράν, θυμόμαστε μόνο την Τεχεράνη,
όμως


υπάρχει και αυτό το χωριό



υπάρχουν σπίτια που το περσικό χαλί δεν είναι μόστρα που αγοράζεται με εκατομμύρια για να φιγουράρει στα σαλόνια των λίγων



αλλά αναγκαιότητα στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής



οι κότες κυκλοφορούν ελεύθερες και ζουν περισσότερο από 80 μέρες που είναι το όριο μετατροπής ένα κοτόπουλου γεμάτου ορμόνες σε "βιολογικό" κοτόπουλο γεμάτο ορμόνες.



Οι σκάλες είναι σμιλεμένες πάνω στο βράχο, όχι κυλιόμενες αφού δε βιάζεται κανείς να φτάσει πιο γρήγορα - άραγε πού;-



Ούτε καίγονται δάση για να φυτρώσουν στη θέση τους πολυτελή σπίτια από μπετόν.

Πολιτισμός δεν είναι οι ψόφιες πέτρες που γίναν κούφιο σύμβολο,
πολιτισμός δεν είναι η ακρόπολη, δεν είναι το άγαλμα της ελευθερίας
Πολιτισμός, είναι η πέτρα που εξακολουθεί να σμιλεύεται
μαζί με τον άνθρωπο που κρατάει τη σμίλη.
Ό, τι παραμένει ζωντανό και παλλόμενο
ό,τι μέσα στην αλλαγή εξακολουθεί.

O τίτλος είναι στίχος από το ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα, συνομιλία με την πέτρα. Θα το κρεμάσω σε επόμενη ανάρτηση.