henri michaux, mouvements
LA VIE DE L' ARAIGNEE ROYALE
Et quelle digestion se préoccupe de l’ histoire et des
relations personnelles du digeré? Quelle digestion pretend
garder tout ca sur des tablettes?
La digestion prend du digeré des vertus que celui-là
même ignorait
celui-ci n’ est plus que
qu' il faut alors cacher vivement
Bien souvent elle approche en amie. Elle n’ est que
douceur, tendresse, désir de communiquer, mais
si impaisable est son ardeur, son immense bouche
désir tellement ausculter les poitrines d’ autrui (et sa
langue aussi est toujours inquiète et avide), il faut
bien pour finir qu’ elle dégloutisse!
Que d’ étrangers déjà furent engloutis!
Cependant, l’ araignée ensuite se désespère. Ses
bras ne trouve plus rien à étreindre. Elle s’ en va
donc vers une nouvelle victime et plus l’ autre se
débat, plus elle s’ attache à le connaître. Petit à petit
elle l’ introduit en elle et le confronte avec ce qu’elle
a de plus cher et de plus important, et nul doute qu’ il
ne jaillisse de cette confrontation une lumière unique.
Cependant, le confronté s’ abîme dans une nature
infiniment mouvante et l’ union s’ achève aveuglément.
Η βασιλική αράχνη καταστρέφει τους γύρω της
χωνεύοντάς τους.
την ιστορία και τις προσωπικές σχέσεις του χωνε-
μένου; Ποια χώνεψη διατείνεται πως κρατά
για όλα αυτά σημειώσεις;
Η χώνευση παίρνει από τον χωνεμένο αρετές που
και ο ίδιος αγνοούσε ,τόσο όμως ουσιαστικές που
μετά δεν απομένει απ αυτόν παρά μπόχα,δύσοσμες
χορδές που πρέπει πάραυτα να θαφτούν.
Πολύ συχνά πλησιάζει φιλικά. Είναι όλο γλύκα,
τρυφερότητα, επιθυμία επικοινωνίας, τόσο ασίγαστο
είναι όμως το πάθος της, το τεράστιο στόμα
της θέλει τόσο πολύ ν' αφουγκραστεί τα στήθια
των άλλων ( το ίδιο κι η γλώσσα της είναι πάντοτε
ανήσυχη κι άπληστη), που τελικά πρέπει οπωσδήποτε
να καταπιεί!
Πόσους και πόσους ξένους δεν έχει ήδη καταβροχθίσει!
Στη συνέχεια ωστόσο η αράχνη απελπίζεται. Δε βρίσκει
πια τίποτα να σφίξει στην αγκαλιά της. Πλησιάζει λοιπόν
ένα καινούργιο θύμα κι όσο πιο πολύ ο άλλος αντιστέκεται,
τόσο πιο πολύ επιμένει να τον γνωρίσει.
Σιγά-σιγά τον βάζει μέσα της και τον αντιπαραβάλλει με
ό,τι πιο σημαντικό, ό,τι πιο πολύτιμο έχει και δεν υπάρχει
καμιά αμφιβολία πως από τούτη την αντιπαράθεση
αναβρύζει φως μοναδικό.
Όμως αυτός που αναμετριέται βυθίζεται στην άβυσσο
μιας φύσης αδιάκοπα κινούμενης και η ένωση τελειώνει
στα τυφλά.
