lac leman, printemps. Φώτο melen.
τους˙ να δημιουργούνται οι ορίζοντες˙ να γεννιέται
-μούλος- ο χρόνος˙ οι τόποι, οι εποχές να πηγαίνου-
νε. Ξέρετε πώς περπατάνε στη γη; νά, πηγαίνουν˙ τί-
ποτα άλλο˙πηγαίνουν σε προϋπαντάνε τα όρια σε ακο-
λουθάν πίσω οι δρόμοι -οι πολιτείες- σου τραγου-
δάνε βαθιά. Έχει ένα χτύπο το χάος˙έχει ένα σφυγμό
το κενό˙ και μόνο οι ώρες σωπαίνουν και μόνο οι καιροί
δε μιλούν. Η αιωνιότη σε κοιτάζει και σκέφτεται˙ τα
πλάτη, οι απόστασες, είναι αφιερωμένα στο βάδι σου˙
αναθυμιάζει με ευλάβεια κατ' απ' το βήμα σου η γη.
Έτσι πάνε˙ όλο ίσα και ντρίτα˙ άκρη-άκρη στις σι-
δεροτροχιές, στα ποτάμια, άκρη-άκρη στους ωραίους
γιαλούς˙ πάντα δημοσιά κι' όλο κάμπο˙ δεν ανεβοκατε-
βαίνουν τα βήματα, δεν παν οι στράτες λοξά˙ για σένα
δεξά ή ζερβά να διαβαίνουν τα όρη, να εξελίσσονται οι
θάλασσες˙ ή καμπύλη, ή ευθεία, αλλά τι καμπύλη; Όση
η γη. Και τι ευθεία ; Όσο ατέρμονη είναι η πλήξη των
όρνιων και το τέρμα των τραίνων που κουβαλάν το
χιονιά... κι ο κόσμος αργά˙ η αιωνιότη πιστώνει. Η
φυγόκεντρη δύναμη ας είναι ένα παραμύθι των κύκλων,
και μόνο μια ψείρα νάσαι σύ στις στροφές˙έτσι˙ έτσι
όπως πάνε οι δρόμοι μονάχοι τους έτσι όπως στέκουν
τα βράχια.
Γιάννης Σκαρίμπας, Το Θείο Τραγί, εκδ. Νεφέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου