ΤΟ ΚΟΥΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΒΥΘΙ

Η βέρα της γης

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο homo sapiens.
Αγάπησε πολύ μια γαλανομάτα με όμορφα
πράσινα καπούλια που την έλεγαν Γη .
Θέλησε να την παντρευτεί πριν τον προλάβει κάποιος
άλλος και την χάσει.
Έτσι την έζωσε με μια βέρα μεγάλη όσο η αγάπη του.
Η βέρα αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες, ήταν φτιαγμένη
από πολλές χιλιάδες μάτια για να κοιτά τη Γη από παντού.
Τα μάτια-δορυφόροι, αγκάλιαζαν
την αγαπημένη του και της κρατούσαν συντροφιά
όταν εκείνος έλειπε στη δουλειά.
Η Γη όμως ένιωθε να ασφυκτιά :
με τέτοια βέρα γύρω της δεν άκουγε τ΄αστέρια.
Ζήτησε του άντρα της να χαλαρώσει λίγο τον
κλοιό του, μα εκείνος δε χαμπάριασε.
Ποτέ εδώ που τα λέμε δεν την άκουγε, μονάχα
την κοιτούσε σκεφτικά, μισόκλεινε τα μάτια γκαβλωμένος
ψάχνοντας νέους τρόπους να την πηδήξει.
Στο να τη γαμάει ήταν πραγματικά ευρηματικός.
Που λέτε η Γη, εδώ και κάποιο καιρό, σκέφτεται
σοβαρά να πάρει διαζύγιο, να τον χωρίσει τον μπαγάσα,
να τον στείλει να κάνει παρέα με τον πρώην της το Δεινόσαυρο.
Του τό πε , του το λέει κάθε μέρα,
μα όπως χωλαίνει η ακοή του δε σκαμπάζει τίποτα.
Έτσι η Γη, δεν το πάει πια συναινετικά το πράγμα,
τον μπούχτισε τον άνθρωπο και θα του κάνει έξωση
κι αν της ξεμείνει αμανάτι η βέρα, τι πειράζει;
Με τον καιρό θα την πετάξει κι΄αυτήν
είναι άλλωστε γνωστό πως των παραμυθιών οι πρωτα-
γωνιστές ζήσαν μετά καλύτερα..