fernando pessoa, 1888-1935
Απέτυχα στα πάντα.
Όπως δεν είχα κανένα σκοπό, ίσως τα πάντα δεν ήταν τίποτα.
Η εκπαίδευση που μου έδωσαν,
κατέβηκα από αυτήν από το πίσω παράθυρο του σπιτιού.
Πήγα μέχρι τα χωράφια με μεγάλα σχέδια,
αλλά εκεί συνάντησα μονάχα χόρτα και δέντρα,
κι' όταν υπήρχαν άνθρωποι ήταν ίδιοι με τους άλλους.
Φεύγω απ΄το παράθυρο, κάθομαι σε μια καρέκλα. Τι θα
μπορούσα να σκέφτομαι τώρα;
Μικρό απόσπασμα από το κατάστημα ψιλικών
Άλβαρο ντε Κάμπος
Η "θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα
μετάφραση Μαρία Παπαδήμα
εκδ. Εξάντας
11 σχόλια:
Αγαπημένο moto αντί σχολίου
"Μην μας παραπλανά το δέλεαρ των μεγάλων έργων που η νομοτέλειά τους παραμένει, εν τέλει, ανεξιχνίαστη. Κάποτε, η αναταραχή στα πνεύματα λογαριάζει περισσότερο από τα επιτεύγματα"
Οδ.Ελύτης
Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο
.....και για την αντιγραφή
Νατάσα
Νατάσα καλησπέρα
φοβάμαι πως θα διαφωνήσω με τον Ελύτη
η αναταραχή στα πνεύματα, δε μπορεί να λογαριάζει περισσότερο από τα επιτεύγματα
πρόκειτε περί ταυτολογίας.
Η αναταραχή στα πνεύματα είναι από μόνη της επίτευγμα
-με την προϋπόθεση βέβαια πως με τον όρο αναταραχή εννοούμε κάτι βαθύτερο και διαρκέστερο της συγκυριακής αναμπουμπούλας που λίγο αργότερα καταλαγιάζει και μένει απλώς ο μανολιώς με τα ρούχα του αλλιώς.
Το κατά πόσο τώρα τέτοιου είδους αναταραχές -όταν προκύπτουν- μπορούν να θεωρηθούν ατομικά επιτεύγματα και όχι αποτέλεσματα μακρόχρονων διαδικασιών και αργών ζυμώσεων στην ιστορία του πνεύματος είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση που μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από το Αίνιγμα..
Χαιρετώ!
Kαλημέρα
μια απορία: είστε από εκείνους που αντιπαθούν τον Ελύτη;Ίσως το "αντιπαθώ" δεν είναι δόκιμο...τον απαξιώνουν;
Ωραίο το blog σας
@ανώνυμος
η συγκεκριμένη διαφωνία δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απαξίωση.
Προσωπικά δεν συμφωνώ ούτε με την παλαιότερη πρωτοκαθεδρία του Ελύτη, ούτε με τη σύγχρονη -πολύ συχνά άδηλη- τάση απαξίωσής του.
Ευτυχώς η ποίηση δεν είναι ολυμπιακό αγώνισμα.. δε χρειάζεται κανείς ν' απονείμει μετάλλια ή να σηκώσει παντιέρα. Κάθε φωνή παίζει το ρόλο της, έχει τη θέση και τη σημασία της.
Καλησπέρα και
ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
Πως μπορει κανεις να αποτυχει στα παντα οταν στερειται σκοπου;Καθως σκοπος και αποτυχια ειναι συνυφασμενα με την προσπαθεια,διαισθανομαι οτι μια αοριστη επιθυμια και ενα εντονο συναισθημα υποβοσκουν..
Φοβαμαι οτι η εκπαιδευση που κουβαλαμε ειναι πολυ ικανοτερη απο εμας στο να ανεβοκατεβαινει παραθυρα ειδικα αν προκειται να μας παρει απο πισω..
Το εχουν αυτο οι ανθρωποι,οσο πιο πολυ τους γνωριζεις,τοσο απομακρυνονται απο αυτο που φανταστηκες γι' αυτους..
@μέτοικος
Ανάμεσα σ' αυτό που βλέπω από' ναν αγρό κι αυτό που βλέπω απ' άλλον αγρό/
περνάει μια στιγμή μια μορφή ανθρώπου./
Τα βήματά του πηγαίνουν "μ' αυτόν" στην ίδια πραγματικότητα,/
εγώ όμως παρατηρώ αυτόν κι εκείνα κι είναι δύο πράγματα:/
ο "άνθρωπος" συνεχίζει να προχωρεί με τις ιδέες του, ψευτικός και ξένος/
και τα βήματα πηγαίνουν με τ' αρχαίο σύστημα που κάνει να πηγαίνουν τα πόδια./
Τον βλέπω από μακριά δίχως γνώμη καμία./
Τι τέλειο που' ναι πάνω του ό,τι αυτός είναι: το σώμα του,/
η αληθινή πραγματικότητα, που δεν έχει επιθυμίες μήτε ελπίδες/
παρά μύωνες και τη μορφή βέβαιη κι απρόσωπη να τους χρησιμοποιεί.
Ποιήματα του Αλμπέρτο Καεϊρο
Μετάφραση Φ.Δ. Δρακονταείδης
εκδ. Γνώση
Γοητευτικοτατο,ωστοσο εγω θα επιμενω να κανω τον συνηγορο του Διαβολου (που σ'ενα τοσο ποιητικο blog ταυτιζεται με τον ορθολογισμο),πως να παει εξαλλου κανεις κοντρα στην εκπαιδευση του;
Κι εγω βρισκω την πεζοπορια λυτρωτικη καθως μπορει να σε φερει σε επαφη με τον πρωταρχικο σου εαυτο και να σε απομακρυνει απο "ιδεες" και "γνωμες" που σου τριβελιζουν την ψυχη,αλλα χωρις επιθυμιες και ελπιδες ουτε τυπωμενη ποιηση ουτε ιστολογια θα ειχαμε..
Οσο για την αληθεια και το ψεμα μακαρι να ηταν τοσο απλα τα πραγματα..
Μεσα απο τον αγωνα που κανουμε για να ξεπερασουμε τις αντιφασεις μας και τα διλημματα μας,ειναι που χανουμε σε βεβαιοτητα και κερδιζουμε σε "προσωπο"..
Υ.Γ. Αμαν πια μ'ενα λεξικο στο χερι ειμαι συνεχεια..
φίλε μου,
αντί απάντησης προτείνω piazzolla,το sur
κι αν δεν πιάσει, tom waits,ξεκινώντας απ' το russian dance
-συνοδεία βέβαια ποτού δικής σας επιλογής
στην υγειά!
Διαβολος με Δ, και ορθολογισμος με ο,θα τριζουν τα κοκκαλα του Καντ..Κριμα την εκπαιδευση..και δεν θελω κακιουλες για παρεμβασεις του υποσυνειδητου..
Αυτο ειναι το κακο στο να σχολιαζεις στα ιστολογια γνωστων σου..Διαβαζουν ευκολα το subtext και σου απαντανε βασει αυτου (πολυ ευστοχα,φυσικα).
καλησπέρα melen,
ο Alberto Caeiro -αγαπημένος φίλος του Alvaro de Campos,απαντά με όλη τη δύναμη της απρόσωπης δραματικότητάς του -περίπου ένα χρόνο αργότερα (χειμώνας 1929),στην "εποποιία της απόλυτης αποτυχίας":
"Που είναι το μυστήριο των πραγμάτων¨;
Που βρίσκεται και δεν φανερώνεται;
Τουλάχιστον να μας δείξει πως είναι μυστήριο...
Το ποτάμι τι ξέρει γι'αυτό,το δέντρο τι ξέρει;
Κι εγω,που τίποτα περισσότερο από αυτά δεν είμαι
Τι ξέρω γι'αυτό;
........................
Το δέντρο πέφτει κι απ'τη φύση αποσπάται
Μαραίνεται το άνθος και η στάχτη του μένει για πάντα
Στη θάλασσα χύνεται το ποτάμι,και το νερό του
Είναι για πάντα αυτό που ήτανε δικό του.
.........................
Απ'του σπιτιού μου το πιο ψηλό παραθυρο
Μ'ένα μαντίλι άσπρο αποχαιρετώ τους στίχους μου
Έφυγαν κιόλας μακριά,σαν να΄ταν άμαξα
Κι εγώ,χωρις να το θέλω,νιώθω λυπημένος
Όπως όταν πονάς στο σώμα
.........................
Ναι, είναι αυτό που οι αισθήσεις μου έμαθαν μόνες τους:
Τα πραγματα δεν έχουν όνομα,ύπαρξη μόνο.
Τα πράγματα είναι το μοναδικό κρυφό
Νοημα των πραγμάτων."
Alberto Caeiro (XXXIX,XLVIII)
μτφ.Γ.Σουλιώτης
Συγχαρητήρια για το blog σας και καλή συνέχεια.Αναμένουμε τα φθινοπωρινά φαινόμενα...
Επιτέλους, μια απάντηση στο αίνιγμα! κι ωραία πλεγμένοι οι στίχοι των 2 ποιημάτων..
Ευχαριστώ νάνοι!
Καλώς ορίσατε!
Δε γνώριζα πως υπάρχει δεύτερη μετάφραση του Caeiro στα ελληνικά
Μου άρεσε.
Όσο για τα φθινοπωρινά φαινόμενα..
ελπίζω να τα συνδιάσω με ένα ταξίδι..
Καλή μέρα σας.
Δημοσίευση σχολίου