Ταξιδεύοντας με τους αιθίοπες

Tesfa Maryan Kidane



Mulatu Astatke



Aster Aweke

αεροστατικά διλήμματα

Μια γιγάντια, αόρατη γροθιά βάρεσε στο αερόστατο δύο αλλεπάλληλα χτυπήματα, ένα δύο, το δεύτερο πιο άγριο από το πρώτο (...). Στο διάστημα της σιωπής που ακολούθησε τη σαστιμάρα μας, πριν προλάβουν να ξαναρχίσουν οι φωνές, ήρθε η δεύτερη μπουνιά, χτυπώντας το μπαλόνι προς τα πάνω και προς τα δυτικά. Ξαφνικά πατούσαμε στον αέρα κι όλο μας το βάρος είχε συγκεντρωθεί στη λαβή των σφιγμένων μας γροθιών.

Αυτές οι δύο στιγμές μας στο κενό πιάνουν τόσο χώρο στη μνήμη μου, όσο θα' πιανε κι ένα πολυήμερο ταξίδι σε κάποιο ανεξερεύνητο ποτάμι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κρατηθώ γερά, για να χρησιμέψω σαν αντίβαρο στη δύναμη του αερόστατου. Το παιδί δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτα και, από στιγμή σε στιγμή, θα το έπαιρνε ο άνεμος. Δυο μίλια δυτικά υπήρχαν ηλεκτρικά καλώδια υψηλής τάσης. Ένα παιδί μονάχο του, που είχε ανάγκη βοήθειας. Ήταν καθήκον μου να κρατηθώ και νόμιζα πως το ίδιο θα κάναμε όλοι.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την επιθυμία μου να γαντζωθώ από το σχοινί για να σώσω το αγόρι -δεν είχε μεσολαβήσει καλά καλά ένας καρδιακός παλμός-  ήλθαν στο νου μου άλλες σκέψεις, που περιείχαν φόβο και αστραπιαίους, περίπλοκους υπολογισμούς. Ανεβαίναμε και το έδαφος απομακρυνόταν, καθώς το μπαλόνι σπρωχνόταν προς τα δυτικά. Ήξερα ότι έπρεπε να τυλίξω τα πόδια μου γύρω από το σχοινί. Μα η άκρη του έφτανε μόλις στη μέση μου και τα δάχτυλά μου δεν άντεχαν πια να γραπώνουν. Τα πόδια μου χτυπούσαν στον άδειο αέρα. Κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνούσε, η απόστασή μας από τη γη μεγάλωνε και σε λίγο το να τα παρατήσω θ΄αποβούσε αδύνατο ή μοιραίο. Σε σύγκριση με μένα, ο Χάρι έμοιαζε ασφαλής, κουλουριασμένος μέσα στο καλάθι του. Ήταν πολύ πιθανό το αερόστατο να προσγειωνόταν ομαλά στους πρόποδες του λόφου. Το ότι εξακολουθούσα να κρατιέμαι εκεί, ίσως να μην οφειλόταν σε ένστικτο, μα σε κεκτημένη ταχύτητα και αδυναμία γρήγορης προσαρμογής.

Όμως να και πάλι, σε λιγότερο από ένα λουσμένο στην αδρεναλίνη καρδιοχτύπι αργότερα, μια άλλη μεταβλητή προστέθηκε στην εξίσωση: κάποιος άφησε το σχοινί του και το μπαλόνι, με τους κρεμασμένους επάνω του, εκτινάχτηκε αρκετά μέτρα ψηλότερα.

Δε γνωρίζω ούτε έμαθα ποτέ ποιος άφησε πρώτος το σχοινί του. Δεν είμαι πρόθυμος να δεχτώ ότι ήμουν εγώ. Το ίδιο όμως ισχυρίζονται και οι άλλοι -κανείς δεν παραδέχεται ότι άφησε πρώτος το δικό του σχοινί. Το σίγουρο είναι ότι αν δεν είχε σπάσει το κοινό μας μέτωπο, το συνολικό μας βάρος θα είχε προσγειώσει τι αερόστατο λίγο πιο κάτω στην πλαγιά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, καθώς εξασθενούσε η ριπή του ανέμου. Αλλά όπως είπα δεν υπήρχε συγκροτημένη ομάδα ούτε συγκεκριμένο σχέδιο και δεν παραβιάστηκε καμία συμφωνία. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία. Να θεωρήσουμε άραγε σωστό ότι ο καθένας φρόντισε για την πάρτη του; Έμεινε σε όλους μας τελικά, η ικανοποίηση ότι διαλέξαμε τη μόνη λογική λύση; Όχι, δεν είχαμε ούτε αυτήν την παρηγοριά, γιατί μέσα στη φύση του ανθρώπου υπάρχει γραμμένο ένα βαθύτερο, αρχέγονο και αυτόματο συμβόλαιο. Η συνεργασία αυτή απότελεί τη βάση των πρώτων κυνηγετικών μας επιτυχιών, τη δύναμη πίσω από την εξέλιξη της ανθρώπινης γλώσσας, την κόλλα της κοινωνικής μας συνοχής. Η δυστυχία που νιώσαμε με το θλιβερό επίλογο αυτής της ιστορίας ήταν η απόδειξη ότι είχαμε αποτύχει απέναντι στους εαυτούς μας. Αλλά η εγκατάλειψη υπήρχε κι αυτή στη φύση μας. Στις καρδιές μας είναι γραμμένος και ο εγωισμός. Αυτή είναι η σύγκρουση που αντιμετωπίζουμε ως θηλαστικά -τι να δώσεις στους άλλους και τι να κρατήσεις για τον εαυτό σου. Το να πατάμε σ΄αυτή τη διαχωριστική γραμμή, να ελέγχουμε τη συμπεριφόρα των άλλων και να ελεγχόμαστε απ' αυτούς, είναι εκείνο που ονομάζουμε ηθική. Κρεμασμένοι λίγα μέτρα πάνω από την κοφτή πλαγιά των λόφων Τσίλτερν, η ομάδα μας αντιμετώπισε το αρχέγονο, άλυτο ηθικό δίλημμα: εμείς ή εγώ;

Κάποιος είπε εγώ κι ύστερα δεν υπήρχε τίποτα να κερδηθεί λέγοντας εμείς.

Απόσπασμα από το Έμμονη Αγάπη

του Ιαν Μακ Γιουαν, 

εκδ. Νεφέλη

το μεγάλο γαμώ το

Η πρώτη μου επαφή με την Σ.Τ. ήταν το 92-93 (;) όταν πρωτοείχε εκδοθεί το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ. Στην εικοσάχρονη που ήμουν τότε είχε αρέσει πολύ. Στην πορεία διάβασα μερικά βιβλία της ακόμη. Δεν ήταν κακά.
Κάποιες μεταφράσεις της.. η σχέση της με τον κινηματογράφο..
η εντύπωση που είχα ήταν γενικά θετική.
Δεν παρακολουθώ life style έντυπα, όπως επίσης δεν βλέπω τηλεόραση.
Η επιλογή μου έχει τα υπέρ και τα κατά της.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, άργησα να καταλάβω το είδος της πορείας που ακολούθησε η εν λόγω κυρία.
Διαβάζοντας το -ας πούμε- άρθρο της
θεώρησα όπως γράφω και στο  προηγούμενο ποστ, ότι αυτογελοιοποιείται.
Για πολλούς ήταν από όσο καταλαβαίνω κάτι αναμενόμενο.
Για μένα, που στο μεταξύ δεν είχα παρακολουθήσει την εξέλιξή της, ήταν -πώς να το πω;-
μέσα σε ένα στιγμιότυπο ο ορισμός του υπερφίαλου.

Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.
Η επί της ουσίας συζήτηση ξεκινά αλλού:

Αυτή η life style αριστερά,  έχει το βήμα και τα μέσα να φτιάχνει από το μπάχαλο
ένα ακόμα μεγαλύτερο μπάχαλο αντί να ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
Αυτή η ανακατωσούρα στη σκέψη και την πράξη  επιβραβεύεται σαν άλλη ΜΚΟ που το μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κατεστημένου εξαερώνοντας μέρος των εντάσεων του.
Αυτό το γαμημένο εγκατεστημένο σκηνικό του οποίου η Σ.Τ. δεν είναι παρά μία εκπρόσωπος ανάμεσα σε πολλούς, πάρα πολλούς, άλλους
αποκτά όσο πάει όλο και μεγαλύτερο βάρος
όλο και μεγαλύτερο όγκο.
Εκεί , εκεί είναι το μεγάλο γαμώ το.

Τι μας λες ρε Σώτη;

"Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ·"
Έτσι ξεκινάει το χειμαρρώδες παραλήρημα  της κυρίας Τριανταφύλλου, η οποία στο όνομα της αριστεράς και της ανανέωσης μας σερβίρει ακατάπαυστα τη μία κοτσάνα μετά την άλλη. 
Αν κάποιος περιμένει  διαβάζοντας την παραπάνω δήλωση  πως ακολουθεί κάποια τοποθέτηση της εν λόγω κυρίας, σχετικά με την ομηρία της ΕΔΑ, απατάται. Πρόκειται για θέσφατο. Το είπε η Σώτη στο Athens Voice. Με έναν αφορισμό παραμορφώνει την ιστορία και την πορεία ενός χώρου που παρέμεινε πολιτικά ενεργός για περισσότερο από μία εικοσαετία (και εξαιρώ την επταετία), χωρίς ούτε μία παραπομπή που να στηρίζει την άποψή της. 
Και αφού κατόπιν μας βεβαιώσει σε δύο γραμμές ότι ο Σύριζα απλώς στερείται νοήματος, μας εξηγεί πως.. 
Το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ («εξωτερικού») απέκτησε και διατηρεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την εκλογική του: η ηθική, ο εσωτερικός πολιτισμός του, η ρητορική του αντιστοιχούν στην ελληνοθωμανική καθυστέρηση. Και εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης εκφράζει τη συστηματικά απλοϊκή του γνώμη «στον δρόμο».
Η ελληνοθωμανική καθυστέρηση λοιπόν φταίει  και όποιος δεν το γνώριζε, τώρα το έμαθε και μπορεί  να ρίχνει  πού και πού κανένα γαμοσταυρίδι στους τούρκους  για την ευθύνη που έχουν σχετικά με το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ ("εξωτερικού") 
Επίσης μαθαίνουμε πως το ΚΚΕ -εσωτερικού- απέτυχε 
τόσο επειδή το ΚΚΕ -γενικώς- ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης μυθολογίας
όσο και για πολλούς άλλους πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον! 
-Κυρία-κυρία, σε ποιο κεφάλαιο θα μάθουμε για τους λοιπούς λόγους;
Είναι στην ύλη των εξετάσεων; Γιατί δυσκολεύομαι πολύ καλέ κυρία να απομνημονεύω.


Κι αφού εμπεδώσαμε τα παραπάνω μπορούμε τώρα περάσουμε στο δεύτερο μέρος
Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα:
Εδώ  η κυρία Τριανταφύλλου γράφει έκθεση μαθήτριας λυκείου που προετοιμάζεται για πανελλαδικές
 Αραδιάζει  μια σειρά από μέτρα που πρέπει να παρθούν, από τον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους μέχρι την άρση της μονιμοποίησης και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας. Μας λέει  επίσης πως πρέπει να επέλθει τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους και φυσικά..περιβαντολλογική προστασία και μεταναστευτική πολιτική
Δεν υπάρχει καμία προτεραιότητα, όλα ατάκτως ερριμμένα, όλα στο ίδιο τσουβάλι, όλα ταυτόχρονα, μία λέξη για το καθένα είναι αρκετή.  Ανάμεσα στα άλλα, υπάρχει και αυτό το ακατανόητο: «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...) 
Δηλαδή;;;
Αφού λοιπόν μας αναφέρει επιγραμματικά το τι πρέπει να γίνει χωρίς βεβαίως να μας πει ούτε λέξη για το πώς  μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά τα κάτι που πρέπει να γίνουν
αρχίζει, κοινότοπα, αλαζονικά και ανέξοδα να μας κουνάει το δάχτυλο,
η Σώτη, του Athens Voice και του Lifo:  
Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες..
Περνάτε δεύτερη εφηβία κυρία μου ή  μήπως είναι επί σκοπού αυτό το "δίκιο που σας πνίγει" ; Και εξηγήστε μας παρακαλώ, από ποιον χαρακτηρίζεται αυθαιρέτως κάποιος "μέσος Έλληνας" γιατί είναι απολύτως ασαφές.


Δεν υποστηρίζω το αλάθητο καμίας αριστεράς. 
και φυσικά έχει ο καθένας το δικαίωμα να παίρνει θέση επί παντός επιστητού, αρκεί αυτά που υποστηρίζει να μπορεί επίσης να τα στηρίξει με επιχειρήματα και όχι με κραυγές, αφορισμούς και υπεραπλουστεύσεις.
Αλλιώς γελοιοποιείται, τόσο με την προχειρότητα, όσο και με το θράσος να στριμώξει το πολυδιάστατο πρίσμα της ιστορίας σε δυο-τρία κλισέ του συρμού. 
Αν το εν λόγω κείμενο ήταν έκθεση μαθήτριας λυκείου, θα μου άρεσε, θα το θεωρούσα ελπιδοφόρο.
Είναι ωραίο οι έφηβοι να γενικεύουν, είναι φυσικό να τα βάζουν με τα πάντα, είναι αναμενόμενο να ισοπεδώνουν, να εξομοιώνουν, να μπερδεύουν. Αυτός είναι ο τρόπος να γεννηθεί η προσωπική αντίληψη του καθενός. 
Μία συγγραφέας όμως που από ένα free press έντυπο, μας βομβαρδίζει ανελέητα με γενικολογίες και κλισέ πασπαλισμένα με μπόλικη υπεροψία, πάει πολύ. 


ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε εδώ:
http://tvxs.gr/news/έγραψαν-είπαν/για-την-«ανανεωτική»-δημοκρατική-αριστερά-της-σώτης-τριανταφύλλου


υ.γ.  και θα το πω για να μη σκάσω, εκείνα τα έρμα τα εισαγωγικά στο "μανιφέστο", να θεωρήσω πως είναι απλώς αποτέλεσμα προχειρότητας και όχι αυτοϋπονόμευση, έτσι;

Ευτράπελα

 Η κότα έκανε λοιπόν  το αυγό 
-ή  αβγό, γιατί το άρθρο μοιάζει να πάσχει από πολύ σοβαρό διχασμό σχετικά με την ορθογραφία-
πάντως το αυγό δεν έκανε την κότα.
Σε αυτό κατέληξαν μετά από πολυέξοδες μελέτες οι επιστήμονες των Πανεπιστημίων Σέφιλντ και Γουόρικ.
Θα παρακαλούσα θερμά να κάνουμε έρανο, να δώσουμε το κατιτίς μας και εμείς ώστε να ξεκινήσουν άμεσα οι μελέτες που θα φέρουν  μια σαφή και τελεσίδικη απάντηση στο άλλο μεγάλο ερώτημα:
Είναι το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
και φυσικά στο to be or not to be


dobedobedobedo
κάτω απ' το μπα
κάτω απ' το μπου
κάτω απ΄το δέντρο του μπαμπού

Αγαπητέ τουρίστα

Καλοκαίρι. Οι περισσότεροι έχετε αρχίσει να ονειρεύεστε κάποια ΄γιοπελαγίτικη παραλία. Μετράτε τις μέρες ανάποδα, κανονίζετε εισιτήρια, αναρωτιέστε αν θα βρείτε τα πράγματα όπως τα αφήσατε πριν έντεκα μήνες ή αν θα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, αν θα είναι εκεί ο τάδε ή ο δείνα που δεν τον είδατε από πρόπερσι, αν η κερά-Πλητώ, ζει ακόμα ή πέθανε.

hay milonga de amor