Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Αγαπητέ τουρίστα
Καλοκαίρι. Οι περισσότεροι έχετε αρχίσει να ονειρεύεστε κάποια ΄γιοπελαγίτικη παραλία. Μετράτε τις μέρες ανάποδα, κανονίζετε εισιτήρια, αναρωτιέστε αν θα βρείτε τα πράγματα όπως τα αφήσατε πριν έντεκα μήνες ή αν θα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, αν θα είναι εκεί ο τάδε ή ο δείνα που δεν τον είδατε από πρόπερσι, αν η κερά-Πλητώ, ζει ακόμα ή πέθανε.
Άλλοι αναζητάτε στον χάρτη προς τα πού θα ροβολήσετε εφέτος.
Πολλοί, αισθάνεστε αναπόσπαστο κομμάτι του τόπου που επισκέπτεστε.. "εγώ έρχομαι από το....κάθε καλοκαίρι", "θυμάσαι τότε που δεν υπήρχε τοο...ααχ" και διάφορα άλλα τέτοια
γραφικά, κουραστικά και επαναλαμβανόμενα.
Έπειτα οι μέρες κυλάνε ανάποδα.
Τρέχει ο Ιούλιος, τρέχει ο Αύγουστος.
Κάθε μέρα μετά τον -ευλογημένο γι αυτό- δεκαπενταύγουστο
μαζεύει καραβιές-καραβιές τόσους κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους,
ως που κάποια στιγμή το νησί ανασαίνει, αποκαλύπτεται, ξαναζεί στο ρυθμό του.
Μένουμε πάλι μόνοι.
Να καθαρίσουμε τα σκουπίδια που μείναν πίσω.
Να τρέξουμε για τα χειμερινά δρομολόγια των καραβιών που είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Να δούμε τι θα κάνουμε για πόσιμο νερό που το πληρώνουμε χρυσό,
για τις αφαλατώσεις που οι νόμοι και των δύο κυβερνήσεων έχουν μπλοκάρει.
Να δούμε τι θα κάνουμε με τις αποχετεύσεις, τους ΧΥΤΑ και τις χωματερές.
Τι θα κάνουμε για τους γιατρούς που δεν έχουμε παρά μόνο ως τουρίστες σε εξεζητημένα δωμάτια πολυτελείας ή κατά τη διάρκεια συνεδρίων με θέα το αιγαίο και θέμα αδιάφορο.
.
Ναι, δεν με πειράζει που φεύγετε
γιατί οι περισσότεροι είστε απλώς τουρίστες, τίποτε παραπάνω.
Τουρίστες που ονειρεύονται πως είναι κάτι διαφορετικό.
Τουρίστες με ψευδαισθήσεις αγάπης για τον τόπο που επισκέπτονται.
Κι όπως κάθε τουρίστας, αφήνετε πίσω τα λεφτά των διακοπών σας,
τα σκουπίδια σας και τις στέρνες στεγνές.
Παίρνετε μαζί τις αναμνήσεις σας.
.
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά, ε;
Γιατί έχουμε μάθει να λειτουργούμε λες και όλος κόσμος είναι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.
Γιατί δέκα άνθρωποι με όρεξη και μεράκι σε κάθε νησί, θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα, αντί να προσπαθούν με νύχια και με δόντια για πράγματα που δεν καταφέρνουν σε μεγαλύτερους τόπους.
Γιατί βλέπω την πλειοψηφία των καθηγητών και των δασκάλων, να μην ασχολούνται με τα παιδιά, αλλά με τα μόρια που θα τους δώσουν εξιτήριο λες και βρέθηκαν στο καθαρτήριο.
Γιατί βλέπω την πλειοψηφία των καθηγητών και των δασκάλων, να μην ασχολούνται με τα παιδιά, αλλά με τα μόρια που θα τους δώσουν εξιτήριο λες και βρέθηκαν στο καθαρτήριο.
Γιατί δεν έχουμε παιδίατρο.
Γιατί τελικά αυτή η Γη ξεπουλιέται σε εκείνους που έχουν λεφτά να την αγοράσουν και δεν υπάρχει πραγματικό δυναμικό να αντισταθεί κι όταν μεθαύριο θα γίνει σαν τα μούτρα μας, θα "λυπόμαστε" και θα μιλάμε για ευθύνες, λες και δεν είναι επίσης δική μας ευθύνη αυτή η εγκατάλειψη.
Είστε όλοι αλλού. Στις πρωτεύουσες, τις συν πρωτεύουσες, τα εξωτερικά
.
.
Γι΄αυτό μιλάω
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Chapeau!
Μπράβο.
(κι εγώ μέτοικος σε νησί, αλλά κάπως μεγαλύτερο)
Καλημέρα!
καλημέρα
:-)
Δημοσίευση σχολίου