το μεγάλο γαμώ το

Η πρώτη μου επαφή με την Σ.Τ. ήταν το 92-93 (;) όταν πρωτοείχε εκδοθεί το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ. Στην εικοσάχρονη που ήμουν τότε είχε αρέσει πολύ. Στην πορεία διάβασα μερικά βιβλία της ακόμη. Δεν ήταν κακά.
Κάποιες μεταφράσεις της.. η σχέση της με τον κινηματογράφο..
η εντύπωση που είχα ήταν γενικά θετική.
Δεν παρακολουθώ life style έντυπα, όπως επίσης δεν βλέπω τηλεόραση.
Η επιλογή μου έχει τα υπέρ και τα κατά της.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, άργησα να καταλάβω το είδος της πορείας που ακολούθησε η εν λόγω κυρία.
Διαβάζοντας το -ας πούμε- άρθρο της
θεώρησα όπως γράφω και στο  προηγούμενο ποστ, ότι αυτογελοιοποιείται.
Για πολλούς ήταν από όσο καταλαβαίνω κάτι αναμενόμενο.
Για μένα, που στο μεταξύ δεν είχα παρακολουθήσει την εξέλιξή της, ήταν -πώς να το πω;-
μέσα σε ένα στιγμιότυπο ο ορισμός του υπερφίαλου.

Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.
Η επί της ουσίας συζήτηση ξεκινά αλλού:

Αυτή η life style αριστερά,  έχει το βήμα και τα μέσα να φτιάχνει από το μπάχαλο
ένα ακόμα μεγαλύτερο μπάχαλο αντί να ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
Αυτή η ανακατωσούρα στη σκέψη και την πράξη  επιβραβεύεται σαν άλλη ΜΚΟ που το μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κατεστημένου εξαερώνοντας μέρος των εντάσεων του.
Αυτό το γαμημένο εγκατεστημένο σκηνικό του οποίου η Σ.Τ. δεν είναι παρά μία εκπρόσωπος ανάμεσα σε πολλούς, πάρα πολλούς, άλλους
αποκτά όσο πάει όλο και μεγαλύτερο βάρος
όλο και μεγαλύτερο όγκο.
Εκεί , εκεί είναι το μεγάλο γαμώ το.