edward hopper, 1882-1967
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Νάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς ένα δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Και ναν΄σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι' όλο να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα -με γυάλινα πανιά- πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
οξ' απ΄τον κύκλο των νερών - στα χάη.
Κι' όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
περ' από τόπους και καιρούς εώς ότου -φως μου-
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν΄η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
Γιάννης Σκαρίμπας
ουλαλούμ
εαυτούληδες
βοϊδάγγελοι
εκδ.Κακτος,1976
8 σχόλια:
"Η νύχτα φτάνοντας σκότωσε σιγά-σιγά το δειλινό.Γίνηκαν τεφροί οι ορίζοντες σα μαργαριτάρι θαμπό.Η θάλασσα κοιμήθηκε στην απανεμιά της γης.Κι ο πρώτος αστερισμός εσφράγισε τη χλωμάδα τ'ουρανού:Η τραγική μεγαλοπρέπεια του Νότιου Σταυρού μέσ'τις περιδινήσεις του Γαλαξία..."
"Το χαμένο νησί" - Μ.Καραγάτση
Αλόχα!
@10 εως 12 νάνοι
!!!
.. τελευταία στιγμή αποφάσισα να αναρτήσω τη φαντασία του Σκαρίμπα αντί του παρακάτω αποσπάσματος από το χαμένο νησί..
..Να σου πω την αλήθεια
την ψυχή πως παιδεύει η στυγνή αγωνία
τ΄είν' ο πόνος, το δάκρυ, η χαρά, η μανία,
πώς παιδεύει τ' ανθρώπου τη μοίρα ο νους
και το δάκρυ καφτό ξεχυλά ωκεανούς
Πώς θρηνούν πεθαμένα παιδιά οι μητέρες
πώς ασκόπως διαβαίνουν οι νύχτες κ' οι μέρες
Πώς ζητώντας να βρει της ψυχής το βυθό
βρηκ' εντός του ο θνητός λυτρωμό το θεό
Πώς η σκέψη ξεράθει σ' ονείρατα στείρα
πώς βαριά διαφεντεύει τον κόσμο η Μοίρα
Πώς σαλεύει ο βραχνάς μεσ' τ' ανθρώπου τα στήθια,
πώς ο Χάρος θα έρθει στερνά...
-Την αλήθεια
που ζυμώθηκε -φλόγα- με ίμερο κι' αίμα
τη μισώ. Τη μισώ πιο πολύ κι' απ' το ψέμα.
(Η σιωπή της ματιάς. Τραγικός στοχασμός
Πίστη, Νους και Ψυχή. Αρνητής χαλασμός)
-Προσταγή των Μοιρών: Να ζητάς. Θα σου φέρω.
Τι γυρεύει η ψυχή σου; Τι θέλεις;
-Δεν ξέρω...
Τ αγαπώ το χαμένο νησί
και να που τελικά,χάρη σ εσάς, βρέθηκε να συνταξιδεύει σε πλοίο με γυάλινα πανιά όξω απ των κύκλο των νερών -στα χάη..
..ευχαριστώ
buenas
πλοίο με γυαλινα πανιά, τελικά, υπάρχει, το εχω δει, ειναι ενα κρουαζιερόπλοιο με ξάρτια και πανιά πλαστικά που πιάνουν τον αέρα με υπολογιστή και το βραδι φωτίζονται πολύχρωμα, εφόσον ζεις σε νησί θα το εχεις δει.
οπότε απομένει να δουμε τα υπόλοιπα που αναφέρει το ποίημα.
αλλά μάλλον αυτά τα εχουμε ήδη δεί.
οπότε, ο κύκλος εκλεισε. αντε λοιπόν να κρεμαστούμε με την φανταιζί κορδελίτσα...
Γούφα΄μ
καλημέρα
ευτυχώς η κορδελίτσα πνέει
με άλλον άνεμο
από κρουαζιερόπλοια δε σκαμπάζει τίποτα..
ας κρεμαστούμε από μια άκρη της, αν είναι να μας ταξιδέψει μαζί της
έξω απ΄τον κύκλο..
(που ξέρεις, μπορεί και να μας πάει σε μια γωνία σοφού τριγώνου, μπορεί κι΄αλλού, μπορεί κι΄αλλού..)
@melen
Αν και ολοι μας παλευουμε με το δυσυποστατο,το πως διχαζεται κανεις αναμεσα στα δυο κειμενα,αρχικα μου διεφευγε..Ειναι με τοσο διαφορετικη οπτικη γωνια γραμμενα..
Ωστοσο,αν και φανατικος Καραγατσικος,κατι αρχισε να ψιθυριζει και σ'εμενα αυτος ο αερας που μας σπρωχνει εξω απο την τρικυμια αυτου του κοσμου..Για που αραγε;
Ισως ολη κι ολη η διαφορα ειναι μια φανταιζι κορδελα που τρελα χαιρεταει..
Ευτυχης συνυπαρξη..
@μέτοικος
το χαμένο νησί ταξιδεύει εξαιτίας μιας κατάρας
η κορδελίτσα γιατί κάνει τρίπλα στη βαρύτητα και της ξεφεύγει
η κατάρα μεταμορφώνεται εκ του αποτελέσματος σε ευχή
η κορδελίτσα γίνεται χορογραφία
που οδηγεί τα βήματα..
Καλημέρα
@melen,καλημέρα
Κάποτε μια κόρη ετράπη σε φυγή (το πως και το γιατί είναι μεγάλη ιστορία).Περπάτησε πολύ κι εξάντλησε μεγάλο δρόμο και το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών της.Πάτησε σε ακανθώδη χωράφια και σε χωράφια γεμάτα πέτρες,που ξέσχιζαν τα τρυφερά πέλματα των ποδιών της.Ανίκανη να συνεχίσει,λιποθύμισε πάνω στα χώματα..
Βρέθηκε να προχωράει στην παραλία του ληθάργου της.Ένας άνθρωπος ερυθρός -μάλλον ιατρός φυλής ερυθροδέρμων- σταμάτησε στην αμμουδιά, την πλησίασε και με στοργή άπειρη την ξάπλωσε και της περιποιήθηκε τα φλογισμένα πόδια.Κατόπιν,πήρε την κορδέλλα που κρατούσε στο χέρι της (το πως βρέθηκε η κορδέλλα στο χέρι της,είναι κομμάτι της παραπάνω ιστορίας),την έκοψε σε δυο ίσα μέρη κι έδεσε το καθένα γύρω από τους αστραγάλους της.
Έκτοτε λέει, η κόρη περιφέρεται στην αμμουδιά και περπατά σαν ξύπνια ενώ είναι κοιμισμένη,από την μια άκρη της παραλίας στην άλλη.Χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο όμορφη και παρά τις προσπάθειες των περίεργων που συρρέουν από τα πέρατα του κόσμου για να την δουν,κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να την ξυπνήσει.
Την ιστορία διηγήθηκε πριν από περίπου πενήντα χρόνια γόνος ναυτικής οικογενείας και υπερρεαλιστικής...
Ύστερα από το τελευταίο σας σχόλιο κι έπειτα από μακρά κι ενδελεχή συζήτηση -με τον κίνδυνο πραγματικά να μπουρδουκλωθούμε- καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για την ίδια "διδουσα κινηση" κοδέλλα..
@νάνοι
οι μυθολογίες, προσωπικές ή μη,
πάντοτε βρίσκουν τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους..
την είχα ξεχασμένη τούτη την κορδέλα..
Χαιρετώ!
..και προσοχή στα μπουρδουκλώματα!
Δημοσίευση σχολίου