φωτιά και ανάπαυση

"Τι τους χρειάζονται τόσους σταυρούς;" ρώτησα τη μαμά

τη μέρα που πήγαμε να δούμε τα ξαδέρφια μου.
"Για ν' αναπαυθούν εν ειρήνη και να αναληφθούν στους
ουρανούς", είπε η μάνα κλαίγοντας με καυτά δάκρυα και τα-
χτοποιώντας ένα λουλούδινο στεφάνι σ' έναν σταυρό, λίγο πιο
πέρα. Εγώ, ξεπάτωσα εφτά, τους έχωσα κάτω απ' τη μασχάλη
και τους κουβάλησα σπίτι. Τους βόλεψα πάνω στο κρεβάτι μου
για να αναπαύομαι ήσυχος και να μην αισθάνομαι τίποτα,
ούτε καν τα τσιμπήματα από τα κουνούπια. Στα μέρη μας,
έχουν κάτι κεντριά χειρότερα κι απ' των σκορπιών.

"Αυτοί οι σταυροί είναι για να ξεκουραζόμαστε", είπα στη
γιαγιά όταν μπήκε στο δωμάτιο. Η γιαγιά μου είναι πολύ
γριά, σκέφτηκα καθώς ξάπλωνα. "Πάρε δύο σταυρούς να
σου βρίσκονται", είπα στη γιαγιά. Τους μάζεψε όλους.
"Δεν έχουμε ξύλα σήμερα", είπε. Στάθηκε μπροστά στο
φούρνο, τους έσπασε σε κομμάτια και τους πέταξε στη
φωτιά.
"Τι κάνεις εκεί, ξεκουτιάρα!" της φώναξα κι άρπαξα ένα
κομμάτι φλεγόμενου σταυρού να της το πετάξω να της κάψω
τα μάτια. Αλλά με τούτη τη γριά δεν τα βγάζει κανείς εύκολα
πέρα. Με το που μ' είδε, έπιασε την κατσαρόλα με το ζεματιστό
νερό και πήγε να με περιχύσει. Κι αν δεν τα κατάφερνα να της
ξεφύγω, τώρα θα' μουν σα βρασμένο γουρούνι.

Ρεϊνάλντο Αρένας
Ο Σελεστίνο πριν την αυγή
εκδ. Εξάντας