henri michauxΈνας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο
Άλογα Περήφανα Επιθυμίες
Άλογα περήφαναοι επιθυμίες μου
γονάτισαν κάθισαν χάμω
η πόλη όλη βάφτηκε στο σκοτάδι
μόνο τρείς άνθρωποι περπάτησαν
ο ένας πήγε να βρει το Θεό
ο άλλος πήγε να βρει το Διάβολο
κι ο τρίτος πήγε να βρει το Κενό
('Εκτοτε,1996)
5 σχόλια:
Να λοιπόν που αισίως φτάσαμε στο τέλος του πολύπαθου τούτου αφιερώματος... Ο τελικός απολογισμός αγαπητή? Εγώ οπωσδήποτε το απόλαυσα ιδιαιτέρως... Και νομίζω πως ανεξάρτητα από τον δικό μας προσωπικό διάλογο, τον οποίο βρίσκω αρκούντως επιτυχημένο, η μικρή αυτή αυτοσχέδια ανθολογία Σαχτούρη είναι αρκετά αντιπροσωπευτική του ποιητή. Το μόνο προβληματισμό που δεν θίξαμε καθόλου, και τον αναφέρω ακριβώς επειδή κατέχει κυριαρχική θέση στην ποίηση του Σαχτούρη είναι ο στοχασμός επάνω στο πρόσωπο του Ποιητή και στον ρόλο του.
Σκεφτόμουν πάντως να ξαναδοκιμάζαμε κάτι αντίστοιχο με κάποιον άλλο ίσως ποιητή κάποια στιγμή!
ΥΓ: είμαι απαράδεκτος, το ξέρω, που έβαλα τον Δ' Αρκόζι τελευταίο... κάθε απάντηση σ' αυτό το ποίημα είν' απλώς αδύνατη...
12σκεφτόμουν
αντί απάντησης στον Δ΄αρκόζι,
-μου δώσατε και το πάτημα
αναρτώντας το συγκεκριμένο ποίημα -
να στραφώ προς το πρόσωπο του ποιητή -πράγματι δεν το θίξαμε-
μα τελικά πώς θα μπορούσε ένας χ διάλογος ν αγκαλιάσει μια σχέση τόσο προσωπική όσο αυτή του ποιητή με την ποίηση;
Καλώς νομίζω έμεινε απ έξω
Όσο για την απόλαυση.. θα ανεβάσω ένα τραγούδι μια απ αυτές τις μέρες που θα την περιγράφει καλύτερα απ τις λέξεις μου
Καληνύχτα
cher g.e.
Καλημερίζω από το ήδη χειμωνιάτικο Παρίσι... αγαπητή Melen δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα ότι ο διάλογος ενός Ποιητή με την ποίηση είναι κάτι απόλυτα προσωπικό, υπό την έννοια - τουλάχιστον στην περίπτωση Σαχτούρη, που αντιμετωπίζει το ζήτημα με έναν σχεδόν μεσσιανικό τρόπο - ότι ο ποιητής έχει έναν ρόλο - ή κατά τον Σαχτούρη μία αποστολή να επιτελέσει. Για τον Σαχτούρη ο Ποιητής είναι ένα πρόσωπο που υποφέρει, που έχει την ικανότητα να υποφέρει, και κατ΄επέκταση να αισθητικοποιήσει αυτόν τον πόνο εν συνεχεία και να τον εκφράσει. Αυτή η εκφορά του πόνου, αυτό το 'να πεις τα πράγματα με τ' όνομα τους', είναι που προσδίδει στην ποίηση την καθαρτική λειτουργία της και μετατρέπει τον Ποιητή σε ένα πρόσωπο προορισμένο να περισώσει "ό,τι σ' αυτόν τον άγριο κόσμο κινδυνεύει". Όμως αυτή δεν είναι η μοναδική σχέση δημιουργού - δημιουργικής διαδικασίας ούτε αντίστοιχα η μοναδική σχέση δημιουργού-κοινωνίας. Κατ' επέκτασιν επιβάλλεται από μόνος του ένας τέτοιος διάλογος όχι μόνο ανάμεσα στον ποιητή και στους ομότεχνους του που καλούνται να τοποθετηθούν επί του ζητήματος, αλλά και ανάμεσα στον ποιητή και τους αποδέκτες του. Μπορεί προσωπικά να θεωρώ τα "ποιήματα για την Ποίηση" κάπως 'αυνανιστικά', ας μου επιτραπεί η έκφραση, αλλά παρόλα αυτά επιβάλλονται με την παρουσία τους και σε υποχρεώνουν να αναστοχαστείς με τη σειρά σου επάνω στο ζήτημα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως απλός αποδέκτης της ποιητικής πράξης.
Χαιρετώ!
Chacun avec son opinion,
cher ami..
Και αντί άλλης απάντησης..
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Ο ένας να μιλάει για ένα μάρτυρα
κι' ο άλλος ν΄απαντάει για ΄΄εναν ποντικό
Ο ένας να μιλάει για έναν Άγιο
κι ο άλλος ν΄απαντάει για ένα σκύλο
και είναι τότε που μέσα στη μαυρίλα
είδα τον Ποιητή ολομόναχο
και γύρω του να λάμπει
το κενό
(το σκεύος)
Χαιρετώ σε!
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη και μάλιστα στην ίδια πάντα συλλογή:
Το κεφάλι του ποιητή
Έκοψα το κεφάλι μου
το ‘βαλα σ’ ένα πιάτο
και το πήγα στο γιατρό μου
– Δεν έχει τίποτα, μου είπε,
είναι απλώς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στο ποτάμι και θα ιδούμε
το ‘ριξα στο ποτάμι μαζί με τους βατράχους
τότε είναι που χάλασε τον κόσμο
άρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
να τρίζει φοβερά και να ουρλιάζει
το πήρα και το φόρεσα πάλι στο λαιμό μου
γύριζα έξαλλος στους δρόμους
με πράσινο εξαγωνομετρικό κεφάλι ποιητή
...
Δημοσίευση σχολίου