ο κόου, ο καϊξής και η γιαγιά μου

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του Κόου, βρισκόμαστε  για λίγο  στο σπίτι μιας γριάς η οποία περιγράφει την αγγλία που αγάπησε
μια αγγλία που δεν υπάρχει πια. 
Δε μιλάει με πίκρα, ούτε με νοσταλγία. Μιλάει με θυμό.

Η γριά είναι τελικά μετανάστης. 

Όχι στον χώρο. Γεωγραφικά παραμένει στον ίδιο τόπο. 

Χρονικά όμως ναι. Κατοικεί σ' ένα σύμπαν ξένο, με συνήθειες διαφορετικές, άλλους ρυθμούς, άλλες προτεραιότητες. 

Βλέποντας αυτό το βίντεο του Καϊξή, σκέφτομαι πως μοιάζει να μας χωρίζουν χιλιετηρίδες από εκείνη την εποχή

είναι όμως δίπλα μας, τόσο κοντά μας

όσο και η γιαγιά μου εδώ πλάϊ μου που την έζησε

Δύο πράξεις και ένας επίλογος

Η άφιξη
(15-11)


Kαι ταξιδεύεις κυριακή μ' ένα καράβι  αυγουστιάτικο φορτωμένο ετεροδημότες.
Και δεν υπάρχει χώρος πουθενά να πέσει ένα μολύβι καν
Και δεν υπάρχει ήχος φυσικός που να μην τον απορροφά
αυτός ο αφόρητος θόρυβος,
το ασταμάτητο βουητό των ανθρώπων
και συνειδητοποιείς πως
σε δώδεκα ώρες ταξίδι, τα πιο κοντινά σου πλάσματα
αυτά που περισσότερο αισθάνεσαι να επικοινωνείς
είναι δυο σκύλοι και δυο παιδιά.
Τους σκύλους τους αγαπάς
για τα παιδιά λυπάσαι

Και ταξιδεύεις κυριακή μ ένα καράβι αυγουστιάτικο φορτωμένο ετεροδημότες

ένας άντρας γύρω στα πενήντα πέντε κάθεται δίπλα σου

επιμένει να σου αναπτύξει τη θεωρία του για τον κόσμο

που είναι και η μόνη σωστή

μια γυναίκα σου μιλάει για τις αγωνίες της,

θέλει να πάει το παιδί της στον ψυχίατρο 

γιατί ερωτεύτηκε και κλαίει

παρατηρείς, ακούς, συμπονάς

μ ένα ποτήρι βότκα 

που διαρκώς ανανεώνεται. 

Σκέφτεσαι πως το κουτσό ήταν καλύτερη παρέα

-ναι το σκέφτεσαι- πιο πραγματική πιο ζεστή παρέα, αλλά

δεν μπορείς να  ξαναπιάσεις τώρα το κουτσό

στον κουτσαμένο κόσμο κούτσαινε
-ή κολύμπα

Ο ταξιτζής μιλάει για την όμορφη πόλη μας

για τους προγόνους μας που ήταν σοφοί και την επέλεξαν

δεν αντέχεις και του τη λες αυθόρμητα

αυτός βουβαίνεται

μετά το ρίχνει στον πληθυντικό ευγένειας

Η ζέστη αφύσικη


Η παραμονή
(16-27/11)


κατεβαίνεις πεζή στο γραφείο
αμούστακα κακομούτσουνα
με μπράτσα πιστόλια και γκλοπ
ποζάρουν σε κάθε γωνία
το επάγγελμα ανθεί σε εποχές κρίσης
τριγύρω οι δίες, χουλιγκάνοι που εκτοξεύουν
καυσαέριο, θόρυβο και αντριλίκι
έχεις να τους συναντήσεις από την 5η του μάη
όταν καβαλώντας κομβόι τον πεζόδρομο της μεθώνης
χίμηξαν ανεξέλεγκτοι στην πλατεία και την κάναν γυαλιά καρφιά
Η μνήμη επανέρχεται στο ακέραιο
αδυνατείς να την εξαερώσεις


η μυθολογία γύρω από τον θεό
ο θεός, ο βολικός, ο κατ' εικόνα του ανθρώπου
διαβάζεις τον κάιν του σαραμάγκου
"...Στην επιστροφή, συμπτωματικά, σταμάτησαν για μια στιγμή στο δρόμο όπου ο αβραάμ είχε μιλήσει με τον κύριο, και τότε ο Κάιν είπε, Έχω μια σκέψη που δεν με αφήνει σε ησυχία, Ποια σκέψη, ρώτησε ο αβραάμ, Σκέφτομαι πως υπήρχαν αθώοι στα σόδομα και στις άλλες πόλεις που κάηκαν, Αν υπήρχαν,  ο κύριος θα είχε τηρήσει την υπόσχεση που μου έδωσε να τους σώσει τη ζωή, Τα παιδιά, είπε ο κάιν, τα παιδιά πρέπει να ήταν αθώα, Θεέ μου, μουρμούρισε ο αβραάμ και η φωνή του ήταν σαν βογκητό, Ναι, θεός δικός σου είναι, δικός τους όμως δεν είναι."


Λεωφορείο για την τρίπολη
αέρας καθαρός βουνίσιος
ιτιές, πολλές ιτιές
χαμηλά κυρίως κτίρια
σκεπές με κεραμίδια
μυρωδιά παντού από ξύλο που καίγεται
εδώ δεν έχει δίες
άφησαν φαίνεται οι θεοί
τα βουνά στην ησυχία τους


επιστρέφεις στην πρωτεύουσα δευτέρα πρωί
πηγαίνεις απευθείας από το κτελ στο γραφείο
μπορεί σε δυο μήνες να μην έχεις δουλειά
το ξέρεις εδώ και καιρό
οι συζητήσεις ακόμα αόριστες γενικές
κορδέλες οι λέξεις που  φτιασιδώνουν την αβεβαιότητα
χάσκει ανοιχτό το στόμα του άγχους
χορεύεις γύρω του χωρίς να πέφτεις μέσα
ως πότε;


Ζέστη αφύσικη που εξακολουθεί


Τα καράβια εδώ και πέντε μέρες απεργούν
βρίσκεσαι αποκλεισμένη στο λεκανοπέδιο
σκουπιδιάρα έχει τρεις μέρες να περάσει
από τη γειτονιά που σε φιλοξενεί
σκύλοι και άνθρωποι συνωστίζονται γύρω από τους κάδους
Κυρίως τη νύχτα
τη νύχτα τα σκουπίδια γίνονται

ο δημόσιος μπουφές.

κι ενώ σκαλίζουν κάδους διπλανούς

πιο διπλανούς από το διπλανό διαμέρισμα

είναι αποκλεισμένοι, όπως όλοι μας, 

σε μια ιδιωτικότητα συμπαγή

αφόρητη, 

απροσπέλαστη όμως

ρητή και αναντίρρητη  όσο και η πείνα

"the terrible privacy of maxwell sim",

γυροφέρνει στο κεφάλι σου ο τίτλος του Κόου

ανοίγεις το βιβλίο και βυθίζεσαι 

αντιστέκεσαι στον ύπνο ώσπου

οι λέξεις αποστάζουν μέσα στο όνειρο

Επίλογος

Αύριο φεύγεις

πρωί στις επτάμιση

οι γεύσεις όλες ανακατώνονται στο στόμα σου

κλίμακες ετερόκλιτων συναισθημάτων

τίποτα δεν θα αλλάξει προς το "καλύτερο" ή το "χειρότερο"

μονάχα που θα  ξεπλυθείς στη θάλασσα 

cause, (cummings)

For whatever we lose (like a you or a me)

it' s always ourselves we find in the sea

Ο ωκεανός και η σταγόνα

Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Χερουβείμ και δημοσιεύτηκε στη Γαλέρα τον Ιούλιο του '09

Mε αφορμή την ανάρτηση της Οu Ming για το τσιγάρο.
Ξεκίνησα να γράφω ένα σχόλιο στο μπλογκ της αλλά μου βγήκε σεντόνι και το έφερα εδώ.

Κάθε φορά που ανεβαίνω στην αθήνα αρρωσταίνω.  Ο φάρυγγας μου ξεραίνεται. Περνώντας οι μέρες, όλη η αναπνευστική οδός γίνεται τραχιά λες και κάτι την ξύνει ασταμάτητα και την πληγώνει. Τα πνευμόνια μου καίνε. Η αναπνοή, παύει να είναι βαθιά, γίνεται κοφτή και ρηχή προσπαθώντας να εισπνεύσει όσο το δυνατόν λιγότερο δηλητήριο. Κουράζομαι πολύ εύκολα, νομίζω πως φταίει ο θόρυβος, η ασχήμια, η έλλειψη ορίζοντα, αλλά κυρίως η κακή ποιότητα του αέρα, η έλλειψη οξυγόνου. Όταν φτάνω επιτέλους ξανά πίσω στο νησί, το πρώτο πράγμα που νοιώθω είναι η ανακούφιση της βαθιάς ανάσας.

Η πρωτεύουσα βλάπτει πολύ πιο σοβαρά την υγεία από ότι ο καπνός. Κι ας μην υπάρχει καμία ταμπέλα που να προειδοποιεί σχετικά.
Το να βγάζεις ένα παιδί σε καροτσάκι βόλτα στην αλεξάνδρας, την κηφισίας, κοκ είναι σαφώς πιο επιβλαβές για την υγεία του από το τσιγάρο. Δεν είναι τυχαίο πως τα κρούσματα άσθματος σε παιδιά σχολικής ηλικίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.
Ο κόσμος καίγεται κι εμείς πιπιλάμε την καραμέλα που σερβίρουν οι ασφαλιστικές εταιρείες για να μην πληρώνουν αποζημιώσεις στους συγγενείς αποθανόντων από καρκίνο του πνεύμονα.
Δεν τα λέω αυτά ως υπέρμαχος του καπνίσματος. Θεωρώ όμως πως το κάπνισμα δεν είναι μείζον πρόβλημα και είναι γελοίο να γίνεται αιτία διχασμού μεταξύ ανθρώπων που επί της ουσίας έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρότητα προβλήματα σε σχέση με την ποιότητα ζωής τους.
Παρατηρώ πως είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο το να εστιάζουμε σε μία λεπτομέρεια, να τη μεγεθύνουμε και να την κάνουμε θέμα γηπέδου και πόλωσης. Το αποτέλεσμα είναι πως η ευρεία όραση εξασθενεί υπέρ του σημείου εστίασης, τα πράγματα γίνονται θολά και παραμένουν ασύνδετα μεταξύ τους. Τολμώ να πω πως ενδέχεται, αυτό να οφείλεται στην έλλειψη ορίζοντα. Όπου και να κοιτάξεις σ αυτήν την πόλη, τα μάτια σου σκοντάφτουν πάνω σε τοίχους από μπετόν, πάνω σε ασχήμια. Η περιφερειακή όραση έχει αδρανήσει. Το να χάνεις την περιφερειακή όραση είναι σοβαρό πρόβλημα, χάνεις ουσιαστική πληροφορία από το άμεσο περιβάλλον σου, αποκτάς δηλαδή  παρωπίδες. -Όχι, αυτό που λέω δεν είναι υπερβολή. Οι παρωπίδες σε εμποδίζουν να κοιτάς γύρω. Το ίδιο κάνει και η απώλεια της περιφερειακής όρασης.
Θα μπορούσα να πω πολύ περισσότερα, αλλά φοβάμαι πως έπειτα θα μπλέξουμε με επιχειρήματα που αποπροσανατολίζουν και αποδυναμώνουν την ουσία. Και η ουσία είναι αυτή:
Η ποιότητα της καθημερινής ζωής, κινώντας από τις πιο βασικές ανάγκες όπως το να αναπνέεις καθαρό αέρα, είναι κάκιστη. Και το τσιγάρο, δεν είναι παρά μια σταγόνα σ' έναν πολύ βρώμικο ωκεανό. Είναι παράλογο να ξεχνάμε τον ωκεανό και, εστιάζοντας εντελώς μυωπικά, να πολωνόμαστε  για μια σταγόνα.

Υ.Γ. Όχι, δεν τις ξέχασα τις εκλογές..

Ο χαμογελαστός με το μαχαίρι κάτω από την κάπα

 Ο Coleridge παρατηρεί ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται αριστοτελικοί ή πλατωνικοί. Οι δεύτεροι θεωρούν ότι οι ομοταξίες, οι τάξεις και τα γένη είναι πραγματικότητες ˙ οι πρώτοι ότι είναι γενικεύσεις ˙ γι αυτούς, η γλώσσα δεν είναι παρά ένα προσεγγιστικό παιχνίδι συμβόλων ˙ για τους άλλους είναι ένας χάρτης του σύμπαντος. Ο πλατωνικός γνωρίζει πως το σύμπαν είναι κατά κάποιο τρόπο ένα κλειστό σύστημα, μια τάξη ˙ όμως, για τον αριστοτελικό, η τάξη αυτή μπορεί να είναι ένα σφάλμα ή μια ψευδαίσθηση, που οφείλεται στην ελλειπή μας γνώση. Παρόντες σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη, σε όλες τις εποχές, οι δύο αθάνατοι ανταγωνιστές άλλαζαν γλώσσα και όνομα ˙ από τη μια, ο Παρμενίδης, ο Πλάτων, ο Σπινόζα, ο Francis Bradley ˙από την άλλη, ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης, ο Locke, ο Hume, o Willam James. Στις επίμοχθες σχολές του Μεσαίωνα, όλοι επικαλούνται τον Αριστοτέλη, όμως μόνο οι νομιναλιστές είναι Αριστοτέλης ˙ οι ρεαλιστές είναι Πλάτων. Ο George Henry Lewes εξέφρασε την άποψη  ότι η μοναδική μεσαιωνική διαμάχη που έχει κάποια φιλοσοφική αξία είναι η μεταξύ νομιναλισμού και ρεαλισμού
...
Μπορούμε να πούμε ότι το πρωταρχικό για τον ρεαλισμό ήταν οι καθολικές έννοιες (εμείς θα τις λέγαμε αφηρημένες ˙ο Πλάτων θα' λεγε ιδέες, μορφές) και για τον νομιναλισμό, τα άτομα. Η Ιστορία της Φιλοσοφίας δεν είναι ένα άχρηστο μουσείο περισπασμών και λεκτικών παιχνιδιών ˙κατά πάσα πιθανότητα, οι δύο αυτές θέσεις ανταποκρίνονται στους δύο μόνο  τρόπους αίσθησης της πραγματικότητας. Γράφει ο Maurice de Wulf: " Ο άκρατος ρεαλισμός δέχτηκε τις πρώτες συμφύσεις. Ο χρονικογράφος Heriman (11 αιώνας) αποκαλεί antiqui doctores όσους διδάσκουν τη διαλεκτική in re.˙ o Aβελάρδος αναφέρεται σ' αυτήν ως antiqua doctrina, και ως τα τέλη του 12ου αιώνα, οι αντίπαλοι της ονομάζονται moderni". Mια θέση, που σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη, τον 9ο αιώνα εθεωρείτο προφανής, και, μάλιστα ίσχυσε ως τον 14 αιώνα. Ο νομιναλισμός, πάλαι ποτέ νεωτερισμός ελάχιστων ανθρώπων, σήμερα αγκαλιάζει όλον τον κόσμο ˙ η νίκη του είναι τόσο ευρεία και τόσο ολοκληρωτική, ώστε το όνομά του είναι πια άχρηστο. Κανείς δε δηλώνει νομιναλιστής, γιατί είναι αδύνατο να' ναι κάτι άλλο. Ας προσπαθήσουμε πάντως να καταλάβουμε τους ανθρώπους του Μεσαίωνα, για τους οποίους το ουσιώδες, δεν ήταν ο άνθρωπος αλλά η ανθρωπότητα, δεν ήταν τα άτομα, αλλά το είδος, όχι τα είδη, αλλά το γένος, όχι τα γένη, αλλά ο Θεός. Απ' αυτές τις έννοιες ανεφύη κατά τη γνώμη μου, η αλληγορική λογοτεχνία: μύθος των αφηρημένων ιδεών, όπως το μυθιστόρημα είναι μύθος των ατόμων. Οι αφηρημένες έννοιες προσωποποιούνται˙ γι' αυτό και κάθε αλληγορία έχει κάτι μυθιστορηματικό.
Το πέρασμα από την αλληγορία στο μυθιστόρημα, από τα είδη στα άτομα, απ' τον ρεαλισμό στον νομιναλισμό, κράτησε κάμποσους αιώνες, θ' αποτολμήσω όμως μια ιδεώδη ημερομηνία: εκείνη τη μέρα του 1382, που ο Geoffry Chauser, χωρίς να ξέρει ίσως πως ήταν νομιναλιστής, θέλησε να μεταφράσει στα αγγλικά τον στίχο του Βοκάκιου E con gli occulti ferri i Tradimenti ("Kαι οι Προδοσίες με τα κρυφά σιδερικά τους") και το απέδωσε έτσι: The smyler with the knife under the clock ("Ο χαμογελαστός με το μαχαίρι κάτω από την κάπα").

Χόρχε Λούις Μπόρχες, Από τις αλληγορίες στα μυθιστορήματα 
που περιλαμβάνεται στις Διερευνήσεις
εκδ. Ύψιλον

 

Υ.Γ. Μακριά, μέσα στα απώτατα βάθη του Αμνού, ο πόλεμος συνεχίζεται. 
Οδυσσέας Ελύτης

Sin palabras

το λίγο, το αρκετό, το παν

και τραγούδησα

το τραγούδι του 'Απειρου μέσα

σ' ένα σφραγισμένο πηγάδι.

Ας σκορπίσει η φύση πάνω στο πυρωμένο κρανίο μου

τον ήλιο της, τη βροχή της,

 τον άνεμο που αγγίζει τα μαλλιά μου

και τα υπόλοιπα καλώς να έρθουν, σαν είναι η ώρα τους 

αρκεί στο μεταξύ τον λίγο χρόνο που διαθέτουμε

 να τον έχουμε ζήσει

-κομμάτι του κειμένου, είναι παραφθορά του  Πεσσόα-

είχα ξεχάσει να πω..

διακοπές..

σήμερα ξύπνησα 

εδώ

Προφήτης Ηλίας

Αμοργός

Πάντα

heat hot

Kelly Reichardt

Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος ξεπήδησε ως μια αυθόρμητη απάντηση στις mainstream πανάκριβες παραγωγές κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Στα πρώτα του βήματα έδωσε μερικές πολύ δυνατές ταινίες. Καπελώθηκε όμως γρήγορα όταν κάποιοι μυρίστηκαν  λεφτά στον χώρο και επένδυσαν σ' αυτόν κόβοντάς του στην ουσία την ορμή και μετατρέποντάς τον σιγά αλλά σταθερά σε κάτι λιγότερο πρωτότυπο.

Το κίνημα έπαψε να είναι ανεξάρτητο. Κάτω από τη σημαία του εναλλακτικού δημιουργήθηκε ένα νέο μοντέλο παραγωγής  φθηνότερων ταινιών. Μια καινούργια μικρή βιομηχανία άρχισε να ανθίζει εις βάρος της ποιότητας που έπεσε κατακόρυφα. Το αρχικό κέφι στις περισσότερες περιπτώσεις χάθηκε. Το μεράκι, η τρέλλα ή το προσωπικό χνάρι, που ήταν κύρια συστατικά σ αυτές τις ταινίες, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, στιλιζαρίστηκαν και διαβρώθηκαν.

-Πολλά λέω. . ας μπω στο θέμα. .

Οι ταινίες της Kelly Reichardt γυρνάνε τον ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο στην πηγή του. Του ξαναδίνουν τη σημασία που έχασε. Είναι εύγλωττες χωρίς να γίνονται φωνακλάδικες. Είναι ιδιαίτερες χωρίς να διεκδικούν το καπέλο καμίας ιδιαιτερότητας. Είναι βαθειά πολιτικές χωρίς να σηκώνουνε παντιέρα και βαθειά ανθρώπινες χωρίς να γίνονται μελό.

Ακολουθεί το τρέιλερ της τελευταίας της ταινίας 

Wendy and Lucy

και της αμέσως προηγούμενης

Old joy

Στο κενό ανάμεσα

I grow old... I grow old...

I shall wear the bottoms of my trousers rolled.

T.S. Elliot, The Love Song of J. Alfred Prufrock

Ελάτε τώρα, να σας μετρήσω, του είπε ο αστυνομικός αφού είχε συμπληρώσει όλα τα άλλα στοιχεία του, πάνω στο καινούργιο δελτίο ταυτότητας. 

"Μα το ύψος μου αναφέρεται στην παλιά μου ταυτότητα", αντέδρασε αυτός, "είμαι ένα και εβδομήντα πέντε".

Ο αστυνομικός χαμογέλασε ειρωνικά. "Τότε, ήσασταν είκοσι χρονών, τώρα εξήντα πέντε. Ας κάνουμε μιαν επαλήθευση".

Αν και δεν καταλάβαινε τι νόημα είχε αυτή η επαλήθευση, ανέβηκε στο ειδικό βάθρο, ίσιωσε, σε στάση προσοχής, το κορμί του και ο αστυνομικός κατέβασε, ως το γυμνό κρανίο του, την κρύα μεταλλική μπάρα. "Ένα και εβδομήντα δύο", του ανακοίνωσε, με το ίδιο χαμόγελο.

Ένιωσε να του κόβονται τα πόδια. "Μα πώς είναι δυνατόν΄" αναφώνησε. "Τι έγιναν αυτά τα τρία εκατοστά; Ποιος μου τα πήρε;"

"Ο χρόνος, ξέρετε...", αποκρίθηκε ο αστυνομικός, και το χαμόγελό του είχε τώρα μια χροιά συμπόνιας, "... ο χρόνος ροκανίζει τους σπονδύλους. Όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο χαμηλώνει".

Στο άκουσμα αυτών των λόγων, άστραψε κάτι ξαφνικά μες στο μυαλό του κι είδε τον εαυτό του ως μπονσάι και τον χρόνο, διεστραμμένο Γιαπωνέζο κηπουρό, να τον μικραίνει και να τον μικραίνει...

"Α, πως γερνάω... πώς γερνάω.../ Το πανταλόνι με μπατζάκια γυρισμένα θα φοράω", μουρμούρισε, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά, την τραγικότητα αυτών των στίχων που, άλλοτε, του φαίνονταν απλώς αστείοι.

"Τι είπατε;" ρώτησε ο αστυνομικός.

"Μπα, τίποτε... Θυμήθηκα μονάχα κείνη τη ρήση των αρχαίων ημών προγόνων: Ον οι θεοί φιλούσι, αποθνήσκει νέος... και ένα εβδομήντα πέντε".

Ο αστυνομικός γέλασε. Αυτός όχι.

Αργύρης Χιόνης

Το Μπονσάι

Από  τη συλλογή Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, εκδ. Κίχλη.

Το παραπάνω απόσπασμα το απόλαυσα πίνοντας έναν γρήγορο καφέ ανάμεσα σε δυο δουλειές. Μέρες τώρα με γυρόφερνε ο Έλιοτ και είπα μόλις επιστρέψω σπίτι να ανοίξω το βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα. Ταυτόχρονα, σε κάποιο άλλο σημείο του μυαλού μου χτυπούσε ένα καμπανάκι για κάτι άλλο,  κάτι για κόκαλα και γηρατειά που είχα μάλλον πρόσφατα διαβάσει. Αλλά πού; ποιανού; -Δεν θυμήθηκα. Επέστρεψα στη δουλειά και μετά στο  σπίτι. Άνοιξα τον Ελιοτ σε τυχαία σελίδα. Διάβασα:

..At the still point of the turning world. Neither flesh, nor fleshless; 

Neither from, nor towards; at the still point, there the dance is,

But neither arrest, nor movement. And do not call it fixity,

Where past and future are gathered. Neither movement from nor towards,

Neither ascent nor decline. Except for the point, the still point,

There would be no dance, and there is only the dance.

I can only say, there we have been: but I cannot say where.

And I cannot say, how long, for that is to place it in time...

-Απόσπασμα από το Burnt Norton,  Τέσσερα Κουαρτέτα-.

Έκλεισα τον Έλιοτ. Έστριψα τσιγάρο. Κάπνισα κοιτώντας σε πρώτο πλάνο μια νεαρή ελιά και πίσω το βουνό ν αχνίζει από τη ζέστη. 

Το άλλο που με γυρόφερνε νωρίτερα, αδύνατο να το θυμηθώ. Συνέχισα να καπνίζω. Σκέφτηκα πως μέσα στο νου πρέπει να υπάρχουν απότομες βυθομερτικές αλλαγές. Όπως στη θάλασσα. Για να ψαρέψεις μπαλάδες πηγαίνεις εκεί που αλλάζει ξαφνικά το βάθος κατά 10-15 μέτρα. Στο κενό ανάμεσα στον έναν και τον άλλον πάτο, κυνηγάνε οι μπαλάδες την τροφή τους. Κάπου σ΄ένα τέτοιο κενό, κολυμπούσε  το χνάρι που έψαχνα. 

Έσβησα το τσιγάρο. Τάισα τις γάτες. Έκανα μια γύρα στη μπλογκόσφαιρα. Έπεσα πάνω σ΄αυτήν την πολύ συγκινητική, για μένα, ανάρτηση του Σαραντάκου: Λαπαθιώτης-Καραγάτσης, η δεύτερη "συνάντηση" . 

Kι εκεί, λες και είχε μπει το σωστό δόλωμα στο αγκίστρι, θυμήθηκα αυτό που μου ξέφευγε.

Συνέβη το εξής: Το βιβλίο που αιωρούνταν στο κενό, ήταν τα Διαλαθόντα της Ντίνας Καραβίτη. Διαβάζοντας την ανάρτηση του Σαραντάκου, θυμήθηκα το ποίημα που έχει γράψει για τον Λαπαθιώτη και από κει συνειδητοποίησα πως νωρίτερα δεν αναζητούσα παρά αυτό το βιβλίο.

Άναψα κι άλλο τσιγάρο. Οι γάτες είχαν φάει και ήταν απορροφημένες με την καθαριότητα. 

Άνοιξα τα Διαλαθόντα κι έψαξα αυτά που ήθελα

Αναφορά στον ποητή

Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Το σπίτι σας, αγαπητέ

τα σφράγισε

τα ξύλινα ματόκλαδα.

Όπως κι εσείς

το φως 

δεν θέλει πια να βλέπει.

"Είχα παιδί μονάκριβο", μου είπε.

"Το πόνεσα

το κοίμησα

με όνειρα το τάισα

και ίσκιους.

Σαν ποιητή 

ναρκομανή και πένητα

τον έζησα.

Αυτόχειρα

σαν σήμερα τον έθαψα..."

Κι ενώ το σπίτι-μνήμα σας

στη μνήμη σας ορκίστηκε

σιγά σιγά να λιώνει

ο παιδικός σας σύντροφος

ο έμπιστος ο φίλος

που όταν σας έχασε έλεγε

χειμώνιασε η ζωή μου

ο κήπος σας 

σας λέω μετά λύπης μου

ότι κι αυτός σας πρόδωσε.

Ανθίζει πάλι φέτος.

και..

 Καθ΄οδόν

Νοσταλγούν 

τα κόκαλα 

τη γη τους.

Γι' αυτό και οι γέροι 

περπατούν σκυφτοί.

-Ντίνα Καραβίτη, Διαλαθόντα, εκδ. Κέδρος-

Aπορροφήθηκα. Συνέχισα να διαβάσω ως το σούρουπο. Άφησα τις γάτες να κοιμούνται, την πόρτα ορθάνοιχτη και τα παράθυρα -μπας και μπει λίγος αέρας-  και βγήκα για περίπατο

απαντώντας σε μια επείγουσα ανάγκη να εισπνεύσω το βαθύ άρωμα ώριμης συκιάς

Ο τελευταίος σπόνδυλος, ο κολοβός

Ήθελα νά χω ουρά. μακριά, μεγάλη.
να αναπαύεται πάνω στον ώμο μου όταν αγναντεύω.
να με προδίδει όταν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου.
ν' αποκαλύπτει την επιθυμία μου ως και  την τελευταία της πτυχή.

Ήθελα να χω ουρά.
με τον παλμό της να διαλύει τις συμβάσεις

Ταξιδεύοντας με τους αιθίοπες

Tesfa Maryan Kidane



Mulatu Astatke



Aster Aweke

αεροστατικά διλήμματα

Μια γιγάντια, αόρατη γροθιά βάρεσε στο αερόστατο δύο αλλεπάλληλα χτυπήματα, ένα δύο, το δεύτερο πιο άγριο από το πρώτο (...). Στο διάστημα της σιωπής που ακολούθησε τη σαστιμάρα μας, πριν προλάβουν να ξαναρχίσουν οι φωνές, ήρθε η δεύτερη μπουνιά, χτυπώντας το μπαλόνι προς τα πάνω και προς τα δυτικά. Ξαφνικά πατούσαμε στον αέρα κι όλο μας το βάρος είχε συγκεντρωθεί στη λαβή των σφιγμένων μας γροθιών.

Αυτές οι δύο στιγμές μας στο κενό πιάνουν τόσο χώρο στη μνήμη μου, όσο θα' πιανε κι ένα πολυήμερο ταξίδι σε κάποιο ανεξερεύνητο ποτάμι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κρατηθώ γερά, για να χρησιμέψω σαν αντίβαρο στη δύναμη του αερόστατου. Το παιδί δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτα και, από στιγμή σε στιγμή, θα το έπαιρνε ο άνεμος. Δυο μίλια δυτικά υπήρχαν ηλεκτρικά καλώδια υψηλής τάσης. Ένα παιδί μονάχο του, που είχε ανάγκη βοήθειας. Ήταν καθήκον μου να κρατηθώ και νόμιζα πως το ίδιο θα κάναμε όλοι.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την επιθυμία μου να γαντζωθώ από το σχοινί για να σώσω το αγόρι -δεν είχε μεσολαβήσει καλά καλά ένας καρδιακός παλμός-  ήλθαν στο νου μου άλλες σκέψεις, που περιείχαν φόβο και αστραπιαίους, περίπλοκους υπολογισμούς. Ανεβαίναμε και το έδαφος απομακρυνόταν, καθώς το μπαλόνι σπρωχνόταν προς τα δυτικά. Ήξερα ότι έπρεπε να τυλίξω τα πόδια μου γύρω από το σχοινί. Μα η άκρη του έφτανε μόλις στη μέση μου και τα δάχτυλά μου δεν άντεχαν πια να γραπώνουν. Τα πόδια μου χτυπούσαν στον άδειο αέρα. Κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνούσε, η απόστασή μας από τη γη μεγάλωνε και σε λίγο το να τα παρατήσω θ΄αποβούσε αδύνατο ή μοιραίο. Σε σύγκριση με μένα, ο Χάρι έμοιαζε ασφαλής, κουλουριασμένος μέσα στο καλάθι του. Ήταν πολύ πιθανό το αερόστατο να προσγειωνόταν ομαλά στους πρόποδες του λόφου. Το ότι εξακολουθούσα να κρατιέμαι εκεί, ίσως να μην οφειλόταν σε ένστικτο, μα σε κεκτημένη ταχύτητα και αδυναμία γρήγορης προσαρμογής.

Όμως να και πάλι, σε λιγότερο από ένα λουσμένο στην αδρεναλίνη καρδιοχτύπι αργότερα, μια άλλη μεταβλητή προστέθηκε στην εξίσωση: κάποιος άφησε το σχοινί του και το μπαλόνι, με τους κρεμασμένους επάνω του, εκτινάχτηκε αρκετά μέτρα ψηλότερα.

Δε γνωρίζω ούτε έμαθα ποτέ ποιος άφησε πρώτος το σχοινί του. Δεν είμαι πρόθυμος να δεχτώ ότι ήμουν εγώ. Το ίδιο όμως ισχυρίζονται και οι άλλοι -κανείς δεν παραδέχεται ότι άφησε πρώτος το δικό του σχοινί. Το σίγουρο είναι ότι αν δεν είχε σπάσει το κοινό μας μέτωπο, το συνολικό μας βάρος θα είχε προσγειώσει τι αερόστατο λίγο πιο κάτω στην πλαγιά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, καθώς εξασθενούσε η ριπή του ανέμου. Αλλά όπως είπα δεν υπήρχε συγκροτημένη ομάδα ούτε συγκεκριμένο σχέδιο και δεν παραβιάστηκε καμία συμφωνία. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία. Να θεωρήσουμε άραγε σωστό ότι ο καθένας φρόντισε για την πάρτη του; Έμεινε σε όλους μας τελικά, η ικανοποίηση ότι διαλέξαμε τη μόνη λογική λύση; Όχι, δεν είχαμε ούτε αυτήν την παρηγοριά, γιατί μέσα στη φύση του ανθρώπου υπάρχει γραμμένο ένα βαθύτερο, αρχέγονο και αυτόματο συμβόλαιο. Η συνεργασία αυτή απότελεί τη βάση των πρώτων κυνηγετικών μας επιτυχιών, τη δύναμη πίσω από την εξέλιξη της ανθρώπινης γλώσσας, την κόλλα της κοινωνικής μας συνοχής. Η δυστυχία που νιώσαμε με το θλιβερό επίλογο αυτής της ιστορίας ήταν η απόδειξη ότι είχαμε αποτύχει απέναντι στους εαυτούς μας. Αλλά η εγκατάλειψη υπήρχε κι αυτή στη φύση μας. Στις καρδιές μας είναι γραμμένος και ο εγωισμός. Αυτή είναι η σύγκρουση που αντιμετωπίζουμε ως θηλαστικά -τι να δώσεις στους άλλους και τι να κρατήσεις για τον εαυτό σου. Το να πατάμε σ΄αυτή τη διαχωριστική γραμμή, να ελέγχουμε τη συμπεριφόρα των άλλων και να ελεγχόμαστε απ' αυτούς, είναι εκείνο που ονομάζουμε ηθική. Κρεμασμένοι λίγα μέτρα πάνω από την κοφτή πλαγιά των λόφων Τσίλτερν, η ομάδα μας αντιμετώπισε το αρχέγονο, άλυτο ηθικό δίλημμα: εμείς ή εγώ;

Κάποιος είπε εγώ κι ύστερα δεν υπήρχε τίποτα να κερδηθεί λέγοντας εμείς.

Απόσπασμα από το Έμμονη Αγάπη

του Ιαν Μακ Γιουαν, 

εκδ. Νεφέλη

το μεγάλο γαμώ το

Η πρώτη μου επαφή με την Σ.Τ. ήταν το 92-93 (;) όταν πρωτοείχε εκδοθεί το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ. Στην εικοσάχρονη που ήμουν τότε είχε αρέσει πολύ. Στην πορεία διάβασα μερικά βιβλία της ακόμη. Δεν ήταν κακά.
Κάποιες μεταφράσεις της.. η σχέση της με τον κινηματογράφο..
η εντύπωση που είχα ήταν γενικά θετική.
Δεν παρακολουθώ life style έντυπα, όπως επίσης δεν βλέπω τηλεόραση.
Η επιλογή μου έχει τα υπέρ και τα κατά της.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, άργησα να καταλάβω το είδος της πορείας που ακολούθησε η εν λόγω κυρία.
Διαβάζοντας το -ας πούμε- άρθρο της
θεώρησα όπως γράφω και στο  προηγούμενο ποστ, ότι αυτογελοιοποιείται.
Για πολλούς ήταν από όσο καταλαβαίνω κάτι αναμενόμενο.
Για μένα, που στο μεταξύ δεν είχα παρακολουθήσει την εξέλιξή της, ήταν -πώς να το πω;-
μέσα σε ένα στιγμιότυπο ο ορισμός του υπερφίαλου.

Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.
Η επί της ουσίας συζήτηση ξεκινά αλλού:

Αυτή η life style αριστερά,  έχει το βήμα και τα μέσα να φτιάχνει από το μπάχαλο
ένα ακόμα μεγαλύτερο μπάχαλο αντί να ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
Αυτή η ανακατωσούρα στη σκέψη και την πράξη  επιβραβεύεται σαν άλλη ΜΚΟ που το μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κατεστημένου εξαερώνοντας μέρος των εντάσεων του.
Αυτό το γαμημένο εγκατεστημένο σκηνικό του οποίου η Σ.Τ. δεν είναι παρά μία εκπρόσωπος ανάμεσα σε πολλούς, πάρα πολλούς, άλλους
αποκτά όσο πάει όλο και μεγαλύτερο βάρος
όλο και μεγαλύτερο όγκο.
Εκεί , εκεί είναι το μεγάλο γαμώ το.

Τι μας λες ρε Σώτη;

"Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ·"
Έτσι ξεκινάει το χειμαρρώδες παραλήρημα  της κυρίας Τριανταφύλλου, η οποία στο όνομα της αριστεράς και της ανανέωσης μας σερβίρει ακατάπαυστα τη μία κοτσάνα μετά την άλλη. 
Αν κάποιος περιμένει  διαβάζοντας την παραπάνω δήλωση  πως ακολουθεί κάποια τοποθέτηση της εν λόγω κυρίας, σχετικά με την ομηρία της ΕΔΑ, απατάται. Πρόκειται για θέσφατο. Το είπε η Σώτη στο Athens Voice. Με έναν αφορισμό παραμορφώνει την ιστορία και την πορεία ενός χώρου που παρέμεινε πολιτικά ενεργός για περισσότερο από μία εικοσαετία (και εξαιρώ την επταετία), χωρίς ούτε μία παραπομπή που να στηρίζει την άποψή της. 
Και αφού κατόπιν μας βεβαιώσει σε δύο γραμμές ότι ο Σύριζα απλώς στερείται νοήματος, μας εξηγεί πως.. 
Το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ («εξωτερικού») απέκτησε και διατηρεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την εκλογική του: η ηθική, ο εσωτερικός πολιτισμός του, η ρητορική του αντιστοιχούν στην ελληνοθωμανική καθυστέρηση. Και εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης εκφράζει τη συστηματικά απλοϊκή του γνώμη «στον δρόμο».
Η ελληνοθωμανική καθυστέρηση λοιπόν φταίει  και όποιος δεν το γνώριζε, τώρα το έμαθε και μπορεί  να ρίχνει  πού και πού κανένα γαμοσταυρίδι στους τούρκους  για την ευθύνη που έχουν σχετικά με το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ ("εξωτερικού") 
Επίσης μαθαίνουμε πως το ΚΚΕ -εσωτερικού- απέτυχε 
τόσο επειδή το ΚΚΕ -γενικώς- ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης μυθολογίας
όσο και για πολλούς άλλους πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον! 
-Κυρία-κυρία, σε ποιο κεφάλαιο θα μάθουμε για τους λοιπούς λόγους;
Είναι στην ύλη των εξετάσεων; Γιατί δυσκολεύομαι πολύ καλέ κυρία να απομνημονεύω.


Κι αφού εμπεδώσαμε τα παραπάνω μπορούμε τώρα περάσουμε στο δεύτερο μέρος
Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα:
Εδώ  η κυρία Τριανταφύλλου γράφει έκθεση μαθήτριας λυκείου που προετοιμάζεται για πανελλαδικές
 Αραδιάζει  μια σειρά από μέτρα που πρέπει να παρθούν, από τον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους μέχρι την άρση της μονιμοποίησης και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας. Μας λέει  επίσης πως πρέπει να επέλθει τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους και φυσικά..περιβαντολλογική προστασία και μεταναστευτική πολιτική
Δεν υπάρχει καμία προτεραιότητα, όλα ατάκτως ερριμμένα, όλα στο ίδιο τσουβάλι, όλα ταυτόχρονα, μία λέξη για το καθένα είναι αρκετή.  Ανάμεσα στα άλλα, υπάρχει και αυτό το ακατανόητο: «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...) 
Δηλαδή;;;
Αφού λοιπόν μας αναφέρει επιγραμματικά το τι πρέπει να γίνει χωρίς βεβαίως να μας πει ούτε λέξη για το πώς  μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά τα κάτι που πρέπει να γίνουν
αρχίζει, κοινότοπα, αλαζονικά και ανέξοδα να μας κουνάει το δάχτυλο,
η Σώτη, του Athens Voice και του Lifo:  
Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες..
Περνάτε δεύτερη εφηβία κυρία μου ή  μήπως είναι επί σκοπού αυτό το "δίκιο που σας πνίγει" ; Και εξηγήστε μας παρακαλώ, από ποιον χαρακτηρίζεται αυθαιρέτως κάποιος "μέσος Έλληνας" γιατί είναι απολύτως ασαφές.


Δεν υποστηρίζω το αλάθητο καμίας αριστεράς. 
και φυσικά έχει ο καθένας το δικαίωμα να παίρνει θέση επί παντός επιστητού, αρκεί αυτά που υποστηρίζει να μπορεί επίσης να τα στηρίξει με επιχειρήματα και όχι με κραυγές, αφορισμούς και υπεραπλουστεύσεις.
Αλλιώς γελοιοποιείται, τόσο με την προχειρότητα, όσο και με το θράσος να στριμώξει το πολυδιάστατο πρίσμα της ιστορίας σε δυο-τρία κλισέ του συρμού. 
Αν το εν λόγω κείμενο ήταν έκθεση μαθήτριας λυκείου, θα μου άρεσε, θα το θεωρούσα ελπιδοφόρο.
Είναι ωραίο οι έφηβοι να γενικεύουν, είναι φυσικό να τα βάζουν με τα πάντα, είναι αναμενόμενο να ισοπεδώνουν, να εξομοιώνουν, να μπερδεύουν. Αυτός είναι ο τρόπος να γεννηθεί η προσωπική αντίληψη του καθενός. 
Μία συγγραφέας όμως που από ένα free press έντυπο, μας βομβαρδίζει ανελέητα με γενικολογίες και κλισέ πασπαλισμένα με μπόλικη υπεροψία, πάει πολύ. 


ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε εδώ:
http://tvxs.gr/news/έγραψαν-είπαν/για-την-«ανανεωτική»-δημοκρατική-αριστερά-της-σώτης-τριανταφύλλου


υ.γ.  και θα το πω για να μη σκάσω, εκείνα τα έρμα τα εισαγωγικά στο "μανιφέστο", να θεωρήσω πως είναι απλώς αποτέλεσμα προχειρότητας και όχι αυτοϋπονόμευση, έτσι;

Ευτράπελα

 Η κότα έκανε λοιπόν  το αυγό 
-ή  αβγό, γιατί το άρθρο μοιάζει να πάσχει από πολύ σοβαρό διχασμό σχετικά με την ορθογραφία-
πάντως το αυγό δεν έκανε την κότα.
Σε αυτό κατέληξαν μετά από πολυέξοδες μελέτες οι επιστήμονες των Πανεπιστημίων Σέφιλντ και Γουόρικ.
Θα παρακαλούσα θερμά να κάνουμε έρανο, να δώσουμε το κατιτίς μας και εμείς ώστε να ξεκινήσουν άμεσα οι μελέτες που θα φέρουν  μια σαφή και τελεσίδικη απάντηση στο άλλο μεγάλο ερώτημα:
Είναι το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
και φυσικά στο to be or not to be


dobedobedobedo
κάτω απ' το μπα
κάτω απ' το μπου
κάτω απ΄το δέντρο του μπαμπού

Αγαπητέ τουρίστα

Καλοκαίρι. Οι περισσότεροι έχετε αρχίσει να ονειρεύεστε κάποια ΄γιοπελαγίτικη παραλία. Μετράτε τις μέρες ανάποδα, κανονίζετε εισιτήρια, αναρωτιέστε αν θα βρείτε τα πράγματα όπως τα αφήσατε πριν έντεκα μήνες ή αν θα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, αν θα είναι εκεί ο τάδε ή ο δείνα που δεν τον είδατε από πρόπερσι, αν η κερά-Πλητώ, ζει ακόμα ή πέθανε.

hay milonga de amor

break the border lines

Με αφορμή τον Ιούδα του Aερόστατου, αναδημοσιεύω την ανάρτηση που έκλεινε τον κύκλο του 2008



Carlos Bolado - B.Z. Goldberg (2001)

-----------------------------------------------------------------
Ψαλμός

Ω, τα με ρωγμές διαφυγής σύνορα των κρατών που έγιναν από
ανθρώπους!
Πόσα ταξιδεύοντα σύννεφα να πέρασαν ατιμωρητί,
πόση άμμος της ερήμου μετατοπίζεται από τη μια χώρα στην άλλη,
πόσα λιθάρια βουνών κατρακυλούν μέσα σε ξένο έδαφος με άλματα
προκλητικά!

Είναι ανάγκη ν' αναφέρω κάθε πουλί που πετάει μπροστά από τις
παραμεθόριες περιοχές
ή κατεβαίνει και κάθεται πάνω στο οδόφραγμα στη μεθόριο;
Ένας ταπεινός κοκκινολαίμης -ακίνητος, η ουρά του παραμένει στο
εξωτερικό, ενώ το ράμφος του στην πατρίδα του..

Απόσπασμα από το ποίημα Ψαλμός,
της Wislawa Szymborska
Επιλεγμένα Ποιήματα
μετάφραση Άλκης Τσελέντης
εκδ. Δωδώνη

Στα μάτια ακόμη σύννεφο

Εξαιρετικά εύστοχο δυστυχώς

και έρχονται χαπάκια μουντιάλ για να κοιμόμαστε καλύτερα τα βράδυα

Μπινελίκια σε δεκαπεντασύλλαβο

Ωϊμέ! τα κρουαζιερόπλοια, ζημιά μεγάλη τά βρε,

έρμε τουρίστα δεν θα ιδείς τις ομορφιές μας, μαύρε

Σε σταματούνε άξεστοι, προδότες, μπαχαλάκια

και δε σ αφήνουνε να πας στην Πλάκα για σουβλάκια

Κι αφού δε σου πιτρέψανε να βγεις απ΄το παπόρι

άσε δυο λόγια να σου πω για το δικό μας ζόρι

βουλή, παπάδες, μ.μ.ε., μας βάλανε στην πρίζα

πως φταίμ εμείς οι άχρηστοι για τη δική τους μίζα

κι οι ευρωπαίοι εταίροι μας που μας πουλάν φρεγάτες

στις τράπεζες, στο σύστημα, κάνουν μονάχα πλάτες

νομίζουν είμαστε αριθμοί σε λίστες και κιτάπια

κόβουν του νέου τη μπουκιά, του γέροντα τα χάπια

κι ο Γαπ, ο μέγας και τρανός, πολιτικός μ΄αρχίδια

θέλει να πάμε όλοι μας και να πουλάμε μύδια

μύδια, γαρίδες κι αχινιούς, ταβέρνα-παραλία

(κι όποιος ζητήσει ένσημα, βγαίνει στην ανεργία)

γιατί για το γιωργάκη μας που ναι αμερικανάκι

είναι πολύ σημαντικό να φας εσύ σουβλάκι

κι εμείς για να πληρώνονται του ΔουΝουΤου οι φόροι

θέλει να γίνουμε όλοι μας βαστάζοι κι αχθοφόροι

κι έχει το θράσος να μας πει ο άθλιος προδότης:

"δεν έστησες τον κώλο σου; δεν είσαι πατριώτης"

Γι αυτό τουρίστα αγαπητέ που πήγες κρουαζιέρα

βίρα τις άγκυρες ευθύς και σήκωσε παντιέρα

υ.γ. Ρε δε μας χέζει κι ο καιρός; Είναι στραβή του η ρώτα

Ηλεκτρολόγα θα γενώ, να σας αλλάζω φώτα