ανάλγητου θεού ημίφως

το ποίημα που ακολουθεί το ξεσήκωσα
από τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου

Γέννησις

'Εξω βαριά, μονότονα κι επίμονα χτυπά η βροχή
στους τσίγκους των καταστημάτων.
Και σα βουβό παράπονο μέσ' στην καρδιά μας αντηχεί
που άγνωστος φόβος της κρατά δεμένη κάθε της πτυχή
κι είναι σπηλιά κακοποιών και βάρβαρων πνευμάτων.

Ανίσχυρο το λογικό -κρίση, συνείδηση και νους-
ζητεί να μάθει την αιτία
που μας κρατάει στην ερμιά του ψυχικού μας αχανούς
που μας κρατάει σκοτεινούς, βασανισμένους, ταπεινούς
γεμάτους ζόφο και νυχτιά και θλίψη και σκοτία.

Τάχατες τ' άλλα πλάσματα, που η σκέψη δεν τα τυραννά
δεν τα βαραίνει σαν κατάρα,
νοιώθουν το ίδιο σαν εμάς τον αδυσώπητο βραχνά
ή τάχα πέφτουν ήσυχα να κοιμηθούν μ' όνειρα αγνά
χωρίς καμμιά τον ύπνο τους να τον ταράζει αντάρα;

Χριστέ, γιατί γεννήθηκες μες στου χειμώνα την καρδιά
και τέτοια δίδαξες θρησκεία;
Προτού να ρθεις εμοιάζαμε ξέγνοιαστα κι άταχτα παιδιά
κι ήταν η ζήση μας απλή, με φως γεμάτη κι ομορφιά
κι απ' την ψυχή μας άγνωστη και ξένη η αμαρτία.
'Ο,τι κι αν κάναμε κακό, ήταν απλό και φυσικό
κι όμοιοι μας ήταν κι οι θεοί μας.
'Ηταν ανθρώπινοι θεοί, με τίποτα το θεϊκό
που μας γελούσαν στοργικά, που συγχωρούσαν το κακό
κι ήτανε πάντα μέσα μας και πάντοτε μαζί μας.

Μα εσύ τους έδιωξες αυτούς, τους πρόσχαρους, τους αφελείς
θεούς, που μας πονούσαν τόσο
και ξέσκισες τους νόμους μας, τους ανθρωπίνους κι ατελείς,
νόμους ωστόσο μιας ζωής, γλυκειάς και διάφανης κι απλής
και μάρανες την ηδονή, την άνοιξη, τη δρόσο.
Από τα βάθη του αχανούς, του ακατανόητου ουρανού
μια φοβερή έφερες εικόνα
ενός ανάλγητου θεού, σκληρού, στυγνού και σκοτεινού
κι είπες πως είν' αμάρτημα και το τραγούδι του πτηνού
και της κοπέλλας τ' όνειρο, κι η μυρουδιά του ανθώνα.

Νόμους εθέσπισες σκληρούς με τη στυγνή σου διδαχή
και σκότωσες την ευτυχία.
Απάρνηση κάθε χαράς, σκοτάδια μέσα στην ψυχή,
κάθε χαμόγελο γλυκό, κάθε χαρούλα μας φτωχή
είναι θανάσιμο κακό και ρύπος κι αμαρτία.

Ποτές δε χάρηκες το φως. Σε θέλγαν πάντα τα κεριά
και των ναών σου το ημίφως.
Οι προσευχές σου ψάλλονται με μια κατάνυξη βαριά.
Δεν χάρισες στον άνθρωπο ούτε μια στάλα λευτεριά
και οι πιστοί σου ήθελες νάχουμε δούλων ήθος.

Κι όπως γεννήθηκες Χριστέ μες στου χειμώνα την καρδιά
που σύμβολο στη σκοτεινή σου στάθηκε θρησκεία,
για να πεθάνεις διάλεξες κάποια χαρούμενη βραδυά
κι ερύπανες της άνοιξης τη ζωογόνα ευωδιά
με του φριχτού σου λιβανιού τη δυσωδία.

(Σάμος, 24.12.1937)
Άχθος Αρούρης

απορία

φυσούσαν άραγε επίσης νοτιάδες στα δεκεμβριανά;

Αχαρτογράφητη Γη

.
Ένα σύστημα, κοντά εικοσαετία χωρίς αντίπαλο, αυτοαναφλέχτηκε.
Εμείς, κοιμόμαστε ακόμη τον ύπνο του.
Μιλάμε έναν λόγο που στην ουσία έχει ήδη παρέλθει.
Πού είναι οι λέξεις ;
Οι λέξεις του καινούργιου που έρχεται ;
Πώς διάολε θα έρθει αν δεν του δώσουμε σχήμα ;

Είναι δομικός κανόνας το όραμα.

Ρώσικη ρουλέτα

.

Βecause

.

Δόντια των λέξεων

Δαγκάνοντας κρύον αέρα

BECAUSE

Το χάος μετριέται μόνο με χάος

.

Φέρετρο φέρετρο

Πού πετάς γύρω μου γύρω μου

Μερόνυχτα τώρα

Ανάμεσα Τετέλεσται και Πριν

.

Μεσάνυχτα πάντα

'Ολο δεξιά και καταστροφή

Ποίηση πάλι

Μ' ένα νυστέρι που σκάβω

Ανάμεσα Σάββατο

Και φωτεινή επιγραφή

.

BECAUSE

Τ' απόστημα τούτου του κόσμου

ολοένα χοντραίνει

BECAUSE

Μισώ τα μισητά αντικείμενα

Όπως αυτό το χαλασμένο κρέας

Την καρδιά

Και τον τρόμο μέσα μου

Πού του παίζω τόσο άσκημα παιχνίδια

Να τον τρομάζω

.

Όμως ζαλίζομαι

Στο δέκατό μου όραμα ανεβασμένoς

Καθώς η αυτόματη πωλήτρια του σεξ

Μου μιλά γι' ανθρώπους

Τσάντες γεμάτες σάρκες

και λέξεις που δε χρειάζομαι

Γι' αυτό ανεβαίνω στο άλλο μου όραμα

Όμως το σώμα μου

Είναι τυλιγμένο ακόμα με ρολόγια

Για να θυμάται χαμόγελα

Που γλιστρούσανε πάνω σε τζάμια

Και πώς γελούσανε τα τζάμια

.

Μόνο που τώρα στο μυαλό τους

Τελευταία ανάμνηση πετρέλαιο κι αλουμίνιο

Οδοντόκρεμα ξυπνητήρια καφές ανία

.

Πράγματα που ξυπνάνε και ξεκινάνε

Από ' να καρμπόν

Μαζί τους και το πρωί

.

Πράγματι κομμάτια κάρβουνο μόνο

Ξεκάρφωτα

.

Μια μαύρη κάλτσα να την κουνά ο άνεμος

Μακραίνει μακραίνει

Βγάζοντας από μέσα της

Νύχια και κόκαλα

Βρύσες σκορπιούς

Χιλιόμετρα του λύκου μες στο στόμα μου

Πού τρόμαξα

Έβγαλα τα λεφτά μου

Κι ένα κατοστάρικο μόνο βρήκα

Πού' γραφε πάνω του

Άλλο πια δεν μπορώ

Αφήστε με να φύγω

.

BECAUSE

Αυτός είν' ένας κόσμος

Όπου και τα πράγματα ακόμα

Δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλά

BECAUSE

Αυτός ο κόσμος τρελάθηκε

.

BECAUSE

Μες στο δωμάτιο μου τώρα μπαίνουν

Ο Άλαν με το κοράκι του

Ο Κώστας με τις κάργιες του

Ο Άλεν με το λιοντάρι του

.

Είναι μια βρώμικη νύχτα καπιταλιστική

Κι' είναι ένας βρωμόκαιρος

Όπου και να κοιτάξεις

Παντού

.

Καθόμαστε όλοι μαζί

Και παίζουμε ρωσική ρουλέτα

.

Αλέξης Τραϊανός

Από το Σύνδρομο του Ελπήνορα

.

*λυπάμαι πού

δεν μπόρεσα να στήσω τη σελίδα

όπως διάλεξε ο ίδιος ο Τραϊανός

CHAPEAU

.

Όμως κάτι αυτές τις μέρες ξέχασα..
πως το αισθαντικό, το ειλικρινές,
το ωραίο, το ουσιαστικό,
δεν πρέπει σε καμιά στιγμή
να απουσιάζουν απ' τον κόσμο..

Τα κοράκια περιμένουν ..

Αυτή η κυβέρνηση ότι και να γίνει δεν πέφτει..
Έχει θερμούς υποστηρικτές που την κρατάν στη θέση της,
όχι τους ψηφοφόρους της φυσικά που μειώνονται
αλλά τους συνάδερφούς της του ΠΑΣΟΚ, που περιμένουν
πότε οι δημοσκοπήσεις θα δώσουν δείκτες αυτοδυναμίας
για να υψώσουν τους τόνους και να φωνάξουν με δίκαιη οργή, εκλογές τώρα!
Ως τότε κάθονται στις καρέκλες τους και παρακολουθύν
τρίβοντας τα πεντακάθαρα χέρια τους.
Στο μεταξύ ας φάμε μερικά ληγμένα χημικά,
ό,τι περισσέψει θα μας το ταϊσει το επόμενο κοράκι
που τώρα κοιμάται κι' ονειρεύεται με τα σάλια να του
τρέχουν την αυτοδύναμη καρέκλα του και τη χρυσή κουτάλα

φωτιές διαδοχικών "κυβερνήσεων"

Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τους χαρακτηρισμούς και τις θεωρίες κι ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα, τα γεγονότα ΜΟΝΟ, τα γεγονότα χωρίς το καπέλο της προσωπικής τοποθέτησης του καθένα μας.

Εξηγούμαι: γεγονός είναι οι πυρκαγιές. Τοποθέτηση είναι να πει κανείς - καλά κάνουμε και τα καίμε, να πει -τι φταίει ο κοσμάκης και η περιουσία του, να πει-συνωμοσία!πονηρός δάκτυλος ή ό,τι άλλο υποστηρίζει κάποιος ως δίκαιο, σωστό, λογικό κλπ

Ας βγάλουμε την τοποθέτηση- καπέλο μας,

τι μας λένε από μόνα τους τα γεγονότα;

Λένε πως το καζάνι έβρασε τόσο πολύ που τώρα ξεχειλίζει και ξεχύνεται ανεξέλεγκτα. Λένε πως ενώ το καζάνι σκορπάει παντού καυτές ριπές οι ιθύνοντες τα έχουν χαμένα, εντελώς χαμένα. Εξακολουθούν να μιλάν την ίδια νεκρή γλώσσα, αδυνατούν ακόμη και τώρα να καταλάβουν πως αυτή η γλώσσα με όλα όσα πρακτικά συνεπαγόταν και εξακολουθεί να συνεπάγεται, οδήγησε την κατάσταση στην έκρηξη των ημερών, αδυνατούν να καταλάβουν πως όχι μόνο απαξιώνουν την ποιότητα της ζωής καθημερινά αλλά ταυτόχρονα εμπαίζουν τον πολίτη λες και είναι κατ’ ανάγκη ηλίθιος ή ένας ακόμη αριθμός στα εκλογικά τεφτέρια τους , πόσο περίμεναν ότι θα αντέξει κάποιος δεμένος χειροπόδαρα με δάνεια ενώ τα βατοπέδια ακμάζουν, πόσο θ αντέξει κάποιος με 400-500 ευρώ το μήνα, απλήρωτες υπερωρίες, τις περισσότερες φορές ανασφάλιστος;

Το καζάνι ξεχείλιζει, καίγεται και καίει ότι βρει μπροστά του. Οι πρώην και νυν κυβερνήσεις χρόνια ολόκληρα έριχναν λάδι στη φωτιά. Τι κοιτάζουν λοιπόν τώρα σα χάνοι; Γιατί τόση έκπληξη; Ακόμη κι’ ένα παιδί γνωρίζει τι συμβαίνει όταν ρίχνεις λάδι στη φωτιά.

Υ.Γ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.. δεν μπορώ να πιστέψω πως τόσα μέτωπα, σε τόσες πόλεις μένουν ανοιχτά μόνο από χούλιγκανς και αντιεξουσιαστές, ούτε ότι σε όλα πια τα μέτωπα συμμετέχουν και «όργανα της τάξης» για προβοκάτσια. Είναι κι άλλοι που σπάνε, κι’ άλλοι που καίνε, γι΄αυτούς μιλάω παραπάνω. Διαβάζω παντού βιαστικές ερμηνείες , ερμηνείες που δεν λαμβάνουν υπόψη πως σε μια έκρυθμη κατάσταση, αυτό που θεωρείται "μέσος πολίτης", δεν αντιδρά με τον αναμενόμενο τρόπο. Μοιάζει πια αυτός ο μέσος πολίτης, σα μια καρικατούρα που δεν αλλάζει ποτέ. Αυτός στον οποίο απευθύνονται οι πολιτικοί, δεν υπάρχει,γιατί δεν υπάρχουν πλέον οι συνθήκες που τον γέννησαν, είναι άλλος ο μέσος πολίτης γιατί είναι άλλες οι συνθήκες στις οποίες ζει.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνισταμένη όλων αυτών των ημερών, ελπίζω αυτή η γενικευμένη δυσαρέσκεια να φέρει μια καλύτερη επιτέλους διαχείρηση αυτής της χώρας που σήμερα μετά τόσα χρόνια πολιτικού πλιάτσικου, έφτασε να πλιατσικολογείται από τους πολίτες της.

ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ!!!

Aλέξανδρος Ανδρέας
Γρηγορόπουλος


Μιχάλης Καλτεζάς


Χριστόφορος ΜΑΡΙΝΟΣ


η ζαρντινιέρα!

ιστορία versus Ιστορία

.

Το παραμύθι είναι άχρονο.
Η Ιστορία υπακούει στον γραμμικό νόμο παρελθόν-παρόν-μέλλον.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο στην καθημερινή του ζωή η σφαγή των αβοριγινων απ' ότι ο κένταυρος ή η νεράϊδα;
Ο καθένας υφίσταται το δικό του κομμάτι Ιστορικής πραγματικότητας, χωρικά και χρονικά μιλώντας , συνήθως αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα σ' αυτό το χωρικά και χρονικά περιορισμένο πλαίσιο.
Το παραμύθι αντίθετα προσπερνάει όλα τα σύνορα, ακόμη κι αυτό της γλώσσας, απευθύνεται σ’ ένα σύνολο ακερμάτιστο, επιτρέπει στον αρχικό παλμό να εκδηλωθεί και να σχεδιάσει απ την αρχή τις διαστάσεις του κόσμου ανεμπόδιστα.
Ό,τι ανασαίνει, επιβιώνει ατόφιο μες το μύθο.

Από αυτήν την γωνία κοιτώντας, επέλεξα το παρακάτω απόσπασμα από το Waterland:


Ρεαλισμός· μοιρολατρία· φλέγμα· Το να ζεις στο Φενς είναι σαν να κατεβάζεις κάθε μέρα μεγάλες δόσεις πραγματικότητας. Τη μεγάλη, επίπεδη μονοτονία της πραγματικότητας· τον πλατύ, άδειο χώρο της πραγματικότητας. Η μελαγχολία κι η αυτοκτονία δεν είναι άγνωστες στο Φενς. Το πολύ πιοτό, η τρέλλα και τα ξαφνικά, βίαια ξεσπάσματα είναι συνηθισμένα. Πώς ξεπερνιέται η πραγματικότητα; Πώς αποκτιούνται, σ’ έναν επίπεδο τόπο, διακυμάνσεις στα συναισθήματα; Αν είσαι από τους Άτκινσον, δεν είναι δύσκολο. Αν έχεις γίνει πλούσιος πουλώντας εξαιρετικής ποιότητας κριθάρι, αν μπορείς να κοιτάζεις από το Νόρφολκ ψηλά και να βλέπεις κάτω το επίπεδο Φενς – αυτό το μη τοπίο-, τότε μια Ιδέα, ένας προγραμματισμός των σχεδίων σου, μπορεί να σε κάνει να υπερνικήσεις την πραγματικότητα. Αλλά άμα είσαι γεννημένος στη μέση αυτού του επίπεδου, καρφωμένος εκεί, κολλημένος πάνω του, με τη λάσπη ν’ αφθονεί γύρω…;
Πώς υπερνικούσαν αλήθεια την πραγματικότητα οι Κρικ; Λέγοντας ιστορίες. Ρουφάγανε την κάθε ιστορία. Την εποχή που οι Άτκινσον έγραφαν ιστορία, οι Κρικ γεννούσαν παραμύθια.

Graham Swift
Υδάτινη Χώρα
Εκδ. Εστία

H θάλασσα που στάζω

Yara Yara

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει –μην το πεις αλλού- σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι.
Εγώ, - και σ’ έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πηρ’ από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ’ το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

μέλη και μελωδία

Τα παπούτσια που’ ραψε ο τσαγκάρης
δεν βγήκαν ζεστά· ξέχασε
να περάσει στην τσαρχοβέλονα το τραγούδι.

Κωστής Παπακόγκος
Γκρεμόχορτα
Εκδ. Μανδραγόρας.

Road of the gypsies

loyko




bratsch

τρεις και ο Μασκοφόρος

Αλέξανδρος

Ποιός δεν θυμάται εκείνο το ποιήμα του Ρόμπερτ Γκρέιβς,

όπου ονειρεύεται ότι ο Μεγαλέξανδρος δεν πέθανε στην Βα-

βυλώνα, αλλά χάθηκε από το στρατό του και διείσδυσε στην

Ασία; Ύστερα από περιπλανήσεις σ' αυτή την άγνωστη

γεωγραφία, συνάντησε έναν στρατό κίτρινων ανθρώπων

και, έτσι όπως ήταν επαγγελματίας πολεμιστής, κατατάχτη-

κε στις γραμμές τους. Πέρασαν πολλά χρόνια και κάποια

μέρα πληρωμής, ο Αλέξανδρος κοίταξε με κάποια έκπληξη

ένα χρυσό νόμισμα που του είχαν δώσει. Αναγνώρισε τη

μορφή και σκέφτηκε: αυτό το νόμισμα το είχα κόψει εγώ για

να γιορτάσω μια νίκη κατά του Δαρείου, όταν ήμουνα ο

Αλέξανδρος ο Μακεδών.

Adrienne Bordenave, La modification du Passe ou la seule

base de la tradition, 1949

Σάντσο Πάνσα

Ο Σάντσο Πάνσα -που, άλλωστε, ποτέ δεν καυχήθηκε

γι' αυτό- τις ώρες του δειλινού και της νύχτας, καθώς

περνούσαν τα χρόνια, και μ' ένα σωρό ιπποτικά και περιπε-

τειώδη μυθιστορήματα για βοήθεια, κατάφερε σε τέτοιο

βαθμό να παραμερίσει τον εαυτό του από τον δαίμονά του

-τον οποίο αργότερα ονόμασε Δον Κιχώτη- που αυτός,

εγκαταλειμμένος, έκανε κατόπιν τα πιο τρελλά κατορθώματα.

Τα κατορθώματα όμως αυτά, από έλλειψη ενός αντικειμενι-

κού σκοπού, ο οποίος ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο Σάντσο

Πάνσα, δεν έβλαψαν κανέναν. Ο Σάντσο Πάνσα, ένας άν-

θρωπος ελεύθερος, παρακινημένος ίσως από αίσθημα ευθύ-

νης, συνόδευσε τον Δον Κιχώτη στις περιπέτειές του, πράγ-

μα που του πρόσφερε μεγάλη και ωφέλιμη ψυχαγωγία ως το

τέλος της ζωής του.

Franz Kafka

Φουλάνο

Ήταν έτοιμος να πει: "Έρχομαι εκ μέρους του Φουλάνο",

όταν είδε τόσο λίγα φιλικά πρόσωπα πού, αντί να πάρει

κάθισμα, όρθωσε τ' ανάστημά του, έβαλε το σομπρέρο του

και είπε, γυρίζοντας την πλάτη:

"Φεύγω εκ μέρους του Φουλάνο"

Jules Renard, Journal

Ο Μασκοφόρος

Ο μασκοφόρος ανέβαινε τη σκάλα. Τα βήματά του αντη-

χούσαν μες τη νύχτα: Τικ, τακ, τικ, τακ.

Αguirre Acevedo, Φαντασμαγορίες

Από τις Σύντομες και παράξενες ιστορίες

Ανθολόγηση από τον Χόρχε Λουις Μπόρχες

και τον Αντολφο Μπιοϊ Κασάρες

Εκδ. Ύψιλον

Songlines

Και σκέψου τούτη την αργο-περπατημένη ψυχή…
Τζων Ντον, “The second anniversarie”

Στην Αφρική, ένας λευκός εξερευνητής, ανυπόμονος να συνεχίσει βιαστικά το ταξίδι του, πλήρωσε τους αχθοφόρους του για μια σειρά από αναγκαστικές πορείες. Σαν κόντευαν όμως να φτάσουν στον προορισμό τους, εκείνοι απίθωσαν τους μπόγους τους κι αρνιόντουσαν να σαλέψουν. Κανένα ποσό επιπλέον πληρωμής δε στάθηκε ικανό να τους πείσει για το αντίθετο. Είπαν πως έπρεπε να περιμένουν τις ψυχές τους να τους προφτάσουν.

Οι Βουσμάνοι , που περπατάνε μεγάλες αποστάσεις απ’ άκρη σ’ άκρη στην Καλαχάρι, δεν πιστεύουν ότι η ψυχή επιζεί σ’ έναν άλλο κόσμο. «Όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε» «Ο άνεμος φυσά σβήνοντας τα χνάρια μας, κι’ αυτό είναι το τέλος μας».

Οι νωθροί και καθιστικοί λαοί, όπως ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι –με τη δοξασία τους για κάποιο μεταθανάτιο ταξίδι στον Αγρό των καλαμών- μεταφέρουν στον επόμενο κόσμο τα ταξίδια που παρέλειψαν να κάνουν εδώ.


Bruce Chatwin
Τα μονοπάτια των τραγουδιών
Εκδ. Χατζηνικολή, 1990.

l' important c' est d' aimer

Eπειδή διαβάζω για τρίτη φορά την αμερικάνικη νύχτα
του Christopher Frank,(εκδ. Πόλις) πάνω στην οποία
βασίστηκε η συγκεκριμένη ταινία του Andrzej Zulawski

τελετουργία ανεμοστρόβιλων καιρών

Η Κατερίνα*..

ΣΠΟΝΔΗ

Στο Σημείο

που όσο πλησιάζω

απομακρύνεται

Στο Σημείο

που όσο σκοτεινιάζει

αναδύεται

Στο Σημείο

που κρατάω στη χούφτα μου

κι' άμα πάω να στο δείξω

υδρατμός αγάπης γίνεται

και εξανεμίζεται

Στο Σημείο που ονομάζω

- Εσύ - Εγώ-

εγγράφω όλους τους φόνους

ποδοπατημένων χορταριών.

Ν' ανθίσει.

Κατερίνα Γώγου

Απόντες

εκδ. Καστανιώτη

.

*..που ακόμη δεν "είδε"

μια συγκεντρωτική έκδοση του έργου της

.

κάτω απ' το δέντρο

.
Φως ξεφτισμένη σημαία
πρόφτασε ο άνεμος, κέντησε στο πανί σου
τη σταθερή κυριαρχία της φθοράς

αλλά εγώ πεσμένη καταγής, γιατί να νοιάζομαι
σάματι έχω να κερδίσω άλλο
απ το αλύχτισμα του αίματος στις φλέβες μου
.

,

.

πετώντας

.

κολυμπώντας

.

.

έρποντας
.

.

περπατώντας

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

Το αγοράκι με το στραβισμό, όταν ξύπνησε, θέλησε να πάει στο αποχωρητήριο, είχε διάρροια, κάτι το πείραξε έτσι αδύναμο που ήταν, αλλά γρήγορα είδε ότι δεν μπορούσε να μπει μέσα, απ’ ό,τι φαίνεται η γριά του κάτω ορόφου είχε χρησιμοποιήσει όλα τα αποχωρητήρια του κτηρίου μέχρι που δεν έπαιρναν άλλη χρήση, μόνο από μια εκπληκτική σύμπτωση κανείς από τους επτά, την προηγούμενη μέρα, προτού πάνε για ύπνο, δεν χρειάστηκε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοιλιακής χώρας, αλλιώς θα το ήξεραν ήδη. Τώρα τις ένοιωθαν όλοι, και πάνω απ’ όλους ο ταλαίπωρος μικρός που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί πραγματικά, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, αυτά τα βρώμικα γεγονότα της ζωής θα πρέπει να περιλαμβάνονται σε οποιαδήποτε εξιστόρηση, με το έντερο ήσυχο όλοι έχουν ιδέες, συζητούν, λόγου χάρη, αν υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στα μάτια και τα αισθήματα, ή αν το αίσθημα ευθύνης είναι φυσική συνέπεια της καλής όρασης, όταν όμως σφίγγει η δυσκολία, όταν το σώμα μάς εξαντλεί στους πόνους και την αγωνία, τότε βγαίνει στην επιφάνεια το ζώο μέσα μας. Στον κήπο, αναφώνησε η γυναίκα του γιατρού, και είχε δίκιο…
…Πιάνοντας την κοιλιά του, υποβασταζόμενο από τη γυναίκα του γιατρού, το αγοράκι με το στραβισμό κατέβηκε τα σκαλιά αγωνιώντας, πάλι καλά που κατάφερε και κρατήθηκε ως εκεί ο καημένος, ας μην έχουμε άλλη απαίτηση, στα τελευταία σκαλοπάτια ο σφιγκτήρας έπαψε πια ν’ αντιστέκεται στην εσωτερική πίεση, τις συνέπειες τις φαντάζεστε. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι πέντε κατέβαιναν όπως μπορούσαν τη σκάλα υπηρεσίας, κι αν ακόμα τους είχε μείνει λίγη ντροπή απ’ το διάστημα που έζησαν στην καραντίνα, είχε έρθει τώρα η ώρα να τη χάσουν. Σκορπισμένοι στον κήπο, βογκώντας απ’ την προσπάθεια, υποφέροντας από ένα ίχνος ανώφελης συστολής, έκαναν ό,τι είχαν να κάνουν.

.

Περί τυφλότητος

εκδ. Καστανιώτη

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

...Πορτογαλία όμως χωρίς Amalia, δε γίνεται
.

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

..Στ΄αλήθεια, είναι λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν την ύπαρξη ενός μικρού εγκεφάλου σε καθένα από τα δάχτυλα του χεριού, κάπου ανάμεσα στην πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη φάλαγγα. Εκείνο το άλλο όργανο που το ονομάζουμε εγκέφαλο, και που μ΄αυτό ήρθαμε στον κόσμο, αυτό που κουβαλάμε μέσα στο κρανίο μας, κι εκείνο κουβαλά εμάς για να το κουβαλήσουμε με τη σειρά μας, το μόνο που κατάφερε να παραγάγει ήταν προθέσεις, αόριστες, γενικές και συγκεχυμένες, και κυρίως ελάχιστα διακριτές, σχετικά με το τι θά πρεπε να κάνουν τα δάχτυλα. Αν, για παράδειγμα, κατέβηκε στον εγκέφαλο του κρανίου μια ιδέα για ζωγραφιά, ή μουσική, ή γλυπτική, ή λογοτεχνία, ή πύλινο ανθρωπάκι, το μόνο που κάνει είναι να εκδηλώσει την επιθυμία, κι ύστερα κάθεται και περιμένει να δει τι θ’ απογίνει. Επειδή πάσαρε μια εντολή στα χέρια και στα δάχτυλα, πιστεύει, ή προσποιείται πως πιστεύει, πως δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, κι όταν τα άκρα των χεριών εκτελέσουν ορισμένες λειτουργίες, αυτή θα έχει εκτελεστεί. Ποτέ δεν είχε την περιέργεια να αναρωτηθεί για ποιο λόγο το τελικό αποτέλεσμα αυτού του χειρισμού, που παραμένει περίπλοκος και στις απλούστερες ακόμα εκφάνσεις του, παρουσιάζει τόσο μικρή ομοιότητα μ’ αυτό που είχε φανταστεί προτού δώσει οδηγίες στα χέρια. Ας σημειωθεί ότι, όταν γεννιόμαστε, τα δάχτυλα δεν έχουν ακόμα εγκεφάλους, αυτοί σχηματίζονται σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου και τη βοήθεια όσων βλέπουν τα μάτια μας. Η βοήθεια των ματιών είναι σημαντική όσο και η βοήθεια αυτού που μπορεί να ιδωθεί μέσα απ΄αυτά. Γι΄αυτό κι εκείνο που ανέκαθεν τα δάχτυλα γνώριζαν καλύτερα να κάνουν είναι να αποκαλύπτουν το κρυφό. Αυτό που ο εγκέφαλος τυχόν προσλαμβάνει ως γνώση αυθόρμητη, μαγική ή υπερφυσική, του το δίδαξαν τα δάχτυλα με τους μικρούς τους εγκεφάλους. Για να μάθει ο εγκέφαλος του κρανίου τι είναι πέτρα, χρειάστηκε πρώτα να την αγγίξουν τα δάχτυλα, να νιώσουν την τραχιά της επιφάνεια, το βάρος και την πυκνότητα, χρειάστηκε πρώτα να πληγιάσουν πάνω της. Πολύ καιρό αργότερα μπόρεσε ο εγκέφαλος να καταλάβει πως από κείνο το κομμάτι βράχου μπορούσε να φτιαχτεί ένα πράγμα που θα ονομάσει μαχαίρι κι ένα πράγμα που θα ονομάσει είδωλο. Ο εγκέφαλος του κρανίου έχει ζήσει μια ζωή καθυστερημένος σε σχέση με τα χέρια, κι ακόμα και στην επόχη μας που μας φαίνεται πως πήρε κεφάλι και τα προσπέρασε, τα δάχτυλα εξακολουθούν να του εξηγούν τις εξερευνήσεις της αφής, το τρέμουλο της επιδερμίδας όταν αγγίζει τον πηλό, την κοφτερή αιχμή της σμίλης, τη δαγκωματιά από το οξύ της πλάκας, την ανεπαίσθητη δόνηση ενός φύλλου χαρτιού, την ορεογραφία της ύφανσης, το πλέξιμο των ινών, το ανάγλυφο αλφαβητάρι του κόσμου…
…Ολόκληρη η αρχαιολογία των υλικών είναι μια αρχαιολογία των ανθρώπων. Αυτό που τούτος ο πηλός κρύβει και δείχνει είναι η διαδρομή της ύπαρξης στο χρόνο και το πέρασμά της από το χώρο, τα σημάδια από τα δάχτυλα, οι γρατζουνιές από τα νύχια, οι στάχτες και τα σβησμένα προσανάμματα, τα δικά μας κόκαλα και τα ξένα, οι δρόμοι που διασταυρώνονται εσαεί και όλο απομακρύνονται και χάνονται ο ένας από τον άλλο. Ο σπόρος αυτός που φυτρώνει στην επιφάνεια είναι μια ανάμνηση, αυτό το βούλιαγμα είναι το σημάδι που άφησε ένα ξαπλωμένο κορμί. Ο εγκέφαλος ρώτησε και ζήτησε, το χέρι απάντησε κι έφτιαξε. Η Μάρτα το είπε διαφορετικά, Του πήρες πια τον αέρα.

Ζοζε Σαραμάγκου
Η σπηλιά
Εκδ. Καστανιώτη

Γαλανόλευκο μικρό υπέρ του μέγα όχι

Tην ιδέα για το συγκεκριμένο post μου την έδωσε ο γάτος του

schrodinger με την ανάρτησή του για τις παρελάσεις

Διαβάζοντάς την συνειδητοποίησα το εξής παράδοξο:

είμαστε μια χώρα που μνημονεύει την ΈΝΑΡΞΗ του πολέμου,

αφού είναι το "μέγα όχι" που γιορτάζουμε παρελαύνοντας.

Δε γιορτάζουμε την αποκατάσταση της ειρήνης.

Το ίδιο και με την 25 του Μάρτη,γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολύχρονου αιματοκυλίσματος, όχι τη μέρα που η ελλάδα ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος.

Όσο για τον 1ο παγκόσμιο, την αιτία δηλαδή όλων των μετέπειτα δεινών.. σιωπή ιχθύος

Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια χώρα όπου τα παιδιά της

μαθαίνουν πρώτα να σταυροκοπιούνται ομαδικά στα προαύλια

των σχολείων και μετά να γράφουν και να διαβάζουν;

Τι να περιμένει κανείς όταν τα πρώτα σχολικά τραγούδια

είναι εμβατήρια του στυλ..

για τη μακεδονία μας, ελλάδα μας γενναία, σκληρά

θα πολεμήσουμε τον κάθε εισβολέα ... για ν΄απαντήσουν

στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι..

κι άλλα παρόμοια

Μεγάλωσα στη θεσσαλονίκη και αυτό το τραγούδι μου το μάθαν στο σχολείο στην πρώτη δημοτικού, κρατούσα και σημαιάκι, πανάθεμα, γαλανόλευκο μικρό υπέρ του μέγα όχι..

Στην τρίτη λυκείου, το 1991, μας τρέχαν υποχρεωτικά στο συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της μακεδονίας. Όσοι τολμήσαμε να εκφράσουμε διαφορετική άποψη, στολιστήκαμε με μύρια κοσμητικά, αντάξια του εύρους του ελληνικού πνεύματος των παρελάσεων..

Αλλά ας επανέλθω στο θέμα..

γιορτάζουμε την έναρξη κάθε πολέμου,

γιορτάζουμε επιδεικνύοντας το πολεμικό υλικό που διαθέτουμε,

γιορτάζουμε χαιρετώντας επίσημους σε εξέδρες,

γιορτάζουμε τραγουδώντας εμβατήρια,

γιορτάζουμε με τις σημαίες κρεμασμένες στα μπαλκόνια μας,

τι είναι αυτό που τελικά γιορτάζουμε;

Γιατί αν σταθεί κανείς δυο βήματα πίσω και κοιτάξει,

μοιάζει σα να αναμένουμε μια νέα σύρραξη, σα να διαδηλώνουμε

την ετοιμότητα μας για μάχη, σα να προσκαλούμε τον "εχθρό"

σε νέα αναμέτρηση που θα αποδείξει την ανωτερότητά μας..

γιορτάζουμε το ελλάς, ελλήνων χριστιανών, την κλειστοφοβία

και την ξενοφοβία μας

και, ω! τα γιορτάζουμε με εθνική κοντόφθαλμη περηφάνεια.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΡΥΜΑ- ΔΕΞΙΟΠΡΥΜΑ

Jose Saramago

.

...Από τότε που άρχισε το ταξίδι για την άγνωστη νήσο

έχει να φάει ο άντρας με το τιμόνι, θα' ναι γιατί ονειρεύεται,

μονάχα ονειρεύεται, κι' αν μέσα στ' όνειρο του έρθει η όρεξη

για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα μήλο, απ' το μυαλό του το' χει

βγάλει. Οι ρίζες των δέντρων διευσδύουν πια στο αμπάρι,

σε λίγο τα αναρτημένα αυτά πανιά δεν θα χρειάζονται,

ο άνεμος που φυσά τις φυλλωσιές θα είναι αρκετός για

να προχωρά η καραβέλα προς το πεπρωμένο της. Είναι ένα

δάσος που καταπλέει και ισορροπεί πάνω στα κύματα, ένα

δάσος όπου, χωρίς να ξέρει κανείς πώς, άρχισαν να κελαη-

δούν πουλιά, θα πρέπει να ήταν κάπου εκεί κρυμμένα και

ξαφνικά αποφάσισαν να βγουν στο φως, ίσως επειδή η σο-

διά είχε πια ωριμάσει κι είναι ανάγκη να θεριστεί. Τότε ο

άντρας μαντάλωσε τη ρόδα του τιμονιού και κατέβηκε στο

χωράφι με το δρεπάνι στο χέρι. Μόλις είχε κόψει τις πρώτες

κάψες όταν είδε μια σκιά στο πλάι της δικής του σκιάς. Ξυ-

πνησε αγκαλιασμένος με τη γυναίκα για την καθαριότητα, κι

εκείνη μαζί του, τα σώματα μπερδεμένα, μπερδεμένες οι

κουκέτες, αφού δεν ξέρουμε αν είναι αριστερόπρυμα ή δε-

ξιόπρυμα. Ύστερα, δεν είχε ο ήλιος ανατείλει καλά καλά, ο

άντρας και η γυναίκα πήγαν και ζωγράφισαν στην πλώρη

του καραβιού, από τη μια άκρη ως την άλλη, με λευκά γράμ-

ματα το όνομα που απέμενε να δώσουν στην καραβέλα.

Κατά το μεσημέρι, με τη φουσκονεριά, η Άγνωστη Νήσος ρί-

χτηκε επιτέλους στη θάλασσα, σε αναζήτηση του εαυτού της.

.

Ζοζε Σαραμάγκου

Η ιστορία της άγνωστης νήσου

διηγήματα

εκδ. Καστανιώτη

.

ZAMAN EL SALAAM*

Yair Dalal



* time for peace

WELCOME TO GREECE, MISTER BROWN!

Παρακαλώ, τον ήχο δυνατά!

ΑΠΟ ΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ Σ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟ ΠΟΛΤΟ

.

Αυτός ο κύριος λοιπόν ο θάνατος

....................Εξήμιση το πρωϊ

Μ' ένα μαύρο καπέλο δίχως όμως κεφάλι

...................Από χιλιάδες έτη φωτός μακριά

Σέρνοντας τη φωνή μου και φεύγοντας

Πίσω από μια μάσκα που ξέφτισε

...................Όπως ξέφτισε η ζωή

Μ΄ένα βραχνό ραδιόφωνο

...................Εξήμιση το πρωϊ

Κι έναν σπήκερ μετέωρο στο μετεωρολογιακό δελτίο του άδειου

.

..

Αλέξης Τραϊανός

Cancerpoems, από

To χτικιό στον καθρέφτη

.

ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΔΕΣ

Υπαίθριοι μπαρμπέρηδες (H. G. Dwight, "Saloniki",
The National Geographic Magazine, τ.ΧΧΧ,3, 1916, σ.231)


Ο σιωπηλός

Δεν δύναμαι να κατηγορήσω τον κουρέα
μου ότι εκληρονόμησε το ελάττωμα των αρχαίων
ομοτέχνων του. Ποτέ δεν ευρέθηκα εις την ανάγκην,
εις ην ο αρχαίος εκείνος, όστις ερωτηθείς παρά του
κουρέως "Πώς σε κείρω;" απήντησε "Σιωπών".
Ποτέ δεν μου ανέπτυξε τας ιδέας του περί διοργανώσεως
του στρατού μας ή τας γνώμας του περί του γλωσσικού
ζητήματος. Εξ εναντίας αυτός αναγκάζεται να μου
συμβουλεύει σιωπήν δια να μη με κόψει με το ξυράφι του.
"Προσέξετε, μη μιλάτε να μην κοπείτε!"
Αυτό δε και το "με τις υγείες σας", με το οποίον τελειώνει
το ξύρισμα, είναι αι μόναι λέξεις τας οποίας ακούω από
το στόμα του.
...
Αλλ' η ολιγολογία του κουρέως μου, ενώ αφ' ενός με
ευχαρίστει, εξάλλου μ' επείσμωνε και μ' εσκανδάλιζε.
Μου εφαίνετο τρόπον τινά ασέβεια προς τα παραδόσεις
του επαγγέλματος και διέψευδε την ιδέαν την οποία είχα
περί των κουρέων κατά τρόπον τόσον απρόοπτον, ώστε
να μου φαίνεται ως προσβολή προσωπική. Αυτός, όχι μόνον
φλύαρος δεν ήτο, αλλά και δεν υπέφερε τας ομιλίας των
άλλων.
Δια τούτο ανέστρεψα τους όρους. Εφλυάρουν εγώ ο πελάτης,
προσπαθών να εξερεθίσω την σιωπηλήν του απάθειαν και
εκδικούμενος συγχρόνως δι' όσα έχει υποφέρει απ' αιώνων
το γενειοφόρον γένος των ανθρώπων από την πολυλογίαν
των κουρέων. Αλλ' εις τας ερωτήσεις μου απήντα με ξηρά
μονοσύλλαβα και οσάκις τον ηνάγκαζα να ειπεί περισσότερα,
μου επέβαλλε σιωπήν με την απειλήν του ξυραφιού.
"Μη μιλάτε, σας είπα, να μη σας κόψει το ξυράφι".
Υποθέτω δε ότι σκοπίμως μ' έκοπτεν ενίοτε, δια να ενισχύσει
και δια του παραδείγματος τους λόγους του.
...

Απόσπασμα από το διήγημα του
Ιωάννη Κονδυλάκη
Ο Σιωπηλός

από το Ο Μαύρος Γάτος
και άλλα διηγήματα
εκδ. Στιγμή

THE CONSTANT DANCE OF BEING

*Φωτογραφία του Πάνου Δενδρινού
από την έκθεση «Φωκογένεια» της MOm.

Χορεύουν!

LES YEUX NOIRS

Χορεύετε!

ΝΤΟΥΕΤΟ

-τα τριζόνια σήμερα τρελλάθηκαν

-ξεκλείδωσαν όλα τα μυστικά

-όποιος φοβήθηκε το έχασε
της ομορφιάς το υφάδι

-δεν ξέρω τι άνεμος φυσά



Ξεκίνησε ήσυχη βροχή

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Rothko Mark, 1903-1970

[ Πολύ φοβάμαι πως ξημέρωσε
……….αγαπητοί κύριοι.]

56. Ραγκόζιν, πού είναι η Ναστάζια Φιλίποβ-
να; Να το σκεφτούμε. Νά ένα καλό ερώτημα, μά
την αλήθεια (ποια αλήθεια π ι α ; ) Ιδού κι η
απόληξη της διαδρομής: ο άγγελος (περίπου) και
ο δαίμονας (περίπου) θα πλαγιάσουν πλάι στη
δολοφονημένη – και ολάκερος ο θαυμαστός και-
νούργιος κόσμος αποστρέφει το κεφάλι. Το πτώ-
μα θα μυρίσει – γιατί ο άνθρωπος σαπίζει. Τίπο-
τε περισσότερο. Η τρέλλα είναι η μεγάλη ανθρώ-
πινη απόληξη. Ο Ντοστογιέφσκι είναι μονάχα η
ανθρωπιά της τρέλας, η ανθρωπιά του φόνου, η
ανθρωπιά του να βλέπεις τον κόσμο με γυμνά
μάτια.

57. Η νύχτα αυξάνεται. Είμαστε πλασμένοι
για την αγάπη. Διαβάζω τις μαρτυρίες από τα
δίδυμα του Μέγκελε – τα παιδιά στα οποία ο
Μέγκελε έκανε ευγονικά πειράματα. Ο Μέγκελε
μας αγαπούσε- τον είχαμε για πατέρα μας. Η
Κόλαση είναι μια θρησκευτική εφεύρεση – οι αν-
θρωποι καίγονται από τους ανθρώπους, μόνο από
τους ανθρώπους. Εντωμεταξύ η αγάπη.

58. Η αγάπη στο στομάχι της Κόλασης. Μια
αστραπή στο δόντι του σκύλου. Μια αστραπή
στο δόντι του ήσκιου (που κάποτε ή τ α ν ο
σκύλος). Να ξαναδιαβάζεις τα βιβλία μέχρι το
τέλος. Να πεθάνεις με τα μάτια ανοιχτά. Κι όταν
σου τα κλείνουν, συντονισμένοι στην εθιμοτυπία,
αυτά να μένουν κοκαλωμένα. Σαν τα μάτια του
έφηβου κούρου, που τα έφαγαν τα ψάρια στο
βυθό.

[Μισή ανάσα να αργούσε θα’ χαμε
…………….φιληθεί.]


Θανάσης Τριαρίδης
Φιοντορ Ντοστογιέφσκι
Τα γυμνά μάτια
ή το πώς να ζει κανείς με τον μπαλτά
εκδ. Σαιξπηρικον

ΘΥΕΛΛΑ

.
όταν βρίσκεις το κέντρο σου
φυσούν όλοι οι άνεμοι μαζί
οι λέξεις ξεπεζεύουν
.
μετά δυο στίχοι από το Σάλπισμα
του αγαπημένου Ξυλούρη:
και μια νύχτα η θύελλα που κρύβεις εντός σου
θα σ΄έβρει σα φύλλο ξερό που το σέρνει

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

henri michaux

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

Άλογα Περήφανα Επιθυμίες

Άλογα περήφανα
οι επιθυμίες μου
γονάτισαν κάθισαν χάμω

η πόλη όλη βάφτηκε στο σκοτάδι

μόνο τρείς άνθρωποι περπάτησαν

ο ένας πήγε να βρει το Θεό
ο άλλος πήγε να βρει το Διάβολο
κι ο τρίτος πήγε να βρει το Κενό

('Εκτοτε,1996)

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

paul klee

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

Η κλοπή του φαντάσματος

Το φάντασμά μου τώρα αναζητώ

κλεμμένο απ΄το σκελετό μου
το φάντασμα που πέταγε με τ΄ασημένια του φτερά
γέμιζε τη φωνή μου αίμα
έσερνε λίμνες
μαγνήτιζε πουλιά
αυτό το φάντασμα εγώ
κλεμμένο απ' το δικό μου σκελετό
αναζητώ
μέσα σε λίμνες που δεν έχω ξαναδεί
και στων πουλιών το δέρμα
σα μαύρο σπίρτο διπλωμένο
καμένο
τελειωμένο
αναζητώ
το φάντασμά μου το δικό μου σκελετό
δίχως το γέλιο
με το γέλιο
τελειωμένο
με τη φωνή που πάει τώρα να χαθεί
εγώ το φάντασμά μου εγώ
ο κλέφτης
το σπίρτο το καμένο
φωνάζει ο σκελετός μου
-Ζήτω!
θέλει το φάντασμά του

Αναζητώ

(Σφραγίδα ή

η όγδοη σελήνη)

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Μiro Joan

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

Κορίτσι

Μητέρα
κορίτσι λυπημένο
χαρούμενο στον τάφο
με το γαλάζιο φόρεμα
να πέφτεις

σκύλε μ' αγκάθια
με το γαλάζιο φόρεμα
καθαρό δίχως αίμα
δίχως του ήλιου την κακή κραυγή
σκύλε με κόκκινα αγκάθια
στο μαύρο περιβόλι το νεκρό
να πέφτεις

μαύρο μάτι
της ζυγαριάς

βαριά η ζυγαριά
από τη φλόγα
κι' απ' το γαλάζιο φόρεμα

να πέφτεις


Σφραγίδα
ή η όγδοη σελήνη,1964.

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

egon schiele

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

Ορυχείο

....

Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μια στοά

..................................................νυχτερινή
φωτισμένη από μια ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα

ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά

ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει

εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε

πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές

γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

.....

Στο σπίτι

χτες

καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκε

σκόνη μ΄όλα τα ρούχα της μαζί

τα πιάτα σπάνουν μόλις κανείς τα΄αγγίξει

φοβάμαι κι΄έχω κρύψεςι τα πηρούνια και τα

....................................................μαχαίρια

τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί

το στόμα μου άσπρισε και με πονάει

τα χέρια μου είναι πέτρινα

τα πόδια μου είναι ξύλινα

με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά

δεν ξέρω πως γίνηκε και με φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές

όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα

...............................................χαρούμενα

Να με θυμάσαι

(Παραλογαίς, 1948)

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Rene Magritte..

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

Κόλαση

Έβγαινε

ένα ζεστό σκοτάδι

κι αυτός

είχε ξεχάσει το κεφάλι

που επίμονα

αρνιότανε

τα δόντια

τώρα

βασίλευε

ο τρελός

ένα μπαμπάκι

και η πίσσα

(Τα στίγματα, 1962)

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Rene Magritte, toujours

....................................................................

Ένας διαδικτυακός διάλογος με τον κενό τίτλο

...................................................................

ΜΕΝΕΛΑΟΣ

Μην το φοβάστε το φεγγάρι με το σίδερο

είπε το πορτοκάλι το σπασμένο μέσα μου

μην τον φοβάστε τον ήλιο τον σκοτεινιασμένο

τα ρημαγμένα φέρετρα

τη μάνα της βροχής με τα βγαλμένα μάτια

μην τις φοβάστε τις μαύρες τις φτερούγες

...............................................του πουλιού

..............................................μες στο κεφάλι σας

στον ύπνο

και ξάφνου αρχίζει

να τις τινάζει λυσσασμένα

και ξυπνάτε

Κοιτάξτε τον Ισίδωρο ψηλά πως λάμπει!

Πώς κατεβαίνει με σκοινί απο το άστρο

Μενέλαο άρρωστο, τονέ φωνάζουν κάτω.

..

.

(εκτοπλάσματα)

ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Επειδή οι λέξεις σήμερα μαζί μου δεν συνεργάζονται
-μπορεί να φταίει η σοροκάδα
με τους νοτιάδες ενίοτε παθαίνω γλωσσοδέτη-
κι επειδή άλλοι άνεμοι ευτυχώς φυσούν στο παρίσι..
παρακαλώ πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση
πηγαίνετε μια βόλτα στον
κενό τίτλο

..
Μίλτος Σαχτούρης, 1919-2005

Συμπέρασμα

Η γάτα ήρθε σα φωνή από έναν ορίζοντα φο-
........................................................βισμένο

έβρεχε και πρησμένα όνειρα βογγούσαν οληνύχτα
το πρωϊ ο άνθρωπος .. πλύθηκε.. και .. ξυρίστηκε
.......................................................όπως πάντα
και γύρω του χτυπούσαν τα σφυριά όπως πάντα
στο δρόμο καθώς έβγαινε απάντησε μιαν αγία
ντυμένη στα βυσσινιά
είχε πεθάνει στον τροχό πριν από
........................................εκαντοντάδες χρόνια
ο γαλατάς τον είδε και τον χαιρέτησε
έπειτα τον χαιρέτησε ο ταχυδρόμος
κι ύστερα τι ν΄απόγινε αυτός ο άνθρωπος
τα ρούχα του κυκλοφόρησαν σ΄εφημερίδες
το ένα του μάτι το κρατούσε κι έπαιζε
ένα μικρό κορίτσι
μαύρα αυτοκίνητα μεταφέραν τα κομμένα

μέλη του

και η καρδιά του αερόστατο γελούσε στο κενό


Τα φάσματα ή
η χαρά στον άλλο δρόμο
(1958)

ALSO SPRACH BUTT (2)

o butt, γλυπτό του Γκρας


ΜΕ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ

Mε ήθελε απλώς μαδημένο

Πούπουλα -γράφω

για γλάρους που τσακώνονται,

κι ενάντια στο χρόνο.

Ή πώς καταφέρνει ένας νεαρός με την ανάσα του

να περάσει το πούπουλο πάνω από το φράχτη,

στο πουθενά.

Χνούδι, είναι ο ύπνος και οι χήνες με το κιλό.
Όπου κρεββάτι και το βάρος του.

Την ώρα που μαδούσε ανάμεσα στα στρογγυλά της γόνατα,

και τα φτερά, έτσι όπως είναι γραμμένο, πετούσαν στον αέρα,

η επίσημη εξουσία κοιμόταν σε πουπουλένια στρώματα.

Πουλιά για ποιον;

Εγώ πάντως φύσαγα, κράταγα τον αέρα.

Έτσι μεταφράζεται η πίστη:

αμφιβολία και πούπουλα.

Τώρα πρόσφατα βρήκα φτερά,

και τα΄κοψα στα μέτρα μου.

Πρώτα καλόγεροι, δημοτικοί γραφιάδες αργότερα,

και σήμερα πρακτικογράφοι κρατάν το ψέμα εν ροή.

Γκύντερ Γκρας Ο ΜΠΟΥΤ ΤΟ ΨΑΡΙ

μετάφραση θ. Κοκκορογιάννης

εκδ. Οδυσσέας

ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ

Ζούνε στην Κρήτη κάτι πλατάνια υπεραιωνόβια
Κάποιο περασμένο φθινόπωρο καθόμουν ώρες μόνη
και τ' αφουγραζόμουν
Την ίδια εποχή διάβαζα την ιστορία του νησιού
ρωμαίοι άραβες-σαρακηνοί βενετσιάνοι βυζαντινοί

οθωμανοί έλληνες
γλώσσες θρησκείες έθιμα πολιτισμοί
πήγαν ήρθαν

κατέκτησαν κατακτήθηκαν
αλληλοσπαραχτηκαν αλληλοσυμπληρώθηκαν

ξανά και ξανά και ξανά
Στο μεταξύ οι αιώνες περνούσαν τα πλατάνια συνέχιζαν

να πίνουν νερό και να ριζώνουν όλο και βαθύτερα

μέσα στο χώμα της Κρήτης
με μόνη γλώσσα τον άνεμο μόνη θρησκεία τη φωτοσύνθεση
μόνο πολιτισμό τον τρόπο που έχουνε να πλέκουν τα κλαδιά τους
σαν βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο

MOYΣΙΚΗ ΓΕΦΥΡΑ

Τον Yair Dalal μου τον έφερε στο νου, η τελευταία ανάρτηση του
τουκιθεμπλομ, (όχι τόσο το ίδιο το ποίημα όσο η ζωή και η δράση του Samih al Kasim).
Ο Yair Dalal, είναι εβραίος με καταγωγή απ' το Ιράκ.
Η μουσική του -παίζει ούτι, βιολί και τραγουδάει-
συνεχίζει την αραβική-εβραϊκή μουσική παράδοση.
Θεωρώ πως είναι από τους πιο σημαντικούς ακτιβιστές για την ειρήνη.
Επειδή, ακτιβισμός δε σημαίνει να γκρεμίζεις
ακτιβισμός σημαίνει να χτίζεις με τις επιλογές και τον τρόπο σου
τις γέφυρες που χρειάζονται για να οδηγηθούν τα πράγματα,
έστω με αργό ρυθμό αλλά με στέρεα βήματα, στο στόχο: μια ειρήνη που να μπορεί να διαρκέσει γιατί οι πληγές γιατρεύτηκαν.

ΑΠ' ΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ..

vincent van gogh,1853-1890, sky

στα όρη της μυουπόλεως ΙΙΙ

κοσμώ το μέτωπό
μου με

ψάρια κι' ομπρέλλες

βάζω μεσ' στα

μαλλιά μου

φωνές

φωτιάς

τα χέρια μου

γίνονται

οι σκουριασμένες

άγκυρες των

ναυαγίων

κι' ενώ απλώνεται

-βαθμηδόν-

στ' ακρογιάλι

η ερημιά

κι' η νύχτα

βλέπω να χάνωνται μακριά

-πάνω στη θάλασσα

στα βάθη του ορίζοντα-

τα τελευταία φώτα

τ ο υ

χ α μ ο ύ

από τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής

Νίκος Εγγονόπουλος

Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος.

AΣΦΥΞΙΑ

gustave courbet, 1819-1877, autoportrait

Τι να σου κάμει ο άνθρωπος;

Δεν τού φταναν οι ανθρωπιστικές ρυθμίσεις Αλογοσκούφη

τού ρθε καπάκι το Βατοπέδι,
οι αντισημίτες μαθητές της Ρόδου,

το πόρισμα για την κατάργηση των βαρέων-ανθυγιεινών
(εφημ. Αυγή, 30/08)

και κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό.

ΜΙΑ ΚΟΡΔΕΛΙΤΣΑ ΦΑΝΤΑΙΖΙ..

edward hopper, 1882-1967

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Νάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί

προς ένα δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη

και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί

κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και ναν΄σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά

γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων

κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά

όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι' όλο να λες, στα βάθη της νυκτός

για ένα -με γυάλινα πανιά- πλοίο που πάει

όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:

οξ' απ΄τον κύκλο των νερών - στα χάη.

Κι' όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί

περ' από τόπους και καιρούς εώς ότου -φως μου-

(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν΄η κορδέλα η φανταιζί)

βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...

Γιάννης Σκαρίμπας

ουλαλούμ

εαυτούληδες

βοϊδάγγελοι

εκδ.Κακτος,1976

ΑΙΝΙΓΜΑ

fernando pessoa, 1888-1935

Απέτυχα στα πάντα.
Όπως δεν είχα κανένα σκοπό, ίσως τα πάντα δεν ήταν τίποτα.
Η εκπαίδευση που μου έδωσαν,
κατέβηκα από αυτήν από το πίσω παράθυρο του σπιτιού.
Πήγα μέχρι τα χωράφια με μεγάλα σχέδια,
αλλά εκεί συνάντησα μονάχα χόρτα και δέντρα,
κι' όταν υπήρχαν άνθρωποι ήταν ίδιοι με τους άλλους.
Φεύγω απ΄το παράθυρο, κάθομαι σε μια καρέκλα. Τι θα
μπορούσα να σκέφτομαι τώρα;


Μικρό απόσπασμα από το κατάστημα ψιλικών
Άλβαρο ντε Κάμπος
Η "θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα
μετάφραση Μαρία Παπαδήμα
εκδ. Εξάντας